Αλέκος Σιώτης
Ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ, ΕΠΟΝίτης - μαχητής του ΕΛΑΣ




Ποιος ήταν ο Αλέκος Σιώτης

Γεννήθηκε στις 8 Οκτώβρη του 1917 στη Σμύρνη και το 1922 μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ήρθε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα στην Κάτω Τούμπα. Οι πρόσφυγες - όπως ήταν και ο Σιώτης- που ερχόμενοι πλέον κατά δεκάδες χιλιάδες την δεκαετία του '20, δημιούργησαν μια νέα κατάσταση και δυναμική στην πόλη μας. Βίωσε στο πετσί του τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που βίωσαν χιλιάδες πρόσφυγες τότε. Τον πρώτο χρόνο διαμονής στην Θεσσαλονίκη, πεθαίνει από την πείνα και τις κακουχίες το ένα από τα πέντε αδέρφια του, το μικρότερο σε ηλικία 1 έτους και το 1925 πεθαίνει και ο πατέρας του. Το 1934 αρχίζει η εμπλοκή του με το ποδόσφαιρο, το οποίο όχι τυχαία, έχει χαρακτηριστεί, ως το "μπαλέτο της εργατικής τάξης". Αθλημα χωρίς περίπλοκους κανόνες και κυρίως επειδή μπορεί να παιχτεί σε οποιαδήποτε αλάνα, ακόμα με ένα κονσερβοκούτι αντί για μπάλα, αποτελεί το κατεξοχήν παιχνίδι της φτωχολογιάς. Παιχνίδι που συνδυάζει τη συλλογικότητα με την ατομική πρωτοβουλία, που αναδεικνύει το ατομικό ταλέντο και την επιβράβευσή του μέσα από τη συλλογική προσπάθεια. Ετσι και ο Αλέκος Σιώτης παίζοντας ποδόσφαιρο με τους φίλους του σε μια αλάνα στην Κάτω Τούμπα, τον βλέπει κάποιος από τον Αρη, τον καλεί να παίξει στην ομάδα και έτσι ξεκινάει η ποδοσφαιρική του καριέρα. Την επόμενη χρονιά, το 1935 σε ηλικία 18 ετών γίνεται βασικός στην μεγάλη ομάδα του Αρη εκείνης της εποχής. Αγωνίζονταν ως κεντρικός μέσος και με τα πλούσια προσόντα του, την μαχητικότητα, την τεχνική, και το πάθος που τον διέκρινε, οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Αλέκος Σιώτης έκτος από ποδοσφαιριστής ήταν και κολυμβητής. Οι σύλλογοι δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό και το μπασκετικό τμήμα που κερδίζουν την προσοχή μας, αλλά είναι οι χιλιάδες ερασιτέχνες αθλητές. Στον Αρη υπάρχουν 2.700 αθλητές, δεύτερος σε αριθμό στην Ελλάδα, όπου αυτοί όπως και χιλιάδες άλλοι σε όλη την χώρα, προσπαθούν να τα καταφέρουν κόντρα σε αντίξοες συνθήκες, προπονούμενοι στις λιγοστές και παλιές αθλητικές υποδομές της πόλη μας, κόντρα στις πολιτικές όλων των κυβερνήσεων, που οδηγούν στη συρρίκνωση του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Κυρίως μέσα από τη συστηματική μείωση των αθλητικών επιχορηγήσεων εδώ και χρόνια, με απώτερο στόχο να ανοίξει ο δρόμος για την παράδοσή του, στα επιχειρηματικά συμφέροντα.


Στην φωτογραφία από την Μακρόνησο το 1948,ο Αλέκος Σιώτης βρίσκεται στα αριστερά


Με την έναρξη του πολέμου το 1940,ο Αλέκος Σιώτης επιστρατεύεται και πηγαίνει στο Αλβανικό μέτωπο όπου εκεί για την ηρωική του στάση στις μάχες, γίνεται έφεδρος αξιωματικός. Το πρώτο διάστημα της Γερμανικής κατοχής τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, όπου με κίνδυνο της ζωής του, κρύβει στο σπίτι του και προσπαθεί να φυγαδεύσει Εβραίους που διώκονταν από τους Γερμανούς. Το 1942 κατεβαίνει στην Αθήνα όπου βρίσκονται όλα τα αδέρφια του. Εκεί τον Νοέμβρη του 1942 εντάσσεται στην Εθνική Αντίσταση, αυτός που τον επηρεάζει είναι ο κουνιάδος του, ο Θάνος Αθηνέλλης ταγματάρχης και ένα από τα κύρια στελέχη του ΕΛΑΣ και του αναθέτει διάφορες «αποστολές». Σε μία από αυτές, διείσδυσε ως εργαζόμενος σε ένα καζίνο της εποχής και κρυφάκουγε τις κουβέντες μεταξύ των Ελλήνων συνεργατών των Γερμανών.

Ο Σιώτης γίνεται μέλος της ΕΠΟΝ,η οποία οργανώνει τις ποδοσφαιρικές ομάδες ΕΠΟΝ Αθηνών και ΕΠΟΝ Πειραιά. Ο Σιώτης αγωνίζεται με την ΕΠΟΝ Αθήνας. Οι δύο ομάδες αυτές έδωσαν φιλικούς αγώνες και συμμετείχαν σε αρκετές αντιστασιακές ενέργειες. Τον Ιούνη του 1944 με πρωτοβουλία της «Αθλητικής ΕΠΟΝ» οργανώθηκαν στο Στάδιο Πανελλήνιοι Αγώνες Στίβου, γεγονός που συντέλεσε στη μεγαλύτερη συμμετοχή του αθλητικού κόσμου στις μαχητικές εκδηλώσεις και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της νεολαίας μας ενάντια στην τρομοκρατία. Κατά την διάρκεια της Μάχης της Αθήνας και των Δεκεμβριανών πήραν μέρος πολλοί αθλητές από διάφορα αθλητικά σωματεία. Δύο από τα πιο γνωστά θύματα των Δεκεμβριανών υπήρξαν οι επιφανείς ποδοσφαιριστές της εποχής, ο Δημήτρης Αργυρός του Εθνικού και ο Μιχάλης Αναματερός του Ολυμπιακού.

