Υπήρξε όντως, παιδομάζωμα.
Το «παιδομάζωμα», η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης

Του Νίκου Μπογιόπουλου
Φέτος η άθλια αντικομμουνιστική καραμέλα περί «παιδομαζώματος», γεννημένη στα καταγώγια του μετεμφυλιακού κράτους, επανήλθε. Φρόντισε εφημερίδα των Αθηνών, η οποία με αφορμή την 29η Αυγούστου που είναι η ημερομηνία λήξης του Εμφυλίου πολέμου, έσπευσε να τροφοδοτήσει τους αναγνώστες της με βιβλίο αφιερωμένο «Στην τελική νίκη του Εθνικού στρατού, στο χρονολόγιο των μαχών και στο παιδομάζωμα».

Κατ’ αρχάς, όποιος επιθυμεί να έχει εικόνα της αλήθειας όσον αφορά το ζήτημα του λεγόμενου «παιδομαζώματος» δεν έχει παρά να προμηθευτεί δυο πραγματικά σπουδαία βιβλία. «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» του Δημήτρη Σέρβου και την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη.
Από εκεί και πέρα δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε στους τυφλοπόντικες της Ιστορίας τις αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως τη δεκαετία του ’90, δηλαδή 50 χρόνια μετά την άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί «παιδομαζώματος». Αποκαλύψεις ότι το πραγματικό παιδομάζωμα διεπράχθη, αλλά από τους «αναμορφωτές του έθνους».

Μετεμφυλιακά καταγώγια

Ας δούμε, πριν, τι ισχυρίζονταν τα καταγώγια:
«Εκ των κομμουνιστικών θρανίων επέρασαν μέχρι σήμερον ουχί μόνον οι 28.000 αρπαγέντες Ελληνόπαιδες, αλλά και έτεροι …νεαροί συμμορίται, οίτινες εξεπαιδεύθησαν συστηματικώς εις τα κομμουνιστικά σχολεία, σύνολο δηλαδή 50.000 και άνω προσώπων, τα οποία ετράφησαν και τρέφονται και θα τρέφονται με το μαρξιστικόν γάλα και θα δέχονται το κομμουνιστικόν εμβόλιον»!!
Αυτό είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «μεταμεληθέντα» – χαφιέ Γ. Χ. Μανούκα με τίτλο «Παιδομάζωμα» που εκδόθηκε το «χουντικό» έτος 1969,σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές «έκλεβαν» κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου τα παιδιά της Ελλάδας και τα «φυλάκιζαν στο σιδηρούν παραπέτασμα» για να τα κάνουν «γενίτσαρους»…
Πρόκειται για δείγμα της προπαγάνδας του μετεμφυλιακού κράτους, που έστησαν στη χώρα οι Αγγλοαμερικάνοι, οι χίτες, το παλάτι και τα φερέφωνά τους του αστικού πολιτικού κόσμου.

Ομολογίες παλιανθρωπιάς

Όπως είπαμε, η υπόθεση του παιδομαζώματος επανήλθε στην επικαιρότητα τη δεκαετία του ‘90, αλλά με τη μορφή, πλέον, της ομολογίας.
Ήταν οι ίδιοι οι πάτρωνες των αποβρασμάτων που μετά την ήττα του ελληνικού λαού στον Εμφύλιο στιγμάτισαν τη ζωή αυτού του τόπου που τους έβγαλαν στη σέντρα.
Ανάμεσά τους μέχρι και οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» ανακάλυψαν τον Απρίλη του 1996 ότι πράγματι υπήρξε στην Ελλάδα παιδομάζωμα, μόνο που αυτό ήταν το τερατώδες έργο εκείνων που κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για πράγματα που οι ίδιοι έκαναν.
Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους «φιλέλληνες» Αμερικανούς «μπίσνεσμαν» σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την «ευλογία» υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας.
Γινόταν από τα όργανα της «βασιλομήτορος», που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα «αναμορφωτήρια» της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν!
Άλλωστε, μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η «μόλυνσή τους» από «κομμουνιστικά γονίδια»! Χώρος υποδοχής για την «αποστείρωση» των «συμμοριτόπληκτων» παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού…
Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου «Φρειδερίκη» και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. Σπανός (θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του ’50), περίπου 15.000 «παιδιά – εμπορεύματα», παραδόθηκαν για υιοθεσία από τα «ευαγή» ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Όσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά τα αναζητούσαν, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν…

