Το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ και σημασία του

Ενα από τα πλέον πολυσυζητημένα γεγονότα του Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αυτό την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της Σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ γνωστής ως σύμφωνο «Μολότοφ - Ρίμπεντροπ» στις 23/8/1939. Όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσε πεδίο οξύτατης ιδεολογικής ιστορικής διαμάχης

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929 - 1933, που, παρά την όποια μικρή αναζωογόνηση στη δεκαετία του ‘30 δεν ξεπεράστηκε. Ο πόλεμος, ως διέξοδος, αποτελούσε το μέσο για το εδαφικό ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά πρώτ’ απ’ όλα στόχευε στη συντριβή του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ, και στην ανατροπή του σοσιαλισμού, ώστε να ξανακερδίσουν ένα χαμένο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Ο κίνδυνος ενός νέου παγκόσμιου πολέμου φάνηκε καθαρά από την αρχή της δεκαετίας του ‘30, όταν στις 18/9/1931 η Ιαπωνία εισέβαλε στη Βορειοανατολική Κίνα (Μαντζουρία) και προς το τέλος του ίδιου χρόνου την κατέλαβε δημιουργώντας (στις 9/3/1932) το κράτος-μαριονέτα Μαντσουκούο. Στις 27/3/1933 η Ιαπωνία κάνει ένα ακόμη μεγάλο βήμα προς τον πόλεμο, παραμερίζοντας και το τυπικό εμπόδιο στην επεκτατική της πολιτική. Εγκαταλείπει επίσημα την Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ). Τέσσερα χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 1937, τα ιαπωνικά στρατεύματα αρχίζουν την επιχείρηση για την κατάληψη ολόκληρης της Κίνας, πράγμα που καταφέρνουν, στο μεγαλύτερο βαθμό, ένα χρόνο αργότερα. Τον Οκτώβρη του 1938 ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του κινεζικού εδάφους, τα βιομηχανικά κέντρα της χώρας και τις βασικές σιδηροδρομικές αρτηρίες1. Ταυτόχρονα, στο διάστημα αυτό εντείνονται οι ιαπωνικές προκλήσεις κατά της ΕΣΣΔ μέσω του Μαντσουκούο και πολλές απ’ αυτές τις προκλήσεις παίρνουν χαρακτήρα πολεμικών συγκρούσεων. Το Μάη του 1939 εξαπολύονται επιθέσεις εναντίον της ΛΔ Μογγολίας, οι οποίες κράτησαν τέσσερις μήνες και έληξαν με νίκη των σοβιετικών στρατευμάτων που βάσει συμφωνίας έτρεξαν προς βοήθεια της τελευταίας. Στη Γερμανία οι ναζί αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας προχωρούν στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της χώρας ολόκληρης. Από το καλοκαίρι του 1933 η χιτλερική Γερμανία θέτει θέμα αποικιών και ζητά να της επιστραφούν οι αποικίες της στην Αφρική. Στις 19/10/1933 αποχωρεί από την ΚτΕ και ενάμιση χρόνο μετά - στις 16/3/1935 - εκδίδεται νόμος στη χώρα που εισάγει τη γενική υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και προβλέπει τη δημιουργία στρατού μισού εκατομμυρίου ατόμων. Ενα χρόνο αργότερα, το Μάρτη του 1936, χιτλερικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του Ρήνου. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους η Γερμανία μπαίνει στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του Φράνκο. Το Μάρτη του 1938, η Αυστρία προσαρτάται στη Γερμανία και το φθινόπωρο του ίδιου έτους αρχίζει η αποψίλωση της Τσεχοσλοβακίας που θα φτάσει μέχρι την κατάργησή της ως ανεξάρτητου κράτους. Μετά την Τσεχοσλοβακία η Γερμανία καταλαμβάνει το λιθουανικό λιμάνι Μέμελ και τη γύρω περιοχή.

