ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ: Αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στην υπόθεση της εργατικής τάξης




Αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στην υπόθεση της εργατικής τάξης
Στα 73 χρόνια από τη δολοφονία του


Ηταν Φλεβάρης του 1949, όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του Μήτσου Παπαρήγα, από τις αρχές του αντιδραστικού καθεστώτος της Ελλάδας. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα έμπαινε στον τρίτο χρόνο. Το καθεστώς της άρχουσας τάξης (μοναρχοφασιστικό χαρακτηριζόταν τότε από το ΚΚΕ και τις δυνάμεις που πάλευαν για μια Ελλάδα του λαού της) πάσχιζε να επιβληθεί, εντείνοντας το όργιο τρομοκρατίας στις πόλεις και στα χωριά, κρατικής και παρακρατικής, σε συνδυασμό με τα όπλα του στρατού, που είχε συγκροτήσει, στηριγμένο στους Αμερικανούς συμμάχους του. Σ' αυτούς είχε απευθυνθεί για βοήθεια, χωρίς την οποία δεν μπορούσε να εδραιωθεί εξουσία του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού δεν είχε λαϊκό έρεισμα. Οι Αμερικάνοι έπαιρναν άμεσα μέρος, τόσο στις στρατιωτικές επιχειρήσεις (ο στρατηγός Βαν Φλιτ καθοδηγούσε το μοναρχοφασιστικό στρατό), όσο και στη συγκρότηση κράτους ικανού να επιβληθεί σ' ένα λαό που δεν ανεχόταν αστική εξουσία. Αλλωστε, και μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ένα συμβιβασμό απαράδεκτο για το κίνημα με βάση το συσχετισμό δύναμης μέσα στο λαό, και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, το καθεστώς της άρχουσας τάξης πάσχιζε να βάλει θεμέλια, αποκτώντας όχι λαϊκά ερείσματα, αλλά με την τακτική του τσακίσματος της ηγεσίας του και κυρίως των κομμουνιστών, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για μια λαϊκοδημοκρατική τότε Ελλάδα. Και μ' αυτήν την τακτική να υποτάξει το λαό και τη νεολαία, αφ' ενός με την τρομοκρατία, το φόβο (οι δολοφονίες ήταν μια προσφιλής μέθοδος του καθεστώτος που ήθελαν να εγκαθιδρύσουν), αφ' ετέρου με το να μείνει το κίνημα χωρίς ηγεσία. Ετσι έσπρωξαν και στον εμφύλιο πόλεμο. Το κεφάλαιο στην Ελλάδα δεν είχε άλλο δρόμο. Ακόμη και μετά τη Βάρκιζα, και παρά το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση, σταθερότητα αστικού καθεστώτος δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο λαός, στη μεγάλη του πλειοψηφία, ήταν συσπειρωμένος στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.



Ο αστικός Τύπος της εποχής, που ακολουθεί την άποψη του μοναρχοφασιστικού καθεστώτος για τη δολοφονία του Μ. Παπαρήγα




Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ΓΣΕΕ. Σ' όλο το διάστημα του 1945 και με δεδομένο ότι οι δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΚΚΕ είχαν τη συντριπτική πλειοψηφία στα εργατικά συνδικάτα και τη Γενική Συνομοσπονδία, το μεταβαρκιζιανό καθεστώς - προκειμένου να ποδηγετήσει την ηγεσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, από κοινού με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του, που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή - διόρισε δυο φορές προσωρινή Διοίκηση στη ΓΣΕΕ. Οι διορισμοί αποσκοπούσαν, τάχα, στη διενέργεια αντιπροσωπευτικού συνεδρίου της Συνομοσπονδίας. Αυτές οι επεμβάσεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ήταν αναγκαίες στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, προκειμένου να ελεγχθεί το ίδιο το κίνημα από το αντιδραστικό καθεστώς, με δεδομένο οτι η Διοίκηση της ΓΣΕΕ, μετά την απελευθέρωση, αποτελούνταν από την Κεντρική Επιτροπή του Εργατικού ΕΑΜ, στο οποίο ήταν συσπειρωμένα όλα τα εργατικά συνδικάτα, βρισκόταν επικεφαλής των εργατικών συνδικαλιστικών αγώνων στη διάρκεια της Κατοχής, συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Αυτή η εξέλιξη, δηλαδή να αποτελέσει η ΚΕ του ΕΕΑΜ τη Διοίκηση της ΓΣΕΕ μετά την απελευθερωση, επιβλήθηκε από τα ίδια τα συνδικάτα, αφού η διοίκηση της ΓΣΕΕ την περίοδο της Κατοχής ήταν διορισμένη από τους Γερμανούς κατακτητές και τις κυβερνήσεις των ντόπιων συνεργατών τους, τους κουίσλιγκς. Επομένως, δεν είχε το παραμικρό έρεισμα μέσα στην εργατική τάξη. Ετσι, οι εργάτες και τα συνδικάτα τους, μετά την απελευθέρωση, αναγνώρισαν ως μοναδικό τους εκπρόσωπο στην ηγεσία της Συνομοσπονδίας την ΚΕ του ΕΕΑΜ. Αλλά αυτή η πραγματικότητα ήταν ένα από τα πλέον σοβαρά εμπόδια για την εγκαθίδρυση και εδραίωση αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα.

