Η σημαία τού Κόκκινου Στρατού κυματίζει στο Ράιχσταγκ

Η σημαία της ΕΣΣΔ στο Ράιχσταγκ

Η τελευταία μάχη για την κατάληψη της αυτοκρατορικής καγκελαρίας, που διεξήγαγαν οι μεραρχίες πεζικού 301η και 248η, ήταν πολύ δύσκολη. Η σύγκρουση στις προσβάσεις και στο εσωτερικό του κτιρίου είχε ιδιαίτερα σκληρό χαρακτήρα. Πολύ τολμηρά έδρασε η οργανωτής του πολιτικού τμήματος του 9ου Σώματος Πεζικού, η Ταγματάρχης Αννα Βλαδιμίροβνα Νικούλινα, Αννα Βλαδιμίροβνα Νικούλινα, η οποία μαζί με την Ομάδα Εφόδου του Τάγματος του Φ. Κ. Σαποβάλοφ ανέβηκε μέσα από ένα άνοιγμα του τοίχου πάνω στη στέγη και, αφού έβγαλε κάτω από το χιτώνιό της την κόκκινη σημαία, την έδεσε με ένα κομμάτι καλώδιο στο μεταλλικό οβελίσκο. Πάνω στην αυτοκρατορική καγκελαρία κυμάτισε η σημαία της Σοβιετικής Ενωσης.
​
Γ. Κ. Ζούκοφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 2ος, σελ. 418

​ 9η ΜΑΗ 1945:
Μέρα νίκης των λαών
μέρος 1ο

Μπορεί το σύνθημα «Ποτέ πια πόλεμος» να ακουγόταν στις 9 Μάη του 1945 σαν ευχή από τα χείλη εκατομμυρίων απλών ανθρώπων του μόχθου, που έζησαν τη φρίκη και τη βαρβαρότητα του Β' παγκόσμιου πολέμου, μα και η ευχή χρειάζεται για να κρατά ζωντανή τη μνήμη από τη θηριωδία του ιμπεριαλισμού. Χρειάζεται προκειμένου να γίνεται συνείδηση πως χωρίς τον κοινωνικοπολιτικό αγώνα για την κατάργηση του ιμπεριαλισμού, για το πέρασμα της ανθρωπότητας από την ταξική προϊστορία στην αταξική ιστορία, χωρίς την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο πόλεμος θα απλώνει το φάντασμά του πάνω από τα κεφάλια των λαών. Το φάντασμα που γίνεται ζωντανή καταστροφή, όταν η κοινωνία των ολοένα αυξανόμενων ταξικών ανισοτήτων πνίγεται από τη θηλιά του δικού της βρόχου που τον σφίγγει η κρίση και ο ενδομονοπωλιακός ανταγωνισμός. Οι αγιάτρευτες αρρώστιες της, αιτία των εσωτερικών της αντιφάσεων, φωλιάζουν μέσα στην ίδια της τη σάρκα, γέννημα της δράσης του απόλυτου νόμου της. Του νόμου του κέρδους.
Που όταν δεν μπορεί να δρα πια σαν πηγή της δύναμής της, όταν το κεφάλαιο δεν μπορεί να αναπαράγεται, τότε η κυρίαρχη τάξη κάνει πόλεμο, για να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις και να αναζωογονηθεί απ' αυτή την καταστροφή, για ν' αρπάξει εδάφη από τον ανταγωνιστή της και να μεγαλώσει τις αγορές που θα της δώσουν ανάσα, σκοτώνοντας το νεκροθάφτη της, τους λαούς, προκειμένου να γλιτώσει το δικό της θάνατο. Αυτόν τον αισθάνεται, τον περιμένει, μα δεν τον θέλει. Ξέρει καλά πως η δική της ιστορία, της έχει ετοιμάσει την αγχόνη του μελλοθανάτου. Μα ξέρει καλά επίσης, από τη δική της ιστορία, πως χωρίς το νεκροθάφτη της, που η ίδια τον δημιούργησε, παίρνει παράταση ζωής. Και ένα μέσο γι' αυτό, είναι ο πόλεμος. Ωσπου πραγματικά οι λαοί να κάνουν το άλμα για τους δικούς τους ουρανούς, κόβοντας το νήμα της ζωής της, προκειμένου να περάσουν από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας. Τότε που η ιστορικά ξεπερασμένη καπιταλιστική κοινωνία θα γίνει οριστικά παρελθόν της κοινωνικής εξέλιξης. Για να γίνει πραγματικότητα το μυριόστομο σύνθημα - ευχή της 9ης Μάη 1945, «Ποτέ πια πόλεμος»!