Στην Ιταλία οι φασίστες, από τον Ιούνη του 1925, που πραγματοποιήθηκε το συνέδριο του φασιστικού κόμματος, ξεκαθαρίζουν πως στόχος τους είναι η δημιουργία της Ιταλικής Αυτοκρατορίας. Η μετατροπή της Μεσογείου σε ιταλική λίμνη και η ένταξη των κρατών της Βαλκανικής στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας από τότε θεωρούνταν επίσημο πρόγραμμα της ιταλικής πολιτικής. Με γοργούς ρυθμούς στρατιωτικοποιείται η χώρα και η οικονομία της και το Δεκέμβρη του 1934 εκδίδεται νόμος για την πλήρη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Με βάση αυτό το νόμο η στρατιωτική εκπαίδευση αρχίζει από τη στιγμή που το παιδί μπαίνει στο σχολείο και συνεχίζεται σ’ όλη τη διάρκεια ενηλικίωσής του, μέχρι, πολίτης πια, να είναι σε θέση να χειρίζεται τα όπλα.

Στις 3/10/1935 τα ιταλικά φασιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αιθιοπία (Αβησσυνία), την οποία στη συνέχεια καταλαμβάνουν. Η επόμενη επιθετική κίνηση της Ιταλίας ήταν η ενεργός συμμετοχή της στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό των φασιστών του Φράνκο. Το Δεκέμβρη του 1937 η Ιταλία εγκαταλείπει επιδεικτικά την ΚτΕ και τον Απρίλη του 1939 εισβάλλει στην Αλβανία και την καταλαμβάνει. 4
Μέσα στη δεκαετία του ‘30 διαμορφώνονται και οι συμμαχίες των φασιστικών κρατών. Στις 25/10/1936 υπογράφεται στο Βερολίνο ιταλογερμανική συμφωνία για το διαχωρισμό των σφαιρών οικονομικής επιρροής στα Βαλκάνια και στο λεκανοπέδιο του Δούναβη, για κοινό αγώνα εναντίον της Δημοκρατικής Ισπανίας, για αναγνώριση της ιταλικής κατάληψης της Αιθιοπίας. Ετσι συγκροτείται ο άξονας Ρώμης-Βερολίνου. Τρία χρόνια αργότερα, στις 22/5/1939, πάλι στο Βερολίνο, υπογράφεται η διμερής στρατιωτική συμφωνία Γερμανίας-Ιταλίας που πήρε την ονομασία «Χαλύβδινο Σύμφωνο». Το 1936, στις 25 του Νοέμβρη, Γερμανία και Ιαπωνία υπογράφουν το ΑΝΤΙΚΟΜΙΤΕΡΝ (αντικομμουνιστικό) ΣΥΜΦΩΝΟ5. Ενα χρόνο μετά, στις 6/11/1937, προσχώρησε σ’ αυτό και η Ιταλία και το Φλεβάρη-Μάρτη του 1939 στο Αντικομιτέρν Σύμφωνο μπήκαν η Ουγγαρία, η Ισπανία και το κράτος-μαριονέτα Μαντσουκούο. Το σύμφωνο αυτό, κατά κύριο λόγο, στρεφόταν ενάντια στην ΕΣΣΔ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Η Δύση ενθαρρύνει το φασισμό