Απόφαση διάσωσης των Ελληνόπουλων

Την ίδια ώρα που οι έμποροι λευκής σάρκας επιδίδονταν στην …εφαρμογή των «αρχών» τους περί «Πατρίδος – Θρησκείας – Οικογένειας», κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για «παιδομάζωμα»!
Πρόθεση των «δημίων κομμουνιστών» – σύμφωνα με το ασφαλίτικο έντυπο που προαναφέρθηκε – ήταν «να σαρώσουν μια γενεά Ελληνοπαίδων, να τη σύρουν εις το παραπέτασμα… να τη βομβαρδίσουν με «μαρξιστικάς βόμβας» διά να εξαληφθή η θρησκεία των, να διαστραφούν τα εθνικά των ιδανικά, να αχρηστευθή η μητρική των γλώσσα, να αντικατασταθούν αι ιστορικαί, πνευματικαί και ηθικαί παραδόσεις των, να εκλείψουν όλα τα φυλετικά και εθνικά γνωρίσματά των…».
Και το ερώτημα που έθετε το σκυλολόι του μοναρχοφασισμού ήταν εύληπτο:
«Ποιος διαβεβαιώνει ότι οι απαχθέντες Ελληνόπαιδες, οίτινες υπέστησαν τον πνευματικόν και ηθικόν θάνατον εκ της αγωγής και διδασκαλίας του κομμουνισμού… δε θα προβούν και εις τον φυσικόν θάνατον των γονέων των;»!
Έτσι η μη «αποκήρυξη του παιδομαζώματος» έφτασε να αποτελεί «έγκλημα» ισότιμο της μη «αποκήρυξης του κομμουνισμού», επισείοντας την ποινή του θανάτου από τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία…
Αυτή ήταν η γκεμπελική αντίδραση της εθελόδουλης αστικής τάξης της Ελλάδας από τη στιγμή που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) και ο ΔΣΕ αποφάσισαν να σώσουν τα παιδιά, προχωρώντας από το Μάρτη του 1948 (μετά τη θετική ανταπόκριση των σοσιαλιστικών χωρών) στη φυγάδευση των παιδιών που αποτελούσαν μαζικά θύματα των βομβαρδισμών με αμερικανικές βόμβες «Ναπάλμ», που εκτόξευε η «Βασιλική Αεροπορία» κατά του αγωνιζόμενου λαού.
Έσωσαν 28.000 παιδιά, που αποτελούσαν τα υποψήφια θύματα της πείνας και της αρρώστιας, λόγω του αποκλεισμού που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις ελεύθερες περιοχές της χώρας. Παιδιά υποψήφια – εμπόρευμα στα παραρτήματα δουλεμπορίας της Φρειδερίκης, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τις 50 περίπου «βασιλικές παιδουπόλεις»…

Άθλια προπαγάνδα

Όλοι οι μηχανισμοί του μετεμφυλιακού κράτους υπήρξαν αρωγοί της σχετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με αυτήν, τα παιδιά «αρπάχθηκαν», παρά τη θέληση τη δική τους και των γονιών τους, λιμοκτονούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες, έπεφταν θύματα μαρτυρικής εκμετάλλευσης, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για να γίνουν «κομμουνιστές γενίτσαροι»… Εκδηλώθηκε δε και πλήθος ενεργειών για «διεθνή καταδίκη της γενοκτονίας»…

Η αλήθεια ήταν από τότε γνωστή

Η αλήθεια, φυσικά, ήταν διαφορετική. Ας σημειωθεί ότι η ΠΔΚ, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για τη διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον η έρευνα αυτή γινόταν και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας (Γ. Ζωίδης). Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε δέχτηκε τέτοια έρευνα…
Ας δούμε, όμως, μερικά στοιχεία της …«κομμουνιστικής θηριωδίας»:

Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του «παιδομαζώματος» βρέθηκαν και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την παράδοση, άσβεστα.
Ποια ήταν όμως η κατάσταση που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης; Την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ένα από’ τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης:
«(…) Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων. Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη «μάνα μας» τη Βασίλισσα. Νύχτα – μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν (…)».
Πέραν των 15.000 παιδιών που πουλήθηκαν από τη Φρειδερίκη έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι, ποιά ήταν η τύχη των υπόλοιπων 20.000 περίπου παιδιών που αρπάχτηκαν στην πιο τρυφερή τους ηλικία (από 5-6 χρόνων μέχρι 16-17) και που μέχρι το 1968 ο αριθμός τους στις παιδουπόλεις έφτασε τα 36.562;
Αφού τα άρπαζαν για να τα «αναμορφώσουν» ώστε να «αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», κατά τις ανακοινώσεις του Βασιλικού Ιδρύματος, τα στοίβαζαν στην εκμετάλλευση και την αμορφωσιά.
«Κανένα απ’ τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ένας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ’ την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν’ αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Όσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια (Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου, Κεράνη, κλπ.).
Την ίδια στιγμή, αυτά τα “ιδρύματα” αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 – 1957, τα κέρδη του ιδρύματος “Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος” απ’ την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές (…)ι μόνο σ’ ένα χρόνο το Βασιλικό Ιδρυμα της Φλώρινας – με τιμές 1949 – είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές! Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ’ την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος. Στα 22 ταπητουργεία – κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ’ το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968 (!), τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα …65» (Ριζοσπάστης, 1/3/2009) .

Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες ξεκίνησε στις 10 Απρίλη του 1948 με πρωτοβουλία των ίδιων των αγωνιστών του ΔΣΕ υλοποιήθηκε με τη φροντίδα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών και αφορούσε συνολικά 28.000 παιδιά.
Αποτέλεσε μέτρο αναγκαίο για να σωθούν τα παιδιά από τους βομβαρδισμούς του μοναρχοφασιστικού στρατού και την πείνα. Οι οικογένειές τους ήταν κυνηγημένες από τους μοναρχοφασίστες ή δολοφονημένες ή στις φυλακές και τις εξορίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει φροντίδα για τα παιδιά ή να συγκεντρώνονται από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς και να μεταφέρονται στα ιδρύματα-γκέτο της Φρειδερίκης που είχε εξαπολύσει το πραγματικό παιδομάζωμα .
Η αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες έσωσε τη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά διαπαιδαγωγήθηκαν, μορφώθηκαν και γλίτωσαν τις συνέπειες της εξαφάνισης από τη δράση της Φρειδερίκης.
Αντίθετα, από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, το ένα μέρος τους υπήρξε θύμα «αναμόρφωσης», βαναυσότητας και εκμετάλλευσης, το άλλος μέρος τους (με τον συντριπτικό τους αριθμό να μην το γνωρίζει ακόμα!) υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Όσοι ανακάλυψαν την αλήθεια την δεκαετία του ‘90, ανακάλυψαν – για πρώτη, ίσως, φορά – και την Ελλάδα!
Το λιγότερο που υποχρεούνταν προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος – το οποίο υπηρετούν τα θρασίμια που αναμηρυκάζουν την ασφαλίτικη μετεμφυλιακή προπαγάνδα – θα ήταν να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση της κλοπής και της μεταφοράς των παιδιών στις ΗΠΑ, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν – όσα από τα θύματα της «εθνικοφροσύνης» θα το κατάφερναν – να ξαναενώσουν το νήμα της ζωής τους. Το κράτος των αστών και των σμπίρων τους, αν και έχουν περάσει 20 χρόνια από την αποκάλυψη, δεν το έπραξε ποτέ.

Για περισσότερα στοιχεία:
Δημήτρης Σέρβος, Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια, εκδ. Σύγχρονη Εποχή
Μαργαρίτης Γιώργος, Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949, εκδ. Βιβλιόραμα)
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=5016449
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=5010949
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4969094
Πηγή: imerodromos.gr

77 Μία απ' τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου είναι η δημιουργία των «αναμορφωτηρίων» από την Φρειδερίκη και ο εγκλεισμός εκεί χιλιάδων παιδιών, που τα ξερίζωσαν απ' τον τόπο τους, για να τα κλείσουν στις περιβόητες «παιδουπόλεις». Πρόκειται για ένα εγκληματικό σχέδιο αρπαγής παιδιών, στην πιο τρυφερή τους ηλικία (από 5-6 χρόνων μέχρι 16-17), που καταστρώθηκε και οργανώθηκε υπό την προσωπική εποπτεία της βασίλισσας Φρειδερίκης και είχε την πλήρη στήριξη των τότε κυβερνήσεων και φυσικά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ε, αυτό ακριβώς το παιδομάζωμα η αστική τάξη έχει επιχειρήσει ξανά και ξανά να το καθαγιάσει και αντίστροφα επιχειρεί να καταγγείλει το ΚΚΕ παρουσιάζοντας την επιχείρηση σωτηρίας των παιδιών που οργάνωσε η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, το 1948, ως παιδομάζωμα. Μια τέτοια ωμή διαστρέβλωση της Ιστορίας επιχείρησε ξανά την προηγούμενη Κυριακή η «Καθημερινή» στο πλαίσιο μιας συνολικότερης προσπάθειας που κάνει εδώ και μήνες να ενισχύσει το ξαναγράψιμο της ιστορίας του Εμφυλίου στα μέτρα της αστικής τάξης.