Μετά τη Βάρκιζα λοιπόν, μπήκε μπρος το σχέδιο, από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς και τους Αγγλους για την «άλωση της ΓΣΕΕ», προκειμένου να ποδηγετήσουν το συνδικαλιστικό κίνημα και να υποτάξουν την εργατική τάξη, με την τακτική των διορισμών Διοικήσεων στη Συνομοσπονδία. Τότε, με απόφαση του ΚΚΕ, ιδρύθηκε ο ΕΡΓΑΣ (Εργατικός Αντιφασιστικός Σύνδεσμος, Απρίλης 1945), προκειμένου να συσπειρωθούν συνδικάτα και συνδικαλιστές σε ταξική βάση, αποκρούοντας τις επιθέσεις και επεμβάσεις του κεφαλαίου και των Αγγλων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και με στόχο την ενότητά του σε μια ΓΣΕΕ ταξική. Ο ΕΡΓΑΣ δεν ήταν μια συνδικαλιστική παράταξη. Συσπείρωνε συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, οργάνωνε απεργίες, διαδηλώσεις, άλλες κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, με βάση τους ταξικούς στόχους του κινήματός της εκείνη την εποχή: Εθνικοποιήσεις, γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, εξασφάλιση της νομιμότητας στο συνδικαλιστικό κίνημα κόντρα στους εγκάθετους του καθεστώτος, ελεύθερες αρχαιρεσίες κλπ.
Ετσι, ένα χρόνο αργότερα (Μάρτης 1946), παρά το όργιο της τρομοκρατίας, τις επιθέσεις κράτους και παρακράτους, συνήλθε το 8 Συνέδριο της ΓΣΕΕ, και στις αρχαιρεσίες του για Διοίκηση της Συνομοσπονδίας, ο ΕΡΓΑΣ πήρε το 71% των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Πρώτος σε ψήφους αναδείχτηκε ο κομμουνιστής Μήτσος Παπαρήγας, συγκεντρώνοντας 1.418 ψήφους από τους 1.531 που πήρε ο ΕΡΓΑΣ.

Το αποτέλεσμα του 8ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ απέδειξε ότι το αντιδραστικό καθεστώς της Ελλάδας και οι Αγγλοι σύμμαχοί του δεν κατάφεραν να απαλλαγούν από το εμπόδιο που ήθελαν να ξεπεράσουν. Να απαλλαγούν, δηλαδή, από μια ταξική συνδικαλιστική ηγεσία της εργατικής τάξης. Πρώτος σύμβουλος, ο κομμουνιστής Μήτσος Παπαρήγας και απόλυτη πλειοψηφία ο ΕΡΓΑΣ. Και, μάλιστα, με τέτοιο ποσοστό, 71%, που αποδείκνυε ότι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ήταν ακόμη συσπειρωμένη στο κόμμα της. Το καταλάβαιναν καλά. Και επίσης καταλάβαιναν πως με δεδομένο ότι το κόμμα της εργατικής τάξης, όντας ηγέτης στον απελευθερωτικό αγώνα, δεν μπορούσε να ξεριζωθεί από το λαό. Ετσι εντάθηκε η επίθεση με κάθε μέσο. Και για τη ΓΣΕΕ, ξανάρχισαν τα σχέδια επέμβασης. Πρώτο μέτρο ήταν η ακύρωση του συνεδρίου της και επόμενο ο διορισμός ξανά νέας προσωρινής διοίκησης από το καθεστώς. Την ακύρωση την πέτυχαν (η Δικαιοσύνη ήταν στα χέρια της αντίδρασης). Η πρώτη προσπάθεια διορισμού Διοίκησης, με συμμετοχή και από τους εκλεγμένους από το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, αποτυγχάνει, αλλά το καθεστώς καταφέρνει και διορίζει εγκάθετους. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όμως, δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί την αντίδραση στους κόλπους του. Για ένα χρόνο, συνεχίζεται η διαπάλη, ώσπου, τον Ιούλη του 1947, το αντιδραστικό αστικό καθεστώς συλλαμβάνει και φυλακίζει όλους τους εκλεγμένους συνδικαλιστές σε συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, ΓΣΕΕ. Από τους πρώτους που συλλαμβάνονται είναι ο Μήτσος Παπαρήγας και κλείνεται στα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας.