Το ερώτημα που προβάλλει ευθέως απ’ όσα αναφέραμε αφορά στον τρόπο που αντέδρασαν τα ισχυρά δυτικά κράτη βλέποντας το φασισμό να οδηγεί τα πράγματα σε πόλεμο. Είναι πλέον αποδεδειγμένο μέσα από πλήθος ιστορικών στοιχείων ότι η καπιταλιστική Δύση είδε στο πρόσωπο του φασισμού την αιχμή του δόρατός της ενάντια στο παγκόσμιο εργατικό- κομμουνιστικό κίνημα και στην ΕΣΣΔ. Και προσπάθησε προς τα εκεί να στρέψει τις φασιστικές ορδές έχοντας την ψευδαίσθηση πως έτσι θα κατάφερνε από τη μια να ξεμπερδέψει με τον μπολσεβικισμό - σύμφωνα με την ορολογία της εποχής - κι από την άλλη να εξασθενίσει τους ανταγωνιστές της στις παγκόσμιες αγορές, Γερμανούς και Ιάπωνες, κατά πρώτο λόγο, και, κατά δεύτερο, τους Ιταλούς. Ετσι, η ιταλική επίθεση στην Αιθιοπία έγινε με την ουσιαστική έγκριση της Γαλλίας - ύστερα από συνάντηση του Μουσολίνι με τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών, Π. Λαβάλ, ο οποίος αργότερα καυχιόταν ότι «χάρισε στον Ντούτσε την Αιθιοπία». Αλλά και η Αγγλία είχε δώσει πράσινο φως, πράγμα που έκανε τον Α. Ιντεν να λέει στα απομνημονεύματά του ότι «εμείς μετατρέψαμε τον Μουσολίνι σε σημαντική δύναμη».Οι ΗΠΑ επίσης έδωσαν κι αυτές τη βοήθειά τους στους Ιταλούς φασίστες στο συγκεκριμένο θέμα. Τον Αύγουστο του ‘35 το Κογκρέσο με νόμο που ψηφίζει απαγορεύει τις εξαγωγές όπλων και πυρομαχικών σε εμπόλεμες χώρες. Ετσι, το θύμα εξισώνεται με το θύτη και στην περίπτωση της Αιθιοπίας - που ας σημειωθεί ήταν και μέλος της ΚτΕ - εκείνος που έχει ανάγκη από όπλα για να προστατευτεί δεν ήταν η Ιταλία. Ακόμη πιο προκλητική ήταν η στάση των δυτικών όσον αφορά στο ζήτημα του επανεξοπλισμού της Γερμανίας. Στις 16/3/1935, όπως έχουμε ήδη πει, στη Γερμανία εκδίδεται ο νόμος για την υποχρεωτική θητεία. Τρεις μήνες μετά, στις 18/6/1935, υπογράφεται στο Λονδίνο αγγλογερμανική συμφωνία βάσει της οποίας επιτρέπεται στη χιτλερική Γερμανία να σχηματίσει πολεμικό στόλο που να φτάνει όσον αφορά στα πλοία στο 35% της χωρητικότητας του βρετανικού πολεμικού στόλου και όσον αφορά στα υποβρύχια στο 45%. Δηλαδή, η Γερμανία αύξησε πάνω από 5 φορές το στόλο της, εξισώθηκε με την πολεμική ναυτική δύναμη της Γαλλίας και έτσι της επιτράπηκε να κυριαρχήσει στη Βαλτική Θάλασσα. Παράλληλα, τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας εφοδίαζαν το Ράιχ με πατέντες, πρώτες ύλες και στρατηγικά υλικά. Βοήθεια όμως ουσιαστικά έδωσε και η Γαλλία στη Γερμανία όσον αφορά σε αυτό το θέμα. Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, όταν ο γερμανικός στρατός κατέλαβε την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του Ρήνου ήταν ασυγκρίτως κατώτερος του γαλλικού και σε μια στρατιωτική αντίδραση της Γαλλίας είχε διαταγή να υποχωρήσει. Τέτοια όμως γαλλική αντίδραση δεν υπήρξε ποτέ.Η προκλητική στάση ενθάρρυνσης του φασισμού από τις δυτικές αντιδραστικές δυνάμεις θα ξεπεράσει κάθε όριο όταν η Γερμανία θα θελήσει να βάλει στο χέρι την Τσεχοσλοβακία. Στις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της ΕΣΣΔ να συνάψουν αντιφασιστική συμμαχία, οι ΗΠΑ-Βρετανία-Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση. Ταυτόχρονα, συνέχιζαν την πολιτική της υπονόμευσης και επίθεσης εναντίον της...