Τι ακριβώς, όμως, είχε συμβεί;
Στα χρόνια του Εμφυλίου πολέμου, με την καθοδήγηση των Αμερικανών και με βάση τη στρατηγική της κυβέρνησης της Αθήνας για την εκκένωση της υπαίθρου ώστε να χάσει ο Δημοκρατικός Στρατός κάθε δυνατότητα στήριξης στο ντόπιο πληθυσμό, οργανώθηκε παράλληλα η μαζική συγκέντρωση και μεταφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα των παιδιών απ' τα χωριά της Ηπείρου, της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας και της Θράκης.
Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση υπολόγισε σε 150.000 τα παιδιά που εκτοπίστηκαν από τις περιοχές τους κι από τα οποία ένα μέρος ακολούθησε τους γονείς στις πόλεις ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα «ιδρύματα» της Φρειδερίκης.
Σύμφωνα με στοιχεία που περιέχονται στους φακέλους του Ιδρύματος της Βασιλικής Πρόνοιας και βρίσκονται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, τον Ιούλη του 1947 εγκαινιάστηκε στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη «παιδούπολη», στην οποία κλείστηκαν 500 παιδιά. Στις αρχές του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου εγκαινιάζονται τέσσερις νέες παιδουπόλεις σε Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο και Καβάλα. Το Γενάρη του 1948 σ' ολόκληρη την Ελλάδα λειτουργούν 52 «παιδουπόλεις», στις οποίες έχουν «μαντρώσει» 18.000 παιδιά, όπου εφαρμόζεται το σύστημα της «πειθαρχημένης διαβίωσης». Ο αριθμός αυτός αυξάνεται για να φτάσει αργότερα τις 28.000 παιδιά. Ο αριθμός των παιδιών των παιδουπόλεων μέχρι το 1968 έφτασε τα 36.562!
Ο τίτλος του σχεδίου ήταν κομψός και αθώος: «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παιδιών». Το εγκληματικό σχέδιο της αρπαγής των παιδιών απ' τις αγκαλιές των μανάδων τους εφαρμόστηκε ένα μήνα πριν την ίδρυση του Οργανισμού με την επωνυμία «Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος» (ιδρύθηκε στις 10 του Ιούλη 1947), που είχε τη μορφή Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου. Συμπληρώθηκε, δε, με τη σύσταση Ερανικής Επιτροπής με την επωνυμία «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών Εράνων». Αργότερα, μετονομάστηκε «Βασιλική Πρόνοια». Αυτοί οι οργανισμοί λειτουργούσαν στο πλαίσιο του «Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος», που ξεκίνησε τη «δράση» του στις 25 του Μάη 1947.
Το 1950 και μετά τη στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το Βασιλικό Ιδρυμα επιτρέπει την επιστροφή στα χωριά τους «15.000 τροφίμων παιδουπόλεων, για ν' αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Το ερώτημα όμως είναι τι απέγιναν τα υπόλοιπα - αφού τότε υπολογίζονταν σε 28.000.
Το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης αποτελεί μέρος του γενικότερου σχεδίου, που είχαν καταστρώσει στην Αθήνα οι Αμερικανοί με εκτελεστές το Γενικό Επιτελείο Στρατού, που, μαζί με τη «μετακίνηση» του πληθυσμού των χωριών, αποσκοπούσε στην αποκοπή του ΔΣΕ απ' τους κατοίκους, οι οποίοι βοηθούσαν τα τμήματα των ανταρτών με τρόφιμα. Πρωταρχικός όμως στόχος του βασιλικού και κυβερνητικού μηχανισμού ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε γενίτσαρους και να τα στρέψουν ενάντια στους γονείς τους, που είχαν ενταχθεί στο ΔΣΕ, που ανήκαν στο ΚΚΕ και γενικά στους αριστερούς, προοδευτικούς ανθρώπους.
Απέναντι σε αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση ήρθαν να απαντήσουν ο Δημοκρατικός Στρατός, το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, οργανώνοντας τη μεταφορά των παιδιών που κινδύνευαν απ' τον πόλεμο, το ανελέητο κυνηγητό των «μπουραντάδων», τα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης. Με τη συγκατάθεση των γονιών τους - κι όπου δεν υπήρχαν, των στενότερων συγγενών - μεταφέρονταν τα παιδιά στις Σοσιαλιστικές, Λαϊκές Δημοκρατίες. Ηταν μια οργανωμένη προσπάθεια, που είχε την εποπτεία οργανώσεων των Λαϊκών Δημοκρατιών και είχε στόχο να σωθούν τα παιδιά. Επρόκειτο για ένα παιδοσώσιμο, την ώρα που η μοναρχοφασιστική κυβέρνηση οργάνωνε παιδομάζωμα...
Η κατάσταση που επικρατούσε στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης ήταν απαράδεκτη. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένα απ' τα έγκλειστα παιδιά, όχι μόνο δεν πήγε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά δεν τέλειωσε καν τη δευτεροβάθμια. Ενας πολύ μικρός αριθμός κοριτσιών πήγε μέχρι 2η ή 3η τάξη του Γυμνασίου. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν και αυτές κάτω απ' την προσωπική προσπάθεια και κόπο των ίδιων των παιδιών. Τα ήθελαν αμόρφωτα και ανίκανα ν' αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Οσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια (Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου, Κεράνη, κλπ.).
Την ίδια στιγμή, αυτά τα «ιδρύματα» αποτελούσαν μια άκρως κερδοφόρα επιχείρηση, όπου τα παιδιά χρησίμευαν ως τζάμπα εργάτες. Σύμφωνα με τον απολογισμό δράσης για τη δεκαετία 1947 - 1957, τα κέρδη του ιδρύματος «Βασιλική Πρόνοια Βορείου Ελλάδος» απ' την εκμετάλλευση της υποχρεωτικής εργασίας των κοριτσιών των παιδουπόλεων ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι μόνο σ' ένα χρόνο το Βασιλικό Ιδρυμα της Φλώρινας - με τιμές 1949 - είχε κέρδη 1.005.000 δραχμές! Τα κέρδη αυτά προέρχονταν απ' την πώληση 170.608 φορεμάτων, 90.936 πήχεων υφάσματος. Στα 22 ταπητουργεία - κιλιμοποιεία, όπου πάλι κορίτσια απ' το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης εργάζονταν χωρίς αμοιβή, κατασκευάστηκαν χιλιάδες χαλιά, που πουλήθηκαν στην εσωτερική αγορά και στο εξωτερικό. Το 1968 (!), τα ταπητουργεία της Φρειδερίκης έφθαναν τα ...65.