Την αγωνιστική περίοδο 1945-1946, αγωνίζεται αρχικά με τον Απόλλωνα Αθηνών και έπειτα με τον Αρη Θεσσαλονίκης κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1946. Ο τίτλος εκείνης της χρονιάς θα κρινόταν στις 23 Ιουνίου προτελευταία αγωνιστική, στο ματς Αρης - ΑΕΚ στο γήπεδο Συντριβανίου, με τελικό σκορ 4-1 υπέρ του Αρη.

Στο πρωτάθλημα του 1946, ο ΑΡΗΣ ήταν δίκαια πρωταθλητής. Η ΑΕΚ,που ήταν δεύτερη, προσπάθησε με πολλές μεθοδεύσεις να πάρει το πρωτάθλημα από τον ΑΡΗ. Περισσότερο στόχευσε στον μέσο του ΑΡΗ,Αλέκο Σιώτη, ότι δήθεν έπαιξε αντικανονικά. Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα τους ήταν πως ο Σιώτης ήταν μέλος του ΕΛΑΣ και πολεμούσε με τους αντάρτες και ενδιάμεσα κατέβαινε στην Θεσσαλονίκη για να παίξει μπάλα με τον ΑΡΗ.


Φωτογραφία από το 1928


Από εκείνη την χρονιά η δυσκολίες και το κυνηγητό για τον Αλέκο Σιώτη αυξάνεται και τον Φλεβάρη του 1948, τον στέλνουν εξορία στην Μακρόνησο στο Γ' Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών (ΚΠΑ). Η δύναμη του Γ΄ Κέντρου Παρουσίας Αξιωματικών εκείνη την περίοδο ήταν περίπου 1.100. Απ' αυτούς περί τους 120 ήταν μόνιμοι αξιωματικοί και οι υπόλοιποι έφεδροι. Ολοι σχεδόν, στελέχη της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Μετά την Μακρόνησο επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, όπου τον Ιούνιο του 1949 παίζει το τελευταίο ματς με την ομάδα του Αρη και κρεμάει τα παπούτσια του, σε ηλικία 32 ετών. Το υπόλοιπο της ζωής του μέχρι να πάρει σύνταξη, εργάζεται ως δημοτικός υπάλληλος, ως ανταμοιβή για τα χρόνια παρουσίας του στην ομάδα του Αρη, εκείνη την εποχή η πληρωμή των ποδοσφαιριστών ήταν μια δουλειά για να ζήσουν την οικογένειά τους.



Μετά το 1974 ο Σιώτης, γίνεται μέλος του ΚΚΕ όπου παραμένει μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 8 Οκτώβρη του 2004 σε ηλικία 87 ετών. Ηταν μέλος της ΚΟΒ Φανούρη η οποία τον είχε τιμήσει το 1994 για την αδιάκοπη προσφορά του στους αγώνες του Κόμματος.

Τα λόγια του ίδιου του Αλέκου Σιώτη όπως καταγράφηκαν στον “Ριζοσπάστη” τον Νοέμβρη του 1991, σε μια δύσκολη περίοδο για το κόμμα όπου οι λεγόμενοι ανανεωτές μέσω του Συνασπισμού ήθελαν να το διαλύσουν:
«Θα ήθελα να πω δυο λόγια για τους ανανεωτές, που κηλίδωσαν το όνομα κομμουνιστής, γιατί φαίνεται δεν γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει αυτή η λέξη, αυτός ο τίτλος. Κομμουνιστής θα πει να σε βάλουν μέσα σε τσουβάλι μαζί με γάτα (εμπειρία μου από την Μακρονήσι), να σε βουτάνε στη θάλασσα ή να σε στήνουν στα 6 μέτρα και να φωνάζεις “Ζήτω το ΚΚΕ”, ενώ θα γλίτωνες τη ζωή σου αν έλεγες “αποκηρύσσω το ΚΚΕ”. Πράγμα που κάνατε σεις σήμερα χωρίς να σας απειλήσει κανένας ότι θα σας σκοτώσει. Αυτό θα πει κομμουνιστής, κύριοι ανανεωτές. Και σας ρωτώ: έζησε κανείς από σας τέτοιες ηρωικές στιγμές, που κοσμούν τους αγώνες του ΚΚΕ; στιγμές που εσείς τις λερώσατε, τις ξεχάσατε ή δεν τις ξέρετε μερικοί»


Αν σας άρεσε το άρθρο, μπορείτε να το διαδώσετε

ή να το εκτυπώσετε (Εκτύπωση)

Υποστηρίξτε την σελίδα μας στο Facebook
κάνοντας "κλικ" στον παρακάτω σύνδεσμο, ευχαριστούμε.

Εθνική Αντίσταση-ΔΣΕ στο Facebook


ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Στείλτε ιδέες, προτάσεις, κριτικές για τον ιστότοπό μας.


© Copyright 2017 Εθνική Αντίσταση - ΔΣΕ - All Rights Reserved