Ο Μήτσος Παπαρήγας (στο κέντρο)σε μια συγκέντρωση. Δίπλα του, διακρίνονται οι Ζαχαριάδης και Στρατής




Ηταν, λοιπόν, Φλεβάρης του 1949, στις 22, όταν το αντιδραστικό αστικό καθεστώς έδωσε την ανακοίνωση για το θάνατο του Μήτσου Παπαρήγα. Ο κομμουνιστής εκλεγμένος Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ, πριν από τη δίκη του από τους εχθρούς του λαού, εμφανίζεται από τις επίσημες αρχές ότι «αυτοκτόνησε» στο κελί του. Μάλιστα, οι αρχές, για να γίνουν, φαίνεται, πειστικές ως προς την εκδοχή τους, ανέφεραν ότι χρησιμοποίησε τη ζώνη της πιτζάμας του για να βάλει τέρμα στη ζωή του. Μόνο, που ήταν ακατόρθωτο να γίνει πιστευτή αυτή η εκδοχή. Οσοι γνώριζαν τον Παπαρήγα και ήξεραν την ακατάβλητη αγωνιστική του στάση (άλλωστε ήταν δοκιμασμένος στο κίνημα από το 1922, στις πιο αντίξοες συνθήκες), είχαν καθαρό πως επρόκειτο για σκηνοθετημένη αυτοκτονία, προκειμένου, αφ' ενός να συγκαλυφθεί η δολοφονία του, αφ' ετέρου να περάσει στις συνειδήσεις των εργατών ότι δεν άντεξε. Αλλωστε, οι σκηνοθετημένες αυτοκτονίες ήταν κλασική μέθοδος της Ασφάλειας για την εξόντωση των λαϊκών αγωνιστών, ιδιαίτερα σε κείνες τις βάρβαρες συνθήκες του εμφυλίου πολέμου.

Το ΚΚΕ μιλά για δολοφονία

Την εκδοχή της αυτοκτονίας το Κόμμα την αντέκρουσε και την ανέτρεψε, μιλώντας ανοιχτά για δολοφονία του Παπαρήγα από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς. Αλλωστε, ήταν, όπως είπαμε, δοκιμασμένος στο καμίνι της ταξικής πάλης στις πιο αντίξοες συνθήκες και είχε αποδείξει ότι οι κομμουνιστές δεν το «βάζουν κάτω», ακόμη και στις πιο απίθανες δυσκολίες.

Ετσι, με ένα άρθρο του Γιάννη Ιωαννίδη, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Μάρτη 1949 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», το ΚΚΕ δεν άφησε τίποτα όρθιο από αυτήν τη βρώμικη και συκοφαντική φιλολογία περί αυτοκτονίας.
«Αφησαν να φανεί - έγραφε μεταξύ άλλων ο Γ. Ιωαννίδης- πως ο Παπαρήγας αυτοκτόνησε την παραμονή της δίκης του, για να γίνει πιστευτό ότι δεν είχε την τόλμη να αντιμετωπίσει το δικαστήριο. Φυσικά, πιο βλακώδης δικαιολογία δε θα μπορούσε να βρεθεί. Οι οργανωτές και εκτελεστές της δολοφονίας του Παπαρήγα δεν πήραν υπόψη τους, κάτι που αυτοί δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν και να το νιώσουν. Κι αυτό το κάτι είναι ότι οι πραγματικοί κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν ποτέ, μα παλεύουν ενάντια σε οποιαδήποτε δυσκολία, αντιξοότητα, κίνδυνο, μέχρι το τέλος και προτιμούν να πέσουν μαχόμενοι, παρά να παραδοθούν στον ταξικό εχθρό είτε ν' αυτοκτονήσουν. Και ο Παπαρήγας ήτανε πραγματικός κομμουνιστής, μπολσεβίκος, άφοβος και αλύγιστος μαχητής, πιστός και αφοσιωμένος αγωνιστής στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Και δεν ήταν δυνατό ποτέ ούτε να σκεφθεί ν' αυτοκτονήσει.