Την κατάσταση, όμως, που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης δεν μπορεί να την περιγράψει καλύτερα παρά ένα απ' τα παιδιά. Να πώς την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ο οποίος ήταν απ' τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης:
«(...) Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ' τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων.
Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ' την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ' αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη "μάνα μας" τη Βασίλισσα. Νύχτα - μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν (...)».
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 2001.



ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ: «Ειδικο Προγραμμα Απομακρυνσης Παιδιων»

Δεκάδες χιλιάδες παιδιά, αγόρια και κορίτσια απήχθηκαν, φυλακίστηκαν, δούλεψαν σκλάβοι στα εργοστάσια των ανακεφαλαιώσεων του σχεδίου Μάρσαλ , βασανίστηκαν, πουλήθηκαν, εξαφανίστηκαν από το δοσιλογικό μετεμφυλιακό καθεστώς.

« Η αρπαγή των παιδιών απ’ τα χωριά της Μακεδονίας, Θράκης, Ηπείρου κ.λπ.., η αγοραπωλησία βρεφών, ο εγκλεισμός 55.000 αγοριών και κοριτσιών στα αναμορφωτήρια-φυλακές, ήταν σχέδιο που καταστρώθηκε στα ανάκτορα της Ηρώδου Αττικού με την ενεργό συμμετοχή Αμερικανών αξιωματούχων». Όσα κορίτσια δεν επέστρεψαν στα χωριά τους κι αργότερα εγκαταστάθηκαν στις μεγαλουπόλεις, μετατράπηκαν σε φτηνή εργατική δύναμη στα μεγάλα υφαντουργεία και καπνεργοστάσια όπως αυτά του Ρετσίνα, Καρέλα, Σφαέλου, Λαναρά, Παπαστράτου και τουΚεράνη. Σε πολλές περιπτώσεις, οικογένειες της «υψηλής» κοινωνίας επισκέπτονταν τις παιδουπόλεις για να αγοράσουν, στην κυριολεξία, υπηρετικό προσωπικό. Ενώ πολλά παιδιά δόθηκαν παράνομα και με το αζημίωτο, φυσικά, σε υιοθεσία. Πολλά από τα παιδιά αυτά είχαν ήδη οικογένειες και συγγενείς εν ζωή. Τέλος ταπεριστατικά κακοποίησης ανηλίκων και ξυλοδαρμών, είχαν και αυτά την θέση τους στον μακρύ κατάλογο της φρίκης των παιδουπόλεων.

Κατά την διάρκεια τουελληνικού εμφυλίου πολέμου, με την καθοδήγηση των Αμερικανών και με βάση τη στρατηγική της κυβέρνησης της Αθήνας για την εκκένωση της υπαίθρου ώστε να χάσει ο Δημοκρατικός Στρατός κάθε δυνατότητα στήριξης για εφεδρίες ή υλικό, στον ντόπιο πληθυσμό, οργανώθηκε παράλληλα η μαζική συγκέντρωση και μεταφορά στα μεγάλα αστικά κέντρα των παιδιών από τα χωριά της Ηπείρου, της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας και της Θράκης.
Η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση υπολόγισε σε 150.000 τα παιδιά που εκτοπίστηκαν από τις περιοχές τους κι από τα οποία ένα μικρό μονάχαμέρος ακολούθησε τους γονείς στις πόλεις ενώ τα υπόλοιπα κλείστηκαν στα «ιδρύματα» της Φρειδερίκης που η ίδια αποκαλούσε «Παιδουπόλεις». Ο δρόμος των παιδιών του εμφυλίου διακλαδώνονταν στην φρίκη και την εκμετάλλευση.

Σύμφωνα με στοιχεία που περιέχονται στους φακέλους του Ιδρύματος της Βασιλικής Πρόνοιας και βρίσκονται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, τον Ιούλη του 1947 εγκαινιάστηκε στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης η πρώτη «παιδούπολη», στην οποία κλείστηκαν 500 παιδιά. Στις αρχές του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου εγκαινιάζονται τέσσερις νέες παιδουπόλεις σε Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο και Καβάλα. Το Γενάρη του 1948 σ’ ολόκληρη την Ελλάδα λειτουργούν 52 «παιδουπόλεις», στις οποίες έχουν «μαντρώσει» 18.000 παιδιά, όπου εφαρμόζεται το σύστημα της «πειθαρχημένης διαβίωσης». Σύμφωνα με το σύστημα αυτό, τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν στρατιώτες. Ο αριθμός αυτός των κρατούμενων-παιδιών,αυξάνεται για να φτάσει αργότερα γύρω στο 1949 στις 28.000. Ο αριθμός των παιδιών των παιδουπόλεων μέχρι το 1968 έφτασε τα 36.562.