Οι ΗΠΑ-Βρετανία-Γαλλία υπολόγιζαν ότι μια πολεμική σύγκρουση της Γερμανίας με την ΕΣΣΔ θα οδηγούσε στην εξασθένιση και των δύο, ώστε να υπερισχύσουν εκείνες...
Μοναδική χώρα που εφάρμοσε συνεπή πολιτική ειρήνης ήταν η Σοβιετική Ενωση, η οποία έκανε σειρά προτάσεων για τη δημιουργία συστήματος συλλογικής ασφάλειας.
Η υπογραφή της συμφωνίας του Μονάχου ανάμεσα σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, σήμαινε τη δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού συνασπισμού των ιμπεριαλιστικών κρατών. Μα παρ’ όλα αυτά η ΕΣΣΔ συνέχιζε να παλεύει για τη δημιουργία συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη. Δυστυχώς όλες οι προσπάθειες της ΕΣΣΔ συναντούσαν την επίμονη αντίθεση των ιμπεριαλιστών πολιτικών, που απέβλεπαν να στρέψουν τον Χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ, γιατί κινητήρια δύναμή τους ήταν ο αντισοβιετισμός και όχι η κατοχύρωση της ειρήνης στην Ευρώπη.
Η θέση αυτής της πολιτικής των δυτικών φάνηκε ξεκάθαρα κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων Αγγλίας-Γαλλίας-Σοβιετικής Ενωσης, στη Μόσχα το 1939, όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αρνήθηκαν το σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη που πρότεινε η Σοβιετική Ενωση. Μάλιστα, η κυβέρνηση της Αγγλίας άρχισε μυστικές επαφές με τους ναζί, για να πετύχει συμφωνία για το μοίρασμα του κόσμου σε βάρος της ΕΣΣΔ. Ετσι, η πολιτική της «μη επέμβασης» και της ενθάρρυνσης του επιδρομέα επέτρεψε στο γερμανικό φασισμό να καταλάβει στρατηγικές θέσεις, άνοιξε το δρόμο προς τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στη δημιουργηθείσα περίπλοκη κατάσταση, μπροστά στη σοβιετική κυβέρνηση έμπαινε το καθήκον να μην επιτρέψει τη διεθνή απομόνωση της χώρας, τη δημιουργία ενιαίου αντισοβιετικού μετώπου. Απ’ αυτές τις θέσεις ξεκινούσε η Σοβιετική Ενωση, όταν αποφάσισε να δεχτεί τις επανειλημμένες προτάσεις της Γερμανίας να συνάψει μαζί της σύμφωνο μη επίθεσης, το 1939, για δεκαετή περίοδο. Ηταν ένα υποχρεωτικό βήμα προκειμένου η ΕΣΣΔ να κερδίσει όσο χρόνο μπορούσε.

Το σύμφωνο

Στις 23 του Αυγούστου 1939 υπογράφτηκε το γερμανοσοβιετικό “σύμφωνο μη επίθεσης”, 10χρονης διάρκειας, το γνωστό ως “σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ”. Πολύ αργότερα (13 του Απρίλη 1941) υπογράφτηκε και το σοβιετοϊαπωνικό “σύμφωνο ουδετερότητας”.

Το “σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ” έχει δεχτεί πυρά από τους υποκριτικούς υπερασπιστές των ελευθεριών και από τους οπορτουνιστές. Αποκρύπτουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα καπιταλιστικά κράτη, τόσο αυτά με αστικά δημοκρατικά πολιτεύματα, όσο και τα άλλα με φασιστικά, ενεργούσαν έχοντας στόχο την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας.

Το “σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ” εξυπηρετούσε τη Σοβιετική Ενωση. Χρειαζόταν χρόνο, για να προετοιμαστεί καλύτερα μπροστά στην επικείμενη αναπόφευκτη πολεμική επίθεση.
Το “σύμφωνο” χρειαζόταν και στη Γερμανία, επειδή δεν μπορούσε να αποδυθεί σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση δίχως να έχει προηγουμένως εξασφαλίσει την απαραίτητη οικονομική δύναμη. Διαφορετικά, έστω κι αν νικούσε, θα αποδυναμωνόταν κατά πολύ, με αποτέλεσμα να γίνει προβληματική έως αδύνατη η αντιμετώπιση από την πλευρά της των άλλων ανταγωνιστικών της καπιταλιστικών δυνάμεων με αξιώσεις νίκης.
Το σοβιετογερμανικό “σύμφωνο μη επίθεσης” διήρκεσε μέχρι τις 22 του Ιούνη 1941, οπότε η Γερμανία το παραβίασε και επιτέθηκε κατά της ΕΣΣΔ»

Αργότερα και ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης ορισμένοι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι, επιχειρώντας να άρουν την ευθύνη από τα ιμπεριαλιστικά κράτη για την ώθηση της Γερμανίας προς πόλεμο, φροντίζουν να παρουσιάσουν την υπόθεση έτσι σαν το σύμφωνο με τη Γερμανία να ήταν αιτία του πολέμου, αποσιωπώντας όλα τα γεγονότα που προηγήθηκαν μαζί και το σύμφωνο του Μονάχου, με απώτερο σκοπό να κρύψουν την αλήθεια. Το σύμφωνο του 1939 δε στρεφόταν εναντίον των συμφερόντων κανενός κράτους. Η ΕΣΣΔ υπέγραψε το σύμφωνο με τη Γερμανία μόνο αφού εξαντλήθηκαν όλες οι δυνατότητες δημιουργίας συστήματος συλλογικής ασφάλειας. Αυτό το σύμφωνο κατάφερε σοβαρό πλήγμα στα αντισοβιετικά σχέδια των κυρίαρχων κύκλων της Δύσης, διασπάστηκε ο ενιαίος αντισοβιετικός συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών χωρών που είχε δημιουργηθεί με τη συμφωνία του Μονάχου. Η ΕΣΣΔ προσωρινά απομάκρυνε την άμεση πολεμική απειλή χρησιμοποιώντας αυτή την περίοδο για το δυνάμωμα της άμυνάς της.