Τι είχε να φοβηθεί ο Παπαρήγας απ' τη δίκη αυτή; Μήπως την καταδίκη του σε θάνατο; Μα, ο Παπαρήγας ήξερε πολύ καλά πως ο θάνατός του με μια καταδίκη απ' τα στρατοδικεία των εχθρών του λαού είναι ο πιο έντιμος και παλικαρίσιος θάνατος, παρά μια αυτοκτονία. Και ποτέ δε θα δείλιαζε μπροστά στον τέτοιο θάνατο.

Δεν μπορούν, λοιπόν, οι εγκληματίες της Αθήνας και τ' αφεντικά τους, οι Αμερικάνοι, να ξεγελάσουν κανένα. Και το έγκλημά τους δεν μπορούν να το κρύψουν και αν ακόμα τη σκηνοθεσία της "αυτοκτονίας" την έκαμναν πιο μαστορικά.

Εκείνος, λοιπόν, που είχε κάθε συμφέρο να μην παρουσιαστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, δεν ήταν ο Παπαρήγας , μα οι Αμερικάνοι καταχτητές και η ψευτοκυβέρνηση της Αθήνας...
Οι Αμερικάνοι και η ψευτοκυβέρνηση της Αθήνας δεν ήθελαν οπωσδήποτε να εμφανιστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, γιατί ήξεραν πως στο όνομα της εργατικής τάξης και σ' ολόκληρου του ελληνικού λαού, θα βροντοφώναζε στα πέρατα του κόσμου το αμείλικτο "κατηγορώ" του, για το αιματηρό όργιο που γίνεται στην Ελλάδα από τότε που οι Αμερικάνοι πάτησαν το καταραμένο πόδι τους στην Ελλάδα και έγιναν αφέντες της, για το άφθονο λαϊκό αίμα που χύνεται, για τα τόσα δεινά, τα βάσανα και την κατάντια του λαού μας, που είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής στη ζωή του δόγματος Τρούμαν.

Οι Αμερικάνοι και η ψευτοκυβέρνηση του Σοφούλη δεν ήθελαν, ακόμα, να παρουσιαστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, γιατί δεν ήταν τόσο εύκολο και τόσο απλό πράγμα να βγάλουν μια θανατική καταδίκη του. Ο Παπαρήγας ήταν ο νόμιμος και εκλεχτός ηγέτης της εργατικής τάξης της χώρας. Μια καταδίκη του σε θάνατο, χωρίς στοιχεία, όπως γίνεται με όλους τους άλλους αγωνιστές του λαού, θα ξεσήκωνε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και σήμερα το διεθνές κλίμα δεν είναι τόσο ευνοϊκό για ένα τέτοιο ξεσκέπασμα και ξεσήκωμα ενάντια στους Αμερικάνους και τον προστατευόμενό τους μοναρχοφασισμό.

Και γι' αυτό προτίμησαν να τον δολοφονήσουν, προτού γίνει η δίκη του και ν' απαλλαγούν κατά τον ανωδυνότερο τρόπο από έναν τόσο επικίνδυνα άξιο υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων».

Οπως αποκαλύφθηκε μερικά χρόνια αργότερα, στη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, ο Μήτσος Παπαρήγας εξοντώθηκε με αργό και συστηματικό τρόπο, αφού οι δήμιοί του φρόντιζαν να του βάζουν στο φαγητό δόσεις από κάποιο είδος δηλητηρίου (Παντελής Σ. Καραγκίτσης, «Ρ» 16/12/1979).

Ολη του η ζωή δοσμένη στο Κόμμα

Ας δούμε, όμως, με περισσότερες λεπτομέρειες τη ζωή και τη δράση του Μ. Παπαρήγα , όπως καταγράφεται σε αφιέρωμα του περιοδικού «Νέος Κόσμος» για τα 20 χρόνια από τη δολοφονία του.

