ΝΑΙ … ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΡΙΚΑ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ
(Δόξα Δερμετζοπούλου)

Αναμνήσεις ζωντανές. Αληθινές. Πραγματικές… Ηρωικές. Το ψευδώνυμό της ήταν Δόξα. Η Μαρίκα , η Δόξα με το πραγματικό της ονοματεπώνυμο Δερμετζοπούλου Μαρίκα του Αποστόλη και της Λαμπρινής, από την Πλάτη.

Τα λέει όλα χωρίς δεύτερη ερώτηση. Σα να θέλει να συστηθεί. Ήταν Πολιτικός Επίτροπος στη 16η Ταξιαρχία, με Ταγματάρχη τον Θανάση Καρτσούνη.

Η θεία Μαρίκα έτσι θέλει να τη λέω , είναι χείμαρρος. Πάνω από 85 χρονών σήμερα. Όλα στο μυαλό της ζωντανά. Μιλά γρήγορα με κομμένη την ανάσα σα να την κυνηγάνε ακόμη στο Γράμμο-Βίτσι. Εγώ, λαχανιάζω να την παρακολουθώ με ορθάνοιχτα τα αυτιά μου στο ακουστικό…

Οι κουβέντες πέφτουν η μια μετά την άλλη… Χωρίς διακοπή, χωρίς ανάσα. Ότι προλαβαίνω γράφω. Απλά σκαλίζω τα πρώτα γράμματα και προσπαθώ τώρα να τα συμμαζέψω. Μόνο η θεία Μαρίκα δεν κουράστηκε… Και γράφω όπως τα λέει, όπως είναι χαραγμένος ακόμη ζωντανά στη μνήμη της ο Γράμμος του Εμφυλίου. Όλα δικά της… όπως τα λέει…

ΛΑΙΜΟΣ 1949.

Έγινε ο ελιγμός. Γινότανε ο χαμός… Η κρεατομηχανή του πολέμου έβαλε μπρος και σκορπούσε αίματα και κρέας μαζί. Ζώα και Άνθρωποι έγιναν ένα… Ανακατεμένοι άνθρωποι και ζώα εδώ κι εκεί. Πετάγονταν τόσο ψηλά κι εμείς… παλεύαμε με το ΧΑΡΟ. Τσίριζαν, ούρλιαζαν σαστισμένα τα μουλάρια, τα άλογα, τα πουλιά, οι Άνθρωποι… και πάνω από τα κεφάλια μας τα αεροπλάνα έτοιμα να μας αρπάξουν απ τα μαλλιά… Και γελούσαν οι πιλότοι για τα κατορθώματά τους… Και γελούσανε γιατί κυνηγούσαν τους ξυπόλυτους, άοπλους και πεινασμένους. Το γέλιο τους δεν περιγράφεται. Βλέπαμε τις φάτσες τους παραμορφωμένες από το μίσος. Βουτιές γρήγορες κάνανε τα αεροπλάνα και το ένα ακολουθούσε το άλλο. Και πάλι απ’ την αρχή. Και δίπλα μας, λίγο πιο πέρα οι βόμβες ναπάλμ πέφτανε βροχή. Τρόμος, τρόμος, τρόμος. Αχ, Θεέ μου…

Η νύχτα δεν μας ξεκούρασε. Είμαι σκοπός και μακριά ακούω τα τανκς να έρχονται. Ξυπνάω λαχανιασμένη το Λοχαγό μας. Είναι ο Αλέκος ο Καπλάνης. Βλέπουμε την 18η Ταξιαρχία, να τρέχουν όπου, όπου, σαν τα πρόβατα. Προς Κώττα καταλάβαμε. Μαζεύανε τους βαριά τραυματισμένους . Δίπλα μου είναι ο Μίσας και μια φίλη αγωνίστρια από το Κιλκίς. Ακούμε παρακάλια. Ήταν η Φισάκη Βαγγελιώ με κοιλιακό τραύμα και στο χέρι βαριά χτυπημένη… Μόνο νερό ζητάει. Αλλά και το «πάρτε με, πάρτε με, μη με αφήνετε» ακόμα βουίζει στα αυτιά μου…

Τίποτα άλλο η Βαγγελιώ…Λέω στο διπλανό μου «Θα πάτε Κώττα, έχει προσωρινά ιατρεία του βουνού. Τρέξτε, πάρτε τραυματίες και πάτε στο μονοπάτι, πίσω απ το βουνό. Έχει πολλά βράχια. Εκεί, από κάτω δε μας πιάνει ο χάρος». Εκεί, κάτω από τα βράχια, μας προστάτευε η φύση. Κι όμως βρήκα λίγο νερό αλλά η Βαγγελιώ δεν άντεξε…Τη θάψαμε εκεί. Σε μια γούρνα που άνοιξαν οι βόμβες.
Εδώ η θεία Μαρίκα πήρε ανάσα. Κουράστηκε. Μιλούσε γρήγορα σα να την κυνηγούσαν οι βόμβες, τα αεροπλάνα κι έπρεπε να προλάβει να τα πει…Και μετά…κλάψαμε μαζί… Αυτή στο Δωρικό Αλεξανδρούπολης όπου μένει σήμερα κι εγώ στην άλλη άκρη του τηλεφώνου , στη Θέρμη Θεσσαλονίκης.

Υποσχεθήκαμε πως δε θα κλάψουμε άλλο…Θα τους τιμούμε όπως τους αξίζει.

Η θεία Μαρίκα, μαχήτρια του Δ.Σ.Ε., πρώην Πολιτικός πρόσφυγας στη Τασκένδη κι εγώ παιδί μαχητών του Δ.Σ.Ε. της Τασούλας και του Κώστα Κεφαλέλη γεννημένη στη Ρουμανία από Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες… ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΔΣΕ ομαδική φωτογραφία ( είναι κάτω, πρώτη από αριστερά στη διάσκεψη γυναικών στο βουνό...)

Άννα Κεφαλέλη 17.1.2014 Θέρμη-Θεσ/νίκης

Από Παιδιά και εγγόνια Eλλήνων πολιτικών προσφύγων (facebook)