Η ιστορία καταγράφει τους σταθμούς της λαϊκής πάλης, προκειμένου να γίνονται καταλύτες στη μνήμη και τη συνείδηση και υλική δύναμη για την προοπτική του μέλλοντος των λαών. Ετσι πρέπει να ζούμε την 9η Μάη. Σαν τον ιστορικό σταθμό που οι λαοί του κόσμου κέρδισαν μια νίκη σ' έναν πόλεμο. Πόλεμο ιμπεριαλιστικό, πόλεμο ταξικό. Που τ' αποτελέσματά του μπορεί να μην εξάλειψαν οριστικά τη μήτρα του, τον ιμπεριαλισμό, μα του στέρησαν πολλές πηγές ανάσας.
Ηταν νίκη ιστορική για τους λαούς, αφού το πιο ορατό για τους ίδιους όφελος ήταν η δημιουργία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Και σ' αυτή τη νίκη θεμελιακός παράγοντας ήταν ο αγώνας του πρώτου ως τότε σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της Σοβιετικής Ενωσης. Οσο και αν σήμερα ο ιμπεριαλισμός ξαναζωντανεύει το φάντασμα του πολέμου πάνω από τα κεφάλια των λαών, σαν τις παραμονές των δύο παγκόσμιων πολέμων, όσο και αν το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα δεν υπάρχει ως αντίπαλο δέος, τούτη η ιστορική επέτειος είναι μια ακόμη αφορμή προκειμένου να συνειδητοποιηθεί πως η δύναμη των λαών είναι ακαταμάχητη. Ιδίως όταν έχει σκοπό της να μπει στην υπηρεσία του ταξικού αγώνα για το επαναστατικό άλμα της κοινωνικής εξέλιξης προς τα μπρος. Γιατί αν η δύναμη του γερμανικού ιμπεριαλισμού φαινόταν ακατανίκητη όταν ξεκινούσε ο πόλεμος, η 9η Μάη του 1945, μέρα που υπογράφηκε η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, επισφραγίζοντας την ήττα της, απέδειξε πως η δύναμη της πάλης των λαών δε γνωρίζει όρια.
​Αυτή την επιβεβαιωμένη από την ιστορία των κοινωνιών απόλυτη αλήθεια κρατάμε σαν επιστέγασμα, αλλά και σαν πυρήνα της συνείδησης που μπορεί να πυρπολεί τις καρδιές των απλών ανθρώπων του μόχθου, προκειμένου να αποτινάξουν οριστικά το ζυγό της εκμετάλλευσης. Γιατί και σήμερα ο ιμπεριαλισμός φαντάζει ακατανίκητος, αλλά φαντάζει... Δεν είναι. Η δύναμη της ταξικής και πολεμικής του επιθετικότητας δείχνει και την κρίση που ωριμάζει και τον κλονίζει. Αυτή είναι και η αχίλλειος φτέρνα του. Αυτήν πρέπει να χτυπήσει η αιχμή του δόρατος της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής πάλης. Για να πραγματωθεί η ιστορική νομοτέλεια της αντικειμενικής εξέλιξης της κοινωνίας. Μέτωπο λαϊκό απέναντι στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για το σοσιαλισμό.

Στην ΕΣΣΔ το κύριο βάρος του πολέμου

Είναι γεγονός ότι το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωσε η ΕΣΣΔ. Αλλωστε, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος προετοιμαζόταν ακόμη από τη λήξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, αφού η ηττημένη Γερμανία επανεξοπλιζόταν με κεφάλαια των Αγγλοαμερικανών και των Γάλλων, προκειμένου να τη στρέψουν κατά της ΕΣΣΔ. Σκοπός, η ανατροπή του σοσιαλισμού, η κατάληψη των εδαφών της ΕΣΣΔ και το μοίρασμά τους ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αλλωστε, ο ίδιος ο Α. Χίτλερ είχε δηλώσει: «Κύριο καθήκον της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και έννοια της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξόντωση του μπολσεβικισμού». Βεβαίως, η πραγματικότητα δεν εξελίχθηκε έτσι ακριβώς. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού στα 1929-1933 δεν ξεπεράστηκε ολοκληρωτικά. Στα μέσα της 10ετίας του '30 ξέσπασε νέα κρίση. Ταυτόχρονα, με την κρίση οξύνθηκαν στο έπακρο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Με δεδομένο επίσης ότι η Γερμανία ήταν ηττημένη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και χωρίς ζωτικό οικονομικό χώρο στη διεθνή αγορά, με βάση τη δύναμη των μονοπωλίων της, έστρεψε τα όπλα αρχικά κατά των καπιταλιστικών χωρών. Ο πόλεμος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός. Στην πορεία, μετά την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ, πήρε το χαρακτήρα του πατριωτικού απελευθερωτικού πολέμου για τους σοβιετικούς λαούς.