«Ο Μήτσος Παπαρήγας είδε το φως της ζωής σε μια φτωχή οικογένεια του Βόλου το 1896. Μικροεπαγγελματίας ο πατέρας του, με πολλή δυσκολία, τα κατάφερνε να ζει μετρημένα μια ολόκληρη φαμελιά με πέντε παιδιά.

Ετσι, από πολύ νωρίς άνοιξε ο δρόμος της βιοπάλης για τον Μήτσο Παπαρήγα . Ως τη δεύτερη τάξη του σχολαρχείου τα γράμματά του. Κι από τα δεκατέσσερα χρόνια του στη δουλιά - σιδεράς. Αυτή στάθηκε η πρώτη σκληρή αφετηρία της ζωής του, αλλά και το πρώτο παρθένο έδαφος για να ριζοβολήσει μέσα του, να δέσει και να μεστώσει η ταξική, η εργατική του συνείδηση.

Η εφηβεία του κύλησε μέσα στην πολυτάραχη δίνη της πολεμικής δεκαετίας 1912 - 1922. Δέκα χρόνια μακελειού, με κατακλείδα την καταισχύνη της μικρασιατικής συμφοράς, υπήρξεν η δεύτερη οδυνηρή εμπειρία της ζωής για τον Μήτσο Παπαρήγα . Και στάθηκε αρκετή για να μισήσει ο νέος τον πόλεμο και τις σκοτεινές δυνάμεις που τον προκάλεσαν και τον συνδαύλισαν: Το διεθνή ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους υποτελείς του - την αστική τάξη με τη "Μεγάλη Ιδέα" της.

Ο Μήτσος Παπαρήγας πήρε ενεργό μέρος στα "επιστρατικά" του Βόλου, ένα κίνημα που εξέφραζε το αντιπολεμικό φρόνημα των φαντάρων. Στο ναυτικό, όπου υπηρετούσε, σκόρπαγε κρυφά αντιπολεμικές προκηρύξεις. Αυτό ήταν το βάφτισμά του στη μαζική πάλη.

Ο αγώνας για μια καλύτερη μοίρα κάτω από τον ήλιο της πατρίδας όλων των ανθρώπων του μόχθου, η πάλη για ν' ανατείλουν και για τον ελληνικό λαό καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο, έγινε από τότε για τον Μήτσο Παπαρήγα ο υπέρτατος σκοπός της ζωής του. Ενας σκοπός, στον οποίο αφιέρωσε τα πάντα, επισφραγίζοντας την προσφορά του και με τον ίδιο το θάνατό του.

Ο Μήτσος Παπαρήγας εντάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ τον Οχτώβρη του 1922. Μπήκε στο Κόμμα με πλήρη συνείδηση ότι εντάσσεται στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Και ρίχτηκε με φλόγα, με πίστη, με αφοσίωση στον αγώνα.

Το 1924 πρωτοστατεί κιόλας στην οργάνωση της μεγάλης απεργίας του Βόλου κι αναδείχνεται καλός οργανωτής και ατρόμητος μαχητής. Συνεπής, θετικός, μετρημένος, με εξαιρετικές προσωπικές αρετές την παλικαριά, την αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης και την αδιαλλαξία του απέναντι στον ταξικό εχθρό, ο Μήτσος Παπαρήγας κέρδισε την αγάπη, το σεβασμό και την εμπιστοσύνη της εργατιάς του Βόλου, που τον αναδείχνει, το 1927, Γραμματέα του Πανεργατικού Κέντρου της μεγάλης θεσσαλικής εργατούπολης.

Το ίδιο επάξια ανεβαίνει ο Μήτσος Παπαρήγας γρήγορα και τις βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας. Το 3ο Συνέδριο του Κόμματος, στα 1926, τον εκλέγει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Και μετά το 4ο Συνέδριο, εκλέγεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η θητεία του στα ανώτατα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος δεν του δημιούργησε ποτέ ίχνος έπαρσης. Αντίθετα. Ο Μήτσος Παπαρήγας έδειχνε "έργω και λόγω" πως η εμπιστοσύνη των μελών του Κόμματος, η εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης που σε ανεβάζει στα καθοδηγητικά αξιώματα απαιτεί από σένα πολλαπλό φόρτο δουλιάς και δράσης και ένα πρότυπο ήθους, παλικαριάς, σύνεσης και πίστης. Κι ο Παπαρήγας δεν πρόδωσε ούτε στη ζωή του, ούτε και στις στιγμές του άγριου θανάτου του αυτή την εμπιστοσύνη των απλών συντρόφων του Κόμματος και της ελληνικής εργατιάς.