Τίποτα από αυτά δεν απασχολεί τους προπαγανδιστές. Τους είναι αδιάφορη η αλήθεια. Το θέμα τους είναι ο σκοπός. Με κοντά ποδάρια; Καλύτερα με κοντά από το τίποτα, σου λέει, αφού συνυπάρχουν η ιδεολογική τους γύμνια, το αντικομμουνιστικό μένος τους και η εμπάθεια για τον άθλο της Σοβιετίας απέναντι στον ναζισμό.

Η Σοβιετική Ενωση αντιμετώπισε εκείνα τα χρόνια τα δύο ιμπεριαλιστικά μπλοκ έτσι που τους έπρεπε (Γερμανία - Ιαπωνία κ.ά. από τη μία και ΗΠΑ - Βρετανία κ.ά. από την άλλη).
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν προϊόν των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, όπως αυτός είχε διαμορφωθεί ως αποτέλεσμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Εναντίον και των δύο μπλοκ είχε επιβληθεί η Οχτωβριανή Επανάσταση. Και τα δύο μπλοκ επιδίωκαν τον εξολοθρεμό της σοβιετικής εξουσίας. Και προς τα εκεί έσπρωχναν τα πράγματα, ανεξάρτητα από την όξυνση των μεταξύ τους αντιθέσεων. Ο βαθμός της ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε υποβιβασμό των ανταγωνισμών τους σε δεύτερη μοίρα και κοινή πάλη κατά του κοινού εχθρού. Αλλά την διεξήγαγαν χωριστά. Και από κοινού, όποτε οι αντιθέσεις τους σε κάποιες περιπτώσεις το επέτρεψαν.

Σε αυτή τη βάση η Σοβιετική Ενωση πραγματοποίησε προσωρινές συμμαχίες. Τη μία με τον ένα ληστή, την άλλη με τον άλλο. Τους αντιμετώπισε δηλαδή ως εκπροσώπους του καπιταλισμού. Ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, υπογράμμιζε το 18ο Συνέδριο του ΠΚΚ (Μπολσεβίκων) το Μάρτη του 1939.

Ετσι έγινε και το «Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ».

Να τι έγραψε ο φανατικός αντικομμουνιστής William L. Shirer στο βιβλίο του «Η άνοδος και η πτώσις του Γ΄ Ράιχ» (εκδόσεις «Αρσενίδη», τόμος Β΄, σελ. 199 - 200):

«Μετά δύο έτη, όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλον εις την Ρωσίαν, κατά παραβίασιν του συμφώνου, ο Στάλιν θα εδικαιολόγει πάλιν την αισχράν συμφωνίαν του με τον Χίτλερ, η οποία επραγματοποιήθη όπισθεν της ράχεως των αγγλο-γαλλικών στρατιωτικών αποστολών, αι οποίαι είχον έλθει διά να διαπραγματευθούν εις την Μόσχαν. "Εξησφαλίσαμεν ειρήνην διά την χώραν μας δι' εν και ήμισυ έτος" εκαυχήθη εις μίαν εκπομπήν προς τον ρωσικόν λαόν την 3ην Ιουλίου 1941, "καθώς και μίαν ευκαιρίαν διά να προπαρασκευάσωμεν τας δυνάμεις μας προς άμυναν, εάν η φασιστική Γερμανία θα διεκινδύνευε να επιτεθή κατά της χώρας μας παραβαίνουσα το σύμφωνον. Τούτο υπήρξε σαφές κέρδος διά την χώραν μας και ζημία διά την φασιστικήν Γερμανίαν".

