Ο Στρατηγός Εμμανουήλ Μ. Μάντακας

Ο Στρατηγός Εμμανουήλ Μ. Μάντακας (1891-1968) γεννήθηκε στους Λάκκους Κυδωνίας Χανίων Κρήτης. Ανήκε στην πολεμική οικογένεια αγωνιστών των απελευθερωτικών αγώνων της Κρήτης (1866 - 1879 - 1886 - 1897). Φοιτητής Νομικής κατατάχθηκε εθελοντής στον Ελληνικό στρατό το 1910. Πολέμησε στον Ελληνοτουρκικό και Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο 1912 - 1913. Τραυματίστηκε στη μάχη του Σαρανταπόρου (1912). Αξιωματικός Πεζικού πήρε μέρος στο Εθνικό Κίνημα Θεσσαλονίκης (1916 Εθνική Αμυνα). Υπολοχαγός ακόμα διατέλεσε διοικητής στη Θεσσαλονίκη του Ουλαμού Εφέδρων αξιωματικών και εκπαίδευσε 700 εφέδρους αξιωματικούς και άλλους τόσους εφέδρους υπαξιωματικούς που στελέχωσαν το στρατό της Εθνικής Αμύνης (1917 - 1917).

Στάλθηκε στο μέτωπο σαν διοικητής λόχου στον Α Σύνταγμα Σερρών. Ελαβε μέρος στη μάχη χαρακωμάτων και στη συνέχεια στη μάχη του Σκρα-ντι-Λέγγεν, όπου τραυματίστηκε και προβιβάστηκε, επ' ανδραγαθία, σε ταγματάρχη (1918). Το 1919 έλαβε μέρος σε διαγωνισμό για την Ανώτερη Σχολή Πολέμου στο Παρίσι. Επέτυχε και στάλθηκε στη Γαλλία όπου σπούδασε και πήρε δίπλωμα επιτελούς αξιωματικού (1919-1921). Μετά το τέλος των σπουδών του γύρισε στην Ελλάδα και στάλθηκε απευθείας στο Μικρασιατικό μέτωπο. Πολέμησε μέχρι το τέλος της καταστροφής και κάλυψε με το τάγμα του την υποχώρηση του στρατού μας. Εζησε από κοντά τη Μικρασιατική Καταστροφή και γι' αυτό πήρε ενεργό μέρος στην επανάσταση Πλαστήρα - Γονατά (1922).

Τοποθετήθηκε στο Γενικό Στρατηγείο Εβρου ως αντισυνταγματάρχης υπό το Στρατηγό Πάγκαλο. Υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο σαν Επιτελάρχης στο Β' και Δ' σώμα Στρατού και σαν διοικητής του 14ου Συντάγματος Χανίων.

Με την κατάργηση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος (Οκτώβρης 1935 από τους Παπάγο και Ρέππα στη Λεωφόρο Κηφισιάς) παραιτήθηκε από το Στρατό και από τότε αγωνιζόταν για την επαναφορά των Συνταγματικών Ελευθεριών του ελληνικού λαού.

Κατά το αντιδικτατορικό κίνημα των Χανίων (1938) πήρε ενεργό μέρος πιστεύοντας στην ανάγκη της καταπολέμησης της δικτατορίας του Μεταξά. Καταδικάστηκε σε ισόβια και εξέπεσε του βαθμού του.

Στην Κατοχή εντάχθηκε από την αρχή αμέσως στο ΕΑΜ (21/9/1941 στα Χανιά Κρήτης). Εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ (3 Ιουνίου 1944). Είχε επηρεαστεί και από τον κουνιάδο του Βαγγέλη Κτιστάκη, Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ στην Κρήτη, του οποίου είχε παντρευτεί την αδελφή.

Μετείχε στη συγκρότησητης ΠΕΕΑ (Πανελλήνιας Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης) στις 10 Μαρτίου 1944 και ορκίστηκε μέλος της και γραμματέας Στρατιωτικών και προσωρινά Συγκοινωνίας. Μετείχε στο «Εθνικό Συμβούλιο» στους Κορυσχάδες ως εθνοσύμβουλος Πειραιά (14-27 Μαΐου 1944). Αντιπρόεδρος της ΠΕΕΑ έγινε στις 28 Αυγούστου 1944. Ήταν μέλος της ανασυσταθείσας (είχε διαλυθεί στις 13 Μαρτίου 1944) Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ μαζί με τους Γ. Σιάντο και Μ. Χατζημιχάλη (2 Δεκεμβρίου 1944 – 15 Φεβρουαρίου 1945).

Το Δεκέμβρη του 1944 πολέμησε ενάντια στην επέμβαση των Αγγλων, σαν μέλος της ΚΕ του ΕΛΑΣ. Διώχθηκε για τις δημοκρατικές ιδέες του, εξέπεσε του βαθμού του και εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1947-1949). Εκλέχτηκε δύο φορές βουλευτής της ΕΔΑ, αλλά σταμάτησε να πολιτεύεται λόγω πάθησης της καρδιάς 1953 και των ματιών του.

Είχε τιμηθεί με όλα τα ελληνικά παράσημα και μετάλλια. Ακόμα και με τη γαλλική λεγεώνα της τιμής (Αξιωματικός) και το γαλλικό πολεμικό σταυρό. Πέθανε αιφνίδια, από καρδιακή προσβολή, τον Μάρτιο του 1968 και κηδεύτηκε στις 8 Μαρτίου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.