Η ζωή του υπήρξε πυκνή σε δοκιμασίες και πολυτάραχη. Οι διώξεις εναντίον του αρχίζουν από το 1923, όταν ήταν Γραμματέας του Συνδέσμου Παλαιών Πολεμιστών του Βόλου. Δυο χρόνια φυλακή για προκήρυξη κατά του Πάγκαλου. Το 1927, η δικτατορία του Πάγκαλου τον στέλνει έξι μήνες εξορία στην Αμοργό. Το 1930 δυόμισι μήνες φυλακή στο Ιτζεδίν. Μόλις αποφυλακίζεται, ξαναπιάνεται και καταδικάζεται σε τριάμισι χρόνια φυλακή και δυο χρόνια εξορία. Κατορθώνει, όμως, το 1931 να δραπετεύσει από τις φυλακές Συγγρού, κρύβεται για ένα διάστημα στην Αθήνα κι ύστερα, με τη βοήθεια του Κόμματος, φεύγει στο εξωτερικό, όπου του δίνεται η ευκαιρία να εξοπλιστεί θεωρητικά.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ρίχνεται με φλόγα στην παράνομη δουλιά, ως το 1936, όπου τον πιάνουν στην Πάτρα. Οχτώ χρόνια δέσμιος της μεταξικής δικτατορίας και των χιτλερικών καταχτητών, ο Μήτσος Παπαρήγας πέρασε σκληρές δοκιμασίες. Και βγήκε και πάλι παλικάρι. Απομόνωση της Κέρκυρας, Κίμωλος, Ακροναυπλία, Χαϊδάρι. Με τη βοήθεια του Κόμματος δραπετεύει από το Χαϊδάρι το 1944, δουλεύει παράνομα στην Αθήνα και προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Μετά την Κατοχή δουλεύει στα συνδικάτα και στην κομματική οργάνωση του Βόλου ως το 1946, που οι εργάτες του Βόλου τον εξέλεξαν αντιπρόσωπό τους στο 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και το Συνέδριο τον εξέλεξε Γενικό Γραμματέα της ΓΣΕΕ.

Το 1947 η Ασφάλεια, με υπόδειξη των Αμερικανών, συνέλαβε την εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ, μαζί και τον Παπαρήγα , ο οποίος στάλθηκε εξορία στην Ικαρία. Κατορθώνει όμως και πάλι να δραπετεύσει από την εξορία, γυρίζει στην Αθήνα και αρχίζει να δουλεύει μέσα στις σκληρές συνθήκες της παρανομίας της εποχής του εμφυλίου πολέμου. Εκεί τον πιάσανε για τελευταία φορά. Τον έσυραν στ' άντρα της βίας, τον βασάνισαν σκληρά και τελικά τον δολοφόνησαν, σκηνοθετώντας δήθεν "αυτοκτονία" του μέσα στο κελί της απομόνωσής του».

Χαρακτηριστικό του η ανιδιοτέλεια, πίστη του η κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση

Για όσους γνώρισαν τον Μήτσο Παπαρήγα , η ζωή και η δράση του, αξεχώριστα και τα δυο στην υπόθεση της εργατικής τάξης, αποτελούσαν παράδειγμα που διδάσκει τις αρετές του κομμουνιστή και τις αξίες, για τις οποίες ο άνθρωπος αφοσιώνεται ανιδιοτελώς, δίνοντας και την ίδια τη ζωή του, αφού αυτή δεν μπορεί να σταθεί πάνω από τη συνείδηση που πάει να ξεριζώσει ο ταξικός αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αυτός που παίρνει ακόμη και ζωές αγωνιστών, γιατί δεν μπορεί να πάρει τις συνειδήσεις τους.

Την αξία του την παραδέχτηκαν όλοι όσοι τον γνώρισαν. Κι όσοι απ' αυτούς έγραψαν κάτι γι' αυτόν, ήτανε πάντα επαινετικό, αλλά και σεμνό ταυτόχρονα, όπως ταίριαζε στη μεγάλη προλεταριακή φυσιογνωμία.