Αλλ' ήτο πράγματι; Το σημείον τούτο συνεζητήθη έκτοτε πολλάκις. Το ότι η αισχρά μυστική συμφωνία έδωσεν εις τον Στάλιν το ίδιον χρονικόν διάστημα διά ν' αναπνεύση, το οποίον ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄ εξησφάλισεν από τον Ναπολέοντα το 1807 και ο Λένιν από τους Γερμανούς εις το Μπρεστ - Λιτόφσκ το 1917, ήτο προφανές. Εντός βραχέος χρονικού διαστήματος, αύτη έδωσεν επίσης εις την Σοβιετικήν Ενωσιν μίαν προκεχωρημένην αμυντικήν τοποθεσίαν εναντίον της Γερμανίας, πέραν των υφισταμένων ρωσικών συνόρων, συμπεριλαμβανομένων βάσεων εις τα Βαλτικά Κράτη και την Φινλανδίαν - εις βάρος των Πολωνών, των Λετονών, των Εσθονών και των Φινλανδών. Και το σημαντικότερον όλων, όπως η επίσημος σοβιετική Ιστορία της Διπλωματίας ετόνισε βραδύτερον, εξησφάλισε εις το Κρεμλίνον ότι, εάν η Ρωσία εδέχετο βραδύτερον επίθεσιν από την Γερμανίαν, αι Δυτικαί Δυνάμεις θα είχον ήδη ανεκκλήτως εμπλακεί εναντίον του Τρίτου Ράιχ και η Σοβιετική Ενωσις δε θ' ανθίστατο μόνη κατά της γερμανικής ισχύος, όπως είχε φοβηθεί ο Στάλιν καθ' όλον το θέρος του 1939. Ολ' αυτά είναι αναντιρρήτως αληθή».

Ουδέν άλλο σχόλιον...

Ποιοι παρέδωσαν την Πολωνία;

Στις 31 του Μάρτη 1939, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας δήλωσαν ότι παρέχουν στην Πολωνία εγγυήσεις σε περίπτωση που θα δεχθεί απρόκλητη επίθεση. Μάλιστα, στις 19 του Μάη 1939, υπογράφτηκε γαλλοπολωνική στρατιωτική συμμαχία, ενώ στις 25 του Αυγούστου 1939 η Βρετανία υπέγραψε με την Πολωνία «Σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας».
Τι απέγιναν αυτές οι συμφωνίες και οι υποσχέσεις; Αποδείχτηκαν φούμαρα. Η πολιτική του Μονάχου, με την οποία είχαν παραδώσει στη Γερμανία την Τσεχοσλοβακία, συνεχιζόταν. Την 1η του Σεπτέμβρη 1939 η Γερμανία δημιούργησε μια προβοκάτσια και εισέβαλε στην Πολωνία. Και οι ΗΠΑ; Κήρυξαν στάση «ουδετερότητας»!! Και οι Αγγλογάλλοι; «Κήρυξαν» τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, αλλά δεν τον έκαναν και στην πράξη!!! («παράξενος» πόλεμος»)... Επί περίπου ένα χρόνο τον είχαν κηρυγμένο, δίχως να τον διεξάγουν!...

Και η κυβέρνηση της Πολωνίας; Αυτή διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ, έτοιμη και πρόθυμη να κτυπήσει μαζί του τη Σοβιετική Ενωση! Η συμφωνία χάλασε στο θέμα του Γκντανσκ, που ο Χίτλερ ζητούσε να προσαρτήσει, και στο «διάδρομο» στην Πομερανία. Τότε η αστική τάξη της Πολωνίας, για να προστατευτεί από τη Γερμανία, άρχισε να κάνει «Σύμφωνα» με τους Αγγλογάλλους, ενώ αρνήθηκε να κάνει «Σύμφωνο» με τη Σοβιετική Ενωση, όπως της ζητούσε, για κοινή πάλη κατά της χιτλερικής επιδρομής. Και τελικά την έπαθε τόσο από τους Γερμανούς, όσο και από τους Αγγλογάλλους. Και δύο βδομάδες μετά τη γερμανική επίθεση, η κυβέρνηση της Πολωνίας εγκατέλειψε τη χώρα στο έλεος της τύχης της και μετακόμισε στο Λονδίνο...

Σήμερα, ωστόσο, διάφοροι καταγγέλλουν τη Σοβιετική Ενωση, επειδή (άκουσον άκουσον) άφησε την Πολωνία αβοήθητη!

Μία ιστορία απ' τα παλιά...