Ο τίτλος του σχεδίου της φρίκηςήταν κομψός και αθώος: «Ειδικό Πρόγραμμα Απομάκρυνσης Παιδιών». Το εγκληματικό σχέδιο της αρπαγής των παιδιών απ’ τις αγκαλιές των μανάδων τους εφαρμόστηκε ένα μήνα πριν την ίδρυση του Οργανισμού με την επωνυμία «Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος», που είχε τη μορφή Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου. Συμπληρώθηκε, δε, με τη σύσταση Ερανικής Επιτροπής με την επωνυμία «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών Εράνων». Αργότερα, μετονομάστηκε «Βασιλική Πρόνοια». Αυτοί οι οργανισμοί λειτουργούσαν στο πλαίσιο του «Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος», που ξεκίνησε τη «δράση» του στις 25 του Μάη 1947. Το 1950 και μετά τη στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, το Βασιλικό Ίδρυμα επιτρέπει την επιστροφή στα χωριά τους «15.000 τροφίμων παιδουπόλεων, για ν’ αποτελέσουν τους πυρήνας του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Το ερώτημα όμως είναι τι απέγιναν τα υπόλοιπα – αφού τότε υπολογίζονταν σε 28.000.


Σημειώνει ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ

Οι «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης

Τον Ιούλιο του 1947, την ίδια πάνω κάτω εποχή που η αμερικανική χρηματοδότηση επέτρεψε το άνοιγμα του στρατοπέδου «αναμόρφωσης» στο Μακρονήσι, ολοκληρώθηκε και η επεξεργασία των ειδικών εκείνων σχεδίων που αφορούσαν τα παιδιά. Η νέα βασίλισσα από τον Απρίλιο μόλις του ίδιου έτους, βασίλισσα Φρειδερίκη επικεφαλής 72 «κυριών» της καλής αθηναϊκής κοινωνίας – πολλές από τις οποίες ήσαν κυρίες επί των τιμών των ανακτόρων ενώ ανάμεσά τους διακρίνονταν μέλη των πλέον διάσημων οικογενειών του ελληνικού καπιταλισμού – δημιούργησαν το Βασιλικό Οργανισμό Προνοίας με διακηρυγμένο στόχο την περίθαλψη των παιδιών της χώρας. Εξυπακούεται ότι για να τα περιθάλψουν οι φιλεύσπλαχνες αυτές κυρίες τα παιδιά θα έπρεπε πρώτα να τα συγκεντρώσουν, να τα αποσπάσουν από τις οικογένειές τους και από τον τόπο όπου γεννήθηκαν και κατοικούσαν. Από τη βασιλική πρόνοια ανατέθηκε πολύ γρήγορα στον κυβερνητικό στρατό ένα αληθινό «σαφάρι» παιδιών από τις «ύποπτες» ειδικά περιοχές της χώρας. Η Βασιλική Πρόνοια πολύ γρήγορα έγινε ένας τεράστιος οργανισμός, ένα αληθινό κράτος μέσα στο κράτος.

Οι συνολικοί αριθμοί των παιδιών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στάλθηκαν στα διάφορα ιδρύματα της Πρόνοιας παραμένει εφτασφράγιστο μυστικό – όπως συμβαίνει εξάλλου και με το συνολικό αριθμό οπλιτών ή πολιτών που «αναμορφώθηκαν» στο στρατόπεδο της Μακρονήσου. Τα σχετικά αρχεία είναι κλειστά και οι αριθμοί που έχουν δοθεί κατά καιρούς από τις κρατικές υπηρεσίες δύσκολα μπορεί να γίνουν πιστευτοί. Οι «απολογητές» του συστήματος (Μανούκας) δηλώνουν ότι ο αριθμός των παιδιών αυτών κυμάνθηκε γύρω στις 20.000, ενώ ο ίδιος αριθμός (που ενίοτε έφθασε ως 25.000) προβλήθηκε στις διάφορες επετειακές κυρίως εκδηλώσεις για το ζήτημα αυτό. Πίσω από αυτές τις μετρήσεις διακρίνουμε την πολιτική ανάγκη να παρουσιαστεί μικρότερος ο αριθμός των παιδιών που εκτοπίστηκαν με τα κυβερνητικά μέτρα από τον αντίστοιχο των παιδιών που φιλοξενήθηκαν στις λαϊκές δημοκρατίες και ο οποίος κυμάνθηκε ανάμεσα στις 25 και 28.000 άτομα.

