Ο θρυλικός πάτερ-Ανυπόμονος του Άρη Βελουχιώτη.

Ο Γερμανός Δημάκος γεννήθηκε στο Αγριδάκι Γορτυνίας το 1912. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος και όταν χειροτονήθηκε έλαβε το Γερμανός. Το 1940 ήταν ηγούμενος στο μοναστήρι Δαδιού – Αμφίκλειας Φθιώτιδας. Οργανώθηκε στο ΕΑΜ στο Δαδί και διορίστηκε πρόεδρος της κοινότητας, με έγκριση της οργάνωσης του ΕΑΜ.
Από την αρχή του ένοπλου αγώνα είχε προσφέρει μεγάλη στήριξη στους κατοίκους και στους αντάρτες της περιοχής του συμμετέχοντας στις επιτροπές εθνικής αλληλεγγύης.

"Πρωτομυήθηκα από ένα βιβλιαράκι του Δημήτρη Γληνού με τίτλο: «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», κι άρχισα να βοηθώ" είπε σε μια από τις συνεντευξεις του. Με τους Ιταλούς παίζει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Προδίδεται, όμως, από μια ελαττωματική γραφομηχανή: «Οι Ιταλοί είχαν έναν υπολοχαγό, Μάριο, απαίσιο στη μορφή και απαισιότερο στην ψυχή. Μια μέρα ξεκόλλησε από την πινακίδα της κοινότητας ένα χαρτί αλλά πήρε κι άλλο ένα από τη διπλανή κολόνα». Ένα στραβό πλήκτρο της γραφομηχανής αποκαλύπτει ότι οι ανακοινώσεις της κοινότητας και οι προκηρύξεις του ΕΑΜ γράφονταν από την ίδια μηχανή, γι’ αυτό τον Απρίλιο είναι πια καταζητούμενος και αναγκάζεται να φύγει στο βουνό.

Με τον Άρη συναντήθηκαν στο χωριό Κουκουβίστα της Γκιώνας, στις 14 του Μάη 1943, όταν ο Αρης συγκροτούσε το αντιστασιακό σώμα και στρατολογούσε άνδρες στη περιοχή. Ο αρχιμανδρίτης Γερμανός προσχώρησε στον μόνιμο ΕΛΑΣ και πιο συγκεκριμένα κατευθείαν στον Άρη. Ανυπομονούσε να πάρει το αντάρτικο όνομα. Ο Άρης που ήταν δίπλα είπε: «Παππούλη μην είσαι ανυπόμονος» κι αμέσως ο καπετάν Λευτέρης απάντησε: «Αυτό θα είναι τ’ όνομά σου, «Ανυπόμονος». Από τότε όλοι τον φώναζαν «Πάτερ(α) Ανυπόμονο» και με αυτό το αντάρτικο όνομα έγινε θρύλος στο Πανελλήνιο.

«Θα φοράς πάντα το καλυμμαύχι. Το σταυρό δε θα τον βγάλεις ποτέ», του έλεγε ο Αρης. «Μα δεν με βολεύει. Να βάλω μαύρο σκουφί όπως όλοι;» «Οχι! Θα φοράς καλυμμαύχι», του απαντούσε». Είναι το πρόσωπο – το τελευταίο – που έρχεται να συμπληρώσει τον κύκλο των στενών συντρόφων του αρχηγού και να γίνει γνωστός ως «ο παπάς του Άρη».

Ο πάτερ Ανυπόμονος θα ακολουθήσει τον αρχηγό παντού όπου πάει, στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο. Η επίσημη θέση του είναι Στρατιωτικός Ιερέας του ΓΣ (Γενικού Στρατηγείου), αλλά στις μάχες βρίσκεται με το όπλο στο χέρι και σταυρωτά φισεκλίκια. Όταν μπαίνουν σε χωριό, ξεζώνεται τα άρματα, φοράει το καλιμαύχι του και ανοίγει την εκκλησία να λειτουργήσει. Αυτός ο απίστευτης ζωντάνιας, ωριμότητας και πατριωτικής φλόγας ιερωμένος πολύ γρήγορα θα κερδίσει την εκτίμηση και τον θαυμασμό του αρχηγού.

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, και κατόπιν προτροπής του Άρη, ξαναγύρισε στο Μοναστήρι του Αγάθωνα της Υπάτης. Το 1946 πιάστηκε από τη συμμορία του εθνικόφρονα Βουρλάκη, βασανίστηκε και υποβλήθηκε σε πολλές ταπεινώσεις και εξευτελισμούς.

Ολα τα κατοπινά χρόνια έμεινε ηγούμενος στη Μονή Αγάθωνα. Το 1968, επί χούντας, καταγγέλθηκε ότι εκφράζεται υπέρ της αριστεράς, ότι ανήκει σ' αυτήν ιδεολογικά και ότι αρνείται να ψάλει το Πολυχρόνιο. Πέρασε από Συνοδικό Δικαστήριο, αλλά αθωώθηκε.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η εκκλησία τον αναγνώρισε ως ήρωα, και ως έναν από τους ελάχιστους κληρικούς που συμμετείχε στον αγώνα εναντίον του κατακτητή με τα όπλα και τις σφαίρες, ενώ η πολιτεία τον τίμησε ως σύμβολο της Αντίστασης.

Ο παπα-Ανυπόμονος έφυγε από τη ζωή στα 92 του χρόνια, νοσηλευόμενος σε κλινική της Λαμίας. Το παράδειγμά του παραμένει φωτεινό.