Στις 3 του Μάρτη 1918 η σοβιετική εξουσία, που τότε μετρούσε τρεισήμισι μήνες ζωής, υποχρεώθηκε, λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, να υπογράψει τη «συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ», αρνούμενη να συζητήσει τους όρους της και δηλώνοντας πως η «ειρήνη» που έρχεται με αυτή τη συνθήκη δε στηρίζεται στην ελεύθερη συγκατάθεση των λαών, αλλά υπαγορεύεται στη Σοβιετική Ρωσία από το γερμανικό ιμπεριαλισμό, που επιτίθονταν εναντίον της μαζί με τους Πολωνούς και άλλους αντεπαναστάτες.
Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης του Μπρεστ - Λιτόφσκ η Σοβιετική Ρωσία υποχρεωνόταν να παραχωρήσει στη Γερμανία και στην Αυστροουγγαρία εδάφη της, ανάμεσα στα οποία τη Λιθουανία, τμήμα της Εσθονίας και της Λετονίας, καθώς και τη Δυτική Ουκρανία και τη Δυτική Λευκορωσία.

Συνολικά η Σοβιετική Ρωσία με τη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ απώλεσε περίπου ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Δυτική Ουκρανία και Δυτική Λευκορωσία έμειναν κάτω από την εξουσία της πολωνικής αστικής τάξης, αφού μετά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου τα γερμανικά και τα αυστροουγγρικά στρατεύματα αποχώρησαν από το μεγαλύτερο μέρος των κατεχόμενων πολωνικών εδαφών. Κάτω από την εξουσία της πολωνικής αστικής τάξης έμεινε και ένα τμήμα της Λιθουανίας, μαζί με την πρωτεύουσα Βίλνα.

Οταν τον Οκτώβρη του 1918 ξέσπασε η επανάσταση στην Αυστροουγγαρία και το Νοέμβρη στη Γερμανία, η σοβιετική εξουσία ακύρωσε τη συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ. Τότε ξεσηκώθηκαν οι λαϊκές μάζες στις Βαλτικές χώρες και στις Ουκρανία και Λευκορωσία, όπου σχηματίστηκαν σοβιετικές κυβερνήσεις.

Ομως, επενέβη η Αντάντ. Πάνω από 40.000 Εγγλέζοι και 10.000 Αμερικανοί στρατιώτες, χιλιάδες Γάλλοι και άλλοι αποβιβάστηκαν στην Κριμαία και 100.000 Ιάπωνες στην Απω Ανατολή, ενώ η Αντάντ ζήτησε από τη νικημένη Γερμανία να αφήσει το στρατό της στις περιοχές της Ρωσίας που κατείχε, κάτι που έγινε.

Τελικά: Η σοβιετική εξουσία ανατράπηκε σε όλες αυτές τις χώρες και περιοχές. Ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν έκανε δυνατή την εδραίωσή της.

Αυτά τα εδάφη οι σύγχρονοι Πολωνοί «ιστορικοί» (αντικομμουνιστές και εθνικιστές) τα ονοματίζουν πολωνικά! Και οι εδώ επικροτητές τους τα λένε εδάφη που υπερασπιζόταν ο πολωνικός στρατός και που σταμάτησε το 1920 τον Κόκκινο Στρατό!... Ετσι δεινοπαθεί η Ιστορία.

Τρεις επαναστάσεις


Από τη στιγμή που η Γερμανία επιτέθηκε κατά της Πολωνίας, από τη στιγμή που η Δυτική Ουκρανία και η Δυτική Λευκορωσία ήταν τμήμα της Ρωσίας κατακτημένο από την Πολωνία και από τη στιγμή που αυτές οι περιοχές (με τα 9 εκατομμύρια Ουκρανών και 12 εκατομμύρια Λευκορώσων) θα έπεφταν στα νύχια της Γερμανίας, ο Κόκκινος Στρατός πέρασε στις 17 του Σεπτέμβρη 1939 τα σοβιετοπολωνικά σύνορα και τις ελευθέρωσε από τους Πολωνούς. Στις 21 του Ιούνη 1940 άρχισε στην Εσθονία νέα σοσιαλιστική επανάσταση και τον Ιούλη η σοβιετική εξουσία αποκαταστάθηκε. Στις 8 του Οκτώβρη 1940 το ΚΚ Εσθονίας, με απόφαση του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων), έγινε δεκτό στη σύνθεσή του.

Τι είχε προηγηθεί; Στις εκλογές για την Κρατική Βουλή (14 - 15 του Ιούνη 1940) το 92,8% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της «Ενωσης του εργαζόμενου λαού της Εσθονίας» (συνασπισμός που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚ Εσθονίας). Και στις 22 του Ιούλη η