«Φωτεινά πρόσωπα αγωνιστών, σαν το Μήτσο Παπαρήγα , έγραφε το αφιέρωμα στα 20 χρόνια από τη δολοφονία του, έχουν πολλά να διδάξουν, ακόμα και μέσα από τον τάφο τους. Ο "μπάρμπα-Μήτσος " - όπως τόσο οικεία και με τόση αγάπη τον αποκαλούσαν όσοι τον γνώρισαν από κοντά - άφησε στη μνήμη των συναγωνιστών του, στη μνήμη των συντρόφων του στο Κόμμα και των συναδέλφων του της δουλιάς, ένα φωτεινό πρότυπο αγωνιστή, ηγέτη, ανθρώπου. Ηξερε να διοχετεύει την πίστη του και την αφοσίωσή του στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, γιατί η πίστη του αυτή ήταν ακέρια, αλύγιστη, χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς νοθείες. Ηξερε να ζητά την αυστηρή προσήλωση στις αρχές του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, γιατί πρώτα απ' όλα η δική του προσήλωση σ' αυτές τις αρχές ήταν απαρέγκλιτη. Ηξερε να οδηγεί τους κομμουνιστές και τους εργάτες σε ηρωισμούς, γιατί ο ίδιος ήταν πρώτα απ' όλα παλικάρι. Ηξερε, τέλος, να διδάσκει την κομμουνιστική ανθρωπιά, γιατί η ίδια η ζωή του, η συμπεριφορά του, ο λόγος του ο κοφτός και σταράτος, ο πόνος του για τον άνθρωπο, ακτινοβολούσαν ανθρωπιά».

Αλλά είναι ενδιαφέροντα, επίσης, όσα αναφέρονται για την προσωπικότητα του Μήτσου Παπαρήγα , σε άρθρο δημοσιευμένο στο περιοδικό του ΚΚΕ «Νέος Κόσμος», το 1966. «Ηταν, αναφέρεται στο άρθρο, ένας σύντροφος με πολύπλευρες ικανότητες και υψηλές αρετές. Από τους θαλασσόλυκους του κόμματός μας. Ηταν σοβαρός, μετρημένος, σχολαστικός και λιγομίλητος. Ακέραιος και με ήθος. Σαν κομμουνιστή, τον χαρακτήριζε η προσωπική παλικαριά, η αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, η αδιαλλαξία απέναντι στον ταξικό εχθρό. Σαν ηγετικό στέλεχος, τον διέκρινε το πρακτικό πνεύμα, συγκροτημένη σκέψη, οργανωτικότητα, ικανότητα να ξεχωρίζει κάθε φορά το βασικό στην κάθε κατάσταση. Σαν συνδικαλιστή ηγέτη - η προσπάθεια να πραγματοποιηθεί μια όσο το δυνατόν πολύπλευρη ενότητα της εργατικής τάξης, την οποία έβλεπε σαν το αποφασιστικό όπλο για την επιτυχία της πάλης των εργαζομένων.

Από μαρτυρίες που υπάρχουν στο διάστημα του Εμφυλίου που ήταν παράνομος, ο Μ. Παπαρήγας έγραφε μια μπροσούρα για τα οργανωτικά προβλήματα των συνδικάτων στο καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Επίσης είχε γράψει ένα σχέδιο Καταστατικού της ΓΣΕΕ και ένα "Σχέδιο για την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος" της χώρας μας».

Πηγές:

1. Γιώργου Εμμ. Μαυρίκου, «Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα 1918-1948 - Δυο γραμμές σε διαρκή αντιπαράθεση», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
2 Περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός», επανέκδοση «Ριζοσπάστης» 1996, τεύχος Μάρτη 1949, τόμος β`.
3. Περιοδικό «Νέος Κόσμος» τεύχος 5/1969.
4. Περιοδικό «Νέος Κόσμος», 5/1966.
Επιμέλεια: Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Πηγή: Ριζοσπάστης Κυριακή 15 Φλεβάρη 2004



Υποστηρίξτε την σελίδα μας στο Facebook
κάνοντας "κλικ" στον παρακάτω σύνδεσμο, ευχαριστούμε.



Αν σας άρεσε το άρθρο, μπορείτε να το διαδώσετε

ή να το εκτυπώσετε (Εκτύπωση)



ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Στείλτε ιδέες, προτάσεις, κριτικές για τον ιστότοπό μας.



© Copyright 2017 Εθνική Αντίσταση - ΔΣΕ - All Rights Reserved