Στροφή στη νικηφόρα επέλαση της Γερμανίας και αντίστροφη συνολικά για τη νικηφόρα, για τους λαούς, έκβαση του πολέμου ήταν η μάχη του Στάλινγκραντ το Φλεβάρη του 1943, στην οποία οι Γερμανοί έπαθαν πανωλεθρία. Αλλά και προηγούμενα, στη μάχη της Μόσχας ο Κόκκινος Στρατός συνέτριψε και απώθησε από την πρωτεύουσα τα υπολείμματα μιας στρατιάς ενός εκατομμυρίου χιτλερικών. Αυτή ήταν η πρώτη ήττα των γερμανικών στρατευμάτων. «Στο σκληρό και δύσκολο αγώνα το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1941 οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις προξένησαν μεγάλες απώλειες στον εχθρό. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του πρώην αρχηγού του γενικού επιτελείου του χιτλερικού στρατού στρατηγού Γκάλντερ, οι γερμανικές δυνάμεις ξηράς στην καλοκαιρινή εκστρατεία του 1941 έχασαν 742 χιλ. άνδρες. Εξάλλου, πρέπει να σημειώσουμε ότι στον πόλεμο κατά των Πολωνίας, Γαλλίας, Αγγλίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Δανίας, Ολλανδίας και κατά των Βαλκανίων τα γερμανοφασιστικά στρατεύματα ξηράς έχασαν συνολικά μονάχα 418.805 άνδρες». (Επίσημα κείμενα του υπουργείου Αμυνας της ΕΣΣΔ, «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1939-1945», τ. 3ος σελ. 208). Κατέρρευσε ο μύθος για το ακατανίκητο του χιτλερικού στρατού.

Επίσης, στις μάχες που έγιναν στο σοβιετογερμανικό μέτωπο η χιτλερική Γερμανία έχασε το 80% της δύναμής της. Από τις 22/6/1941, που τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ έως τις 9/5/1945 στο Ανατολικό Μέτωπο καταστράφηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν 607 γερμανικές μεραρχίες. Οι χιτλερικοί είχαν τριπλάσιες έως και τετραπλάσιες απώλειες σε σχέση με τις απώλειές τους σε όλα τ' άλλα μέτωπα.Ο Κόκκινος Στρατός έδωσε σκληρές μάχες, για 1.418 μέρες και νύχτες. Κάθε λεπτό του πολέμου υπήρχαν κατά μέσο όρο 9 νεκροί, κάθε ώρα 507 και κάθε μέρα 1.400. Οι δύο στους πέντε νεκρούς του πολέμου ήταν Σοβιετικοί πολίτες. Η ΕΣΣΔ είχε 20.000.000 νεκρούς στον πόλεμο, ενώ οι νεκροί της Αγγλίας και των ΗΠΑ ήταν αντίστοιχα 375.000 και 405.000.

Οι κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή του μετώπου

Είναι γεγονός ότι τη νίκη δεν τη δίνουν μόνο ή κυρίως τα όπλα. Ο Β. Ι. Λένιν έλεγε ότι σε «σε κάθε πόλεμο η νίκη εξαρτάται τελικά από το ηθικό των μαζών που χύνουν στο πεδίο της μάχης το αίμα τους. Η πεποίθηση στο δίκαιο του αγώνα, η συναίσθηση της ανάγκης να θυσιάσουν τη ζωή τους για την ευτυχία των αδελφών τους συντελούν στην ψυχική ανάταση των στρατιωτών και τους κάνουν να υπομένουν αφάνταστες δυσκολίες». Στην καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Κεντρικής του Επιτροπής με επικεφαλής τον Ι.Β. Στάλιν οφείλεται η έμπνευση του μαζικού ηρωισμού των Σοβιετικών ανθρώπων στο μέτωπο και στα μετόπισθεν, που έδωσε τη νίκη στο σοβιετικό λαό.

