Γιώργος Δαρίβας, ο Μακρονησιώτης

Ο Δαρίβας γεννήθηκε στην περιοχή του Ψυρρή, στις 12 Μαρτίου του 1926 (ο Ολυμπιακός έχει ιδρυθεί στις 10 Μαρτίου του 1925)! Ήρθε στη ζωή ως το τρίτο παιδί του Κυριάκου και της Καλλιόπης - Πηνελόπης (με δύο μεγαλύτερες αδελφές), το οποίο χρόνια αργότερα, έμελλε να γράψει ιστορία, φορώντας και τιμώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού αλλά και εκείνη της Εθνικής Ελλάδος.

Έχασε τον πατέρα του σε πολύ μικρή ηλικία και αναγκάστηκε από παιδί να δουλεύει προκειμένου να συνεισφέρει στο σπίτι τα προς το ζην.

Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα από τη Νίκη Πλάκας (1943-46) και το 1946 πήγε στον Ολυμπιακό σημειώνοντας 160 γκολ σε 270 παιχνίδια. Την ερυθρόλευκη φανέλα φόρεσε έως το 1958 και ολοκλήρωσε την καριέρα του στη Δόξα Πειραιά, παίζοντας για έναν χρόνο (1958-59).

Άλλο ποδόσφαιρο τότε και φυσικά δεν ήταν ούτε κατά διάνοια επαγγελματικό.
«…Κοιτάξτε για μένα το πιο σημαντικό είναι η αγάπη για τον Ολυμπιακό. Για τους συνάδελφους. Δεν είχαμε μίση. Ήταν αγνό το ποδόσφαιρο. Ναι, είχαμε αντίπαλο τον Παναθηναϊκό αλλά δεν υπήρχε μίσος. Πηγαίναμε και μαζί βόλτες με τους παίκτες του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ. Και όλοι είχαν καλές ομάδες τότε. Δεν πίναμε καν κρασί τότε. Εκείνη την εποχή όταν πρωτοπήγα στον Ολυμπιακό με ρώτησε ο Τάκης Κτενάς που είχε τα ρούχα των παικτών 'Γιώργο τι θα πάρεις; Ή μία λεμονάδα ή μία πορτοκαλάδα. Αυτά έχουμε'. Δεν είχαμε κρασί. Ήταν φτηνά τα πράγματα και μας άρεσε αυτό. Αγνή και ποδοσφαιρική εποχή».

«Τότε δεν είχαμε έχθρα ή μίσος, τώρα βλέπεις να πηγαίνουν να χτυπήσουν ή να σκοτώσουν, πότε θα σταματήσει αυτό;»
Κάνοντας τη σύγκριση με το σήμερα στέκεται στο μίσος, τον αντιπαλότητα και ακόμα και στους σκοτωμούς που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο: «Δεν ξεχνάω ποτέ και τον κόσμο μας. Ειδικά τους φαντάρους που πριν γίνει το νέο γήπεδο πηδούσαν τη μάντρα για να μπουν μέσα. Τα έδινε όλα ο κόσμος και χειροκροτούσε. Δεν υπήρχε έχθρα ή μίσος. Ήμασταν όλοι φίλοι. Και είχαμε καλούς φίλαθλους. Τώρα βλέπεις σκοτωμούς. Πάνε να παίξουν και έχουν στόχο να χτυπήσουν. Να σκοτώσουν. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα σε εμάς. Άλλη εποχή. Ήταν αλλιώς τα πράγματα. Πότε θα σταματήσει αυτό που γίνεται σήμερα; Πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτό. Να έχουμε τα νέα παιδιά μπροστά. Τα έχουμε ανάγκη. Βλέπεις και τις ομάδες να έχουν καταπέσει».

Φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής 16 φορές και σημείωσε 4 γκολ. Είχε το παρατσούκλι «Λορέντζο» στις τάξεις των φιλάθλων.

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση εργάστηκε ως προπονητής στα τμήματα υποδομής αλλά και στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού, με την οποία κατέκτησε ένα Πρωτάθλημα (1975) και δυο Κύπελλα (1971,1975).

Επίσης, πέρασε από τους πάγκους των Κάδμου Θηβών, Εθνικού Αστέρα, Παναιγιάλειου, Φωστήρα, Βύζαντα Μεγάρων, ΑΟ Χαλκίδας, Ηλυσιακού, Ατρόμητου Αθηνών, Απόλλωνα Καλαμαριάς και ΑΟ Τρικάλων.

Με τη φανέλα του Ολυμπιακού κατέκτησε 7 πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα Ελλάδας και 11 πρωταθλήματα Πειραιά, ενώ ως προπονητής των Πειραιωτών το πρωτάθλημα του 1975 και δύο Κύπελλα (1971, 1975).

Τα τελευταία χρόνια ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου Βετεράνων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού.

Στην ομάδα των εξόριστων της Μακρονήσου

Τον Γενάρη του 1949 στο γήπεδο της Λεωφόρου έγινε φιλικός αγώνας του Ολυμπιακού, κόντρα στους εξόριστους της Μακρονήσου. Ήταν ένα… φιλικό, στημένο από το καθεστώς για να εξωραΐσει το κολαστήριο της Μακρονήσου. Ο Γιώργος Δαρίβας είχε πάρει μέρος σε εκείνη την ιστορική αναμέτρηση, έχοντας έντονες αναμνήσεις από αυτήν!