Γεγονός είναι ότι ανάμεσα στα 1947 και το 1950 λειτούργησαν 53 «παιδουπόλεις», πολλές από τις οποίες ήταν πραγματικές πόλεις ή μάλλον πραγματικά και πολυάνθρωπα στρατόπεδα εγκλεισμού (Φιλιππιάδα, όπου οι εγκαταστάσεις φαίνονται ακόμα). Συμπληρωματικά δε, δίπλα σε αυτές λειτούργησαν ποικιλώνυμα άλλα ιδρύματα «παιδικές στέγες» κλπ. χωρίς να συμπεριλάβουμε τα ιδρύματα για τα παιδιά των πολιτικών φυλακισμένων, για τα ορφανά ή το ειδικό στρατόπεδο ανήλικων αιχμαλώτων που λειτούργησε στη Λέρο όπου στέλνονταν όσοι αιχμάλωτοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού δεν είχαν συμπληρώσει το 21ο έτος. Προφανώς, ένας μηχανισμός αυτού του μεγέθους δεν μπορεί να έγινε για να φιλοξενήσει απλά και μόνο είκοσι χιλιάδες άτομα (λιγότερα από τετρακόσια δηλαδή για κάθε παιδόπολη).

Θα ήταν ίσως περιττό να περιγράψουμε τη ζωή αυτών των παιδιών που από κοντά γνώρισαν τη Βασιλική Πρόνοια. Οι τύχες τους ήταν κυμαινόμενες αλλά πάντοτε ανάλογες με την τύχη του λαού τους. Τα πιο τυχερά ήσαν όσα μπόρεσαν το ταχύτερο να επανενωθούν με τις οικογένειές τους και να βγουν από αυτό το σύστημα, έστω για να ζήσουν μέσα στη φτώχεια. Πολλά ακούγονται σήμερα ακόμα για τις «υιοθεσίες» στο εξωτερικό, για τη χρησιμοποίηση των παιδιών αυτών ως φθηνό εργατικό δυναμικό (μαθητευόμενοι βλέπετε) σε επιχειρήσεις ή ακόμα για τα «προξενιά» διαμέσου των ιδρυμάτων της Πρόνοιας (και τη συμβολή στην προικοδότηση της Βασιλίσσης) που οδήγησαν σε ένα τεράστιο κύμα αφύσικων γάμων τα επόμενα χρόνια: με τεράστιες λόγου χάρη διαφορές ηλικίας μεταξύ του γαμπρού και της αποκτηθείσας από το ίδρυμα συζύγου… Οταν προχωρήσει – όταν αφεθεί να προχωρήσει – η σχετική έρευνα στη χώρα μας (με πρόσβαση στα αρχεία λόγου χάρη) πολλά θα ξέρουμε για τον κοινωνικό κόσμο των νικητών του εμφυλίου πολέμου, για τις αξίες του. Τα περισσότερα δε θα είναι ευχάριστα υποπτεύομαι… ούτε για τους απολογητές αυτού του συστήματος.

«Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους «φιλέλληνες» Αμερικανούς «μπίσνεσμαν», σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την «ευλογία» υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας. Γινόταν από τα όργανα της «βασιλομήτορος», που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα «αναμορφωτήρια» της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν! Μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η «μόλυνσή τους» από «κομμουνιστικά γονίδια»! Χώρος υποδοχής για την «αποστείρωση» των «συμμοριτόπληκτων» παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού…

Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου «Φρειδερίκη» και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. Σπανός (θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του ’50), περίπου 15.000 «παιδιά – εμπορεύματα»,παραδόθηκαν για υιοθεσία από τα «ευαγή» ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Οσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά τα αναζητούσαν, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν…» (Νίκος Μπογιόπουλος–«Ριζοσπάστης», 1996

Στο πραγματικό παιδομάζωμα της Φρειδερίκης αναφέρεται ο Σταυρόπουλος Γιώργος από την Κορνοφωλιά Εβρου:
«….Ήμουν τότε 12 χρονών. Έξω από το χωριό μου σε ένα ύψωμα ήταν ένα φυλάκιο τουστρατού και συχνά τη νύχτα γίνονταν μάχες.Ένα βράδυ, επειδή τα σκυλιά γαύγιζαν,νόμισαν πως ήταν αντάρτες του ΔΣΕ στο χωριό και άρχισε ο στρατός να ρίχνει βλήματα πάνω απ’ τα κεφάλια μας από το ύψωμα. Πολλά βλήματα πέρασαν πέντε εκατοστά απ’ τα κεφάλια μας. Την άλλη μέρα πήγε ο πατέρας μου να παραπονεθεί στο λοχαγό για το συμβάν και τον έδιωξε με βρισιές. Το ίδιο έγινε, αργότερα, όταν πήγε στο Σουφλί στον ανώτερο αξιωματικό να παραπονεθεί. Τότε εμείς φτιάξαμε ένα αμπρί στην αυλή μας με δυο σειρές κορμών δένδρων κι εκεί μπαίναμε για να γλιτώσουμε, όταν ακούγαμε όλμους απέναντί μας.

Μετά απ’ αυτά, σε λίγες μέρες, ήρθε ο πρόεδρος του χωριού μας με ένα χωροφύλακα και μας κορόιδεψε να πάμε στο σχολείο όπου, τάχα, μοίραζαν δέματα. Ως αφελή παιδιά εμείς τρέξαμε εκεί και διαπιστώσαμε ότι ήταν ψέματα. Εκεί η έξοδος μας απαγορεύτηκε από δύο χωροφύλακες.Έτσι, με τα ψέματα του προέδρου, μάζεψαν εκεί με τη βία στο σχολείο στην Κορνοφωλιά Εβρου, 60 παιδιά. Σε λίγο ήρθαν στρατιωτικά αυτοκίνητα μάς φόρτωσαν και μας πήγαν στο σταθμό του τρένου. Μας έμπασαν σε βαγόνια που φόρτωναν μουλάρια και καταλήξαμε στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, χωρίς να ξέρουν τίποτα οι γονείς μας. Εδώ μας βάλανε σε ένα αρματαγωγό πλοίο με το όνομα «Αλιάκμων» που μας ξεφόρτωσε στον Πειραιά όπου μάθαμε ότι είχανε μαζέψει εκεί όλα, σχεδόν, τα παιδιά του Έβρου.
Εκεί μας χώρισαν και μας πήγαν σε διάφορα μέρη των Αθηνών: Καστρί, Καλλιθέα, Βύρωνα, Καστέλλα και αλλού. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν ότι ποτέ δε χορταίναμε φαΐ και ψωμί. Ήμασταν παιδιά από 7 έως 15 χρονών και μας διέκοψαν απ’ το σχολείο. Αργότερα, εμάς τους Κορνοφωλιώτες μάς πήγαν στην Πάτρα, όπου περάσαμε πολλές ταλαιπωρίες που δεν μπορώ να τις περιγράψω όλες. Κάθε μέρα, σχεδόν, μας έκαναν κατηχητικό παπάδες ή φοιτητές της Θεολογικής.

Θυμάμαι πως, το Γενάρη του ‘50, πήρα ένα γράμμα από τη μάνα μου που με ρωτούσε πότε θα γυρίσουμε στο χωριό, αφού ο πόλεμος τέλειωσε. Εγώ της έγραψα πως δεν ξέρω και, όπως ήμουν θυμωμένος, της έγραψα ότι εδώ μας δέρνουν. Γι’ αυτό έφαγα ένα δυνατό χαστούκι από την ομαδάρχισσα και την άλλη μέρα έμαθα ότι οι επιστολές μας λογοκρίνονταν, αν και ήμασταν μικρά παιδιά.
Με κάλεσε ο διευθυντής της παιδούπολης, ένας απόστρατος αξιωματικός, και μόλις με είδε στο γραφείο του φώναξε θυμωμένος: «Θα σε περάσω στρατοδικείο»! Μαθημένος απ’ αυτά δε σκέφτηκε καν ότι μιλάει σε ένα παιδί… Οταν τον ρώτησα γιατί, μου απάντησε πως αυτά που γράφω στη μάνα μου είναι ψέματα -όταν κάλεσε την Ομαδάρχισσα έμαθα τι είχε συμβεί στ’ αλήθεια.

Εμάς τα παιδιά της Κορνοφωλιάς μάς είχαν σταμπαρισμένα διότι το χωριό μας στην κατοχή κατά 99% ήταν οργανωμένο στο ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ. Στον Εμφύλιο, στο βουνό βγήκαν 350 άτομα και σκοτώθηκαν 75 απ’ αυτούς. Όλα αυτά ήταν γνωστά στους διευθύνοντες την παιδούπολη… Αξίζει να σημειώσω ότι αυτά τα παλικάρια και οι κοπέλες που σκοτώθηκαν, μέχρι πρότινος δεν είχαν έναν τάφο, ενώ όταν σκοτώνονταν δυο χωροφύλακες, τους έκαναν μνημείο γράφοντας τα γνωστά: «Σφαγιάστηκαν από ΕΑΜοβούλγαρους»!

Την κατάσταση, όμως, που επικρατούσε στα «αναμορφωτήρια» της Φρειδερίκης δεν μπορεί να την περιγράψει καλύτερα παρά ένα απ’ τα παιδιά. Να πώς την περιγράφει ο Γιώργος Χατζάτογλου, ο οποίος ήταν απ’ τα παιδιά του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης και που οδηγήθηκε σε μιά τέτοια παιδούπολη:
«Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων.
Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη «μάνα μας» τη Βασίλισσα. Νύχτα – μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν …»

Πηγές και υλικό γι’ αυτή την ανάρτηση αντλήθηκαν από:
kokkinosfakelos.blogspot.gr
https://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4696785&publDate=2008-08-30%2000:00:00.0
ropewalker.pblogs.gr
«Τα Χριστούγεννα του 1949 στην Παιδόπολη της Άρτας «Η Αγία Σκέπη», που ίδρυσε η Φρειδερίκη, οι ιστορίες των απλών ανθρώπων ξεπερνούν σε αλήθεια την επίσημη καταγραφή και αποτίμησή τους». ( «Τα δάκρυα της Βασίλισσας» , του Βασίλη Μπούτου, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ)
«Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» Του Δημήτρη Σέρβου, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
«ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1946-1949» της ΜΑΝΤΩΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗ

Δείτε επίσης ένα κινηματογραφικό ντοκουμέντο του παιδομαζώματος της Φρειδερίκης απο τα Βρετανικά αρχεία: ΕΔΩ