«Εμπνευστής και οργανωτής της νίκης του σοβιετικού λαού στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτό κατόρθωσε να κινητοποιήσει όλες τις υλικές και ηθικές δυνάμεις των Σοβιετικών ανθρώπων για τη συντριβή του εχθρού. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έστειλε στο μέτωπο εκατομμύρια από τα καλύτερα μέλη του.
Μονάχα στους τέσσερις πρώτους μήνες του πολέμου, με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ, στάλθηκαν για στρατιωτική υπηρεσία 47 χιλιάδες μέλη του Κόμματος. Η κομματική οργάνωση της Μόσχας στην περίοδο της ηρωικής άμυνας της πρωτεύουσας της πατρίδας μας, της Μόσχας, έστειλε στο μέτωπο περίπου 100 χιλιάδες κομμουνιστές και 250 χιλιάδες μέλη της νεολαίας, η κομματική οργάνωση του Λένινγκραντ τα 70% περίπου των μελών της και η κομματική οργάνωση της Οδησσού και της Σεβαστούπολης τα 90%.
Οι κομμουνιστές εμψύχωναν τους Σοβιετικούς μαχητές στην εκτέλεση του στρατιωτικού τους καθήκοντος με τη μεγαλύτερη αυταπάρνηση και ήταν η ψυχή των στρατιωτικών τμημάτων και μονάδων. Οι μαχητές του σοβιετικού στρατού θεωρούσαν μεγάλη τους τιμή να πηγαίνουν στη μάχη σαν μέλη του Κόμματος. Στη διάρκεια του πολέμου, οι στρατιωτικές κομματικές οργανώσεις πολλαπλασιάζονταν αδιάκοπα. Ενώ στα τέλη του 1941 στο σοβιετικό στρατό και στο πολεμικό ναυτικό υπηρετούσαν 1.300 χιλιάδες κομμουνιστές ή τα 42,4% της συνολικής δύναμης του Κόμματος, στα 1942 ξεπέρασαν τα 2 εκατομμύρια ή τα 54,3% της συνολικής δύναμης του Κόμματος και στο τέλος του πολέμου ήταν περισσότεροι από 3,5 εκατομμύρια ή τα 60% όλων των τακτικών και υποψηφίων μελών του ΚΚΣΕ».
​ Επίσημα κείμενα του υπουργείου Αμυνας της ΕΣΣΔ, «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1939-1945», τ. 3ος σελ. 213.

​

Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού

«Στη διάρκεια των πρώτων 18 μηνών του πολέμου, η εθνική οικονομία της Σοβιετικής Ενωσης έπαθε μεγάλες καταστροφές. Μονάχα στα εδάφη που κατείχε ο αντίπαλος το Νοέμβρη του 1941, παράγονταν πριν από την έναρξη του πολέμου τα 63% του κάρβουνου, τα 68% του χυτοσίδηρου, τα 58% του χάλυβα και τα 60% από τη συνολική παραγωγή αλουμινίου. Το καλοκαίρι του 1942, ύστερα από την προέλαση του εχθρού μέχρι το Βορονέζ, το Στάλινγκραντ και την κύρια οροσειρά του Καυκάσου, οι καταστροφές της εθνικής οικονομίας μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο. Ωστόσο, παρ' όλη την κατάσταση αυτή, η σοβιετική βιομηχανία παρήγαγε κατά το 1942 περισσότερα από 25 χιλιάδες αεροπλάνα, 23,5 περίπου χιλιάδες άρματα μάχης (απ' αυτά περισσότερα από 13,5 χιλιάδες ήταν Τ34) και περισσότερα από 34 χιλιάδες κανόνια (διαμετρήματος 76 χιλιοστών, 122 χιλιοστών και 152 χιλιοστών)... Από άποψη ποιότητας η σοβιετική πολεμική τεχνική όχι μόνο δεν υστερούσε σε σχέση με την τεχνική του εχθρού, αλλά και σε μερικά είδη την ξεπερνούσε. Χάρη στο ότι η βιομηχανία μας κατά το 1942 παρήγαγε πολύ περισσότερα βασικά είδη οπλισμού και πολεμικών τεχνικών μέσων σε σύγκριση με τη φασιστική Γερμανία, συμπληρώθηκαν όλες οι απώλειες που είχαν τα στρατεύματά μας στα χρόνια 1941 και 1942. Εξασφαλίστηκε η απαραίτητη υπεροχή σε πολεμικά τεχνικά μέσα απέναντι του εχθρού και δημιουργήθηκαν ευνοϊκές συνθήκες για τη ριζική αλλαγή της πορείας του πολέμου.

Στην περίοδο 1943-1945, το σοβιετικό κράτος απόκτησε μεγάλη ικανότητα παραγωγής. Με τις ηρωικές προσπάθειες του σοβιετικού λαού ιδρύθηκαν καινούρια εργοστάσια, μεταλλεία, εργοστάσια ηλεκτρικής παραγωγής κλπ. και επισκευάστηκαν αυτά που είχαν πάθει βλάβες. Εξαιτίας των μεγάλων καταστροφών που προξένησαν οι γερμανοφασίστες κατακτητές στη Σοβιετική Ενωση, ακόμα και στα 1945 σε σύγκριση με το 1940 η ηλεκτρενέργεια ήταν λιγότερη κατά 10%, ο χάλυβας κατά 33%, ο χυτοσίδηρος κατά 40%, το πετρέλαιο κατά 37,7% και το κάρβουνο κατά 10%. Αυτό φυσικά δημιουργούσε τεράστιες δυσκολίες για την παραπέρα ανάπτυξη της πολεμικής παραγωγής. Ωστόσο, οι δυσκολίες αυτές, κάτω από την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, ξεπεράστηκαν από το σοβιετικό λαό. Η σοβιετική σοσιαλιστική παραγωγή κάλυπτε τις ανάγκες του μετώπου». Επίσημα κείμενα του υπουργείου Αμυνας της ΕΣΣΔ, «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1939-1945», τ. 3ος σελ. 211-212).
Ακριβώς αυτά τα επιτεύγματα που αποκάλυπταν για μια ακόμη φορά την ανωτερότητα του σοσιαλισμού, και με δεδομένη την προέλαση του Κόκκινου Στρατού προς τη Γερμανία, προκειμένου να χτυπήσει το γερμανικό ιμπεριαλισμό στην καρδιά του, στο ίδιο το Βερολίνο, ανέβαζαν κατακόρυφα στη συνείδηση των λαών το κύρος της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού. Αλλωστε, ο Σοβιετικός στρατός συνέβαλε αποφασιστικά στην απελευθέρωση των λαών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων από τους χιτλερικούς, προελαύνοντας προς τη Γερμανία. Οι Αγγλοαμερικανοί, αν και είχαν συμφωνήσει στα πλαίσια του αντιχιτλερικού συνασπισμού για τη συντριβή του χιτλερισμού και την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, εντούτοις, στις αρχές του 1945 και ενώ πλέον ερχόταν το τέλος του πολέμου, κυριαρχούνταν από πολιτικές σκέψεις και εφάρμοζαν ταχτική, η οποία αφ' ενός δε θα αποδυνάμωνε εντελώς τη Γερμανία αφ' ετέρου θα αποδυνάμωσε στο έπακρο την ΕΣΣΔ. Η αστική τάξη τόσο των ΗΠΑ όσο και της Αγγλίας, κυριαρχούνταν από το φόβο των αποτελεσμάτων του πολέμου και της διαμόρφωσης του μεταπολεμικού κόσμου, αφού δεν ήθελαν να χαθεί ένα καπιταλιστικό κράτος σαν τη Γερμανία από το ιμπεριαλιστικό άρμα. Επίσης, κυριαρχούνταν από το φόβο του ξεσπάσματος επαναστάσεων στην Ευρώπη, με δεδομένο ότι ο πόλεμος δημιούργησε συνθήκες επαναστατικής κρίσης, η ΕΣΣΔ και ο σοσιαλισμός κατείχαν μεγάλο κύρος στη συνείδηση των λαών, ενώ σε μια σειρά χώρες στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ηγούνταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, με επικεφαλής τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ετσι, επιδίωξαν να κάνουν και έκαναν χωριστές ενέργειες συνθηκολόγησης με τους χιτλερικούς, ώστε και οι ίδιοι να έχουν λιγότερες απώλειες, αλλά και ο γερμανικός στρατός επίσης το ίδιο. Ταυτόχρονα, γερμανικά στρατεύματα από το δυτικό μέτωπο μεταφέρονταν στο ανατολικό.