Η Μακρόνησος είχε μετατραπεί σε τόπο μαρτυρίων και δολοφονιών. Πρώτη και καλύτεροι που κλήθηκαν να «αναμορφωθούν» ήταν οι ΕΠΟνίτες και οι υπόλοιποι «χαρακτηρισμένοι» φαντάροι. Ανάμεσά τους σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, μερικοί από τους κατοπινούς θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι Γιώργος Δαρίβας (Ολυμπιακός), Διονύσης Γεωργάτος (Ολυμπιακός), Νίκος Πολιτης (Τερματοφύλακας του Ολυμπιακού), Ηλίας Μαλαμόπουλος (Ολυμπιακός), Αντώνης Παπαντωνίου (Παναθηναϊκός), Νίκος Λιάρος (Ηρακλής Θεσσαλονίκης), Κώστας Λιάρος (Καλαμαριά), Λευτέρης Βασιλειάδης (Απόλλων) και Γιώργος Πατηνιώτης (Εθνικός). Οι αντιφρονούντες αριστεροί στοιβάζονταν στα κολαστήρια του νησιού με το πρόσχημα ότι «ο τρόμος και τα βασανιστήρια των κρατουμένων ήταν η μέθοδος για την «ιδεολογική αναβάπτισή» τους.

Το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε από τη διοίκηση του στρατοπέδου της Μακρονήσου σαν άλλοθι προς τον «έξω κόσμο», ώστε να διατείνονται οι βασανιστές και οι δολοφόνοι περί την «καλή ποιότητα» της διαβίωσης που παρείχαν στους έγκλειστους στο κολαστήριο.

Στον αγώνα παρατάχτηκε μία ομάδα αποτελούμενοι από κρατούμενους των Α΄ και Γ΄ ταγμάτων, οι οποίοι φορούσαν φανέλες που έγραφαν με μεγάλα γράμματα το όνομα «Μακρόνησος». Μεταξύ των κρατουμένων που συμμετείχαν στον αγώνα έμελλε να βρεθούν και τέσσερις ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού! Θα αγωνιζόντουσαν κόντρα στην ίδια τους την ομάδα… Ήταν οι Νίκος Πολίτης, Διονύσης Γεωργάτος, Ηλίας Μαλαμόπουλος και φυσικά, ο Γιώργος Δαρίβας.

Η ομάδα των… επίλεκτων εξόριστων, κατάφερε και πήρε τελικά τη νίκη κόντρα στους πρωταθλητές και μάλιστα με ανατροπή, αν και το αποτέλεσμα μικρή σημασία είχε. Ο Χατζησταυρίδης με απευθείας χτύπημα φάουλ είχε βάλει μπροστά στο σκορ τους Πειραιώτες στο 20’ όμως η ομάδα του μεγάλου Παπαντωνίου γύρισε τούμπα το ματς με δύο γκολ των Ιωαννίδη στο 33’ και Πατηνιώτη πέντε λεπτά πριν το τέλος του αγώνα.

Ο Δαρίβας είχε πει για το …φιλικό: ««Παίξαμε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ήταν κατάμεστο. Κι από ποδοσφαιριστές, διάφορους ποδοσφαιριστές. Από τη Θεσσαλονίκη, από την Πάτρα και τα λοιπά μέρη. Πολλοί γνωστοί ποδοσφαιριστές της εποχής. Κερδίσαμε τον Ολυμπιακό, μέσα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με 2-1 και ο διοικητής μας έδωσε ένα μήνα άδεια.
Ένα μήνα άδεια να έχει Μακρονησιώτης ήταν μεγάλη υπόθεση για εκείνη την εποχή. Κερδίσαμε λοιπόν, δοξάστηκε η Μακρόνησος και βγάλαμε και αρκετά χρήματα. Ήταν κατάμεστη η Λεωφόρος. Παίξαμε λοιπόν πολλοί ποδοσφαιριστές, όπως εγώ, ο Μαλαμόπουλος, ο Πολίτης, είμασταν στρατιώτες στην Μακρόνησο».

Αλλά ούτε το ποδόσφαιρο είχε ευθύνη για αυτήν την καπηλεία του, ούτε η πλειοψηφία των παικτών – κρατουμένων που (και αυτό είναι ενδεικτικό), στις αρχές του ’48, όταν η διοίκηση του στρατοπέδου τούς διέταξε να δώσουν αγώνα «προς τιμήν των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων της Βασιλίσσης Φρειδερίκης», οι παίκτες όπως διηγείται ο Γιώργιος Δαρίβας, αρνήθηκαν και δια στόματος του αρχηγού τους, του Αντώνη Παπαντωνίου, αντέτειναν στους δεσμώτες του: «για τη Φρίκη δεν παίζουμε, αν θέλετε να παίξουμε για την καλυτέρευση του συσσιτίου μας, πολύ ευχαρίστως»!

Ο Γιώργος Δαρίβας, ο θρυλικός «Λορέντζι», άφησε την τελευταία του πνοή στις 15 Γενάρη του 2024 σε ηλικία 98 ετών, χωρίς να προλάβει την γιορτή για τα 100χρονα της ομάδας του, του Ολυμπιακού Πειραιά.

Πηγές:
Από το βιβλίο των Νίκου Μπογιόπουλου – Δημήτρη Μηλάκα“ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Μια θρησκεία χωρίς άπιστους”
902.gr
Το ποδόσφαιρο στην Εθνική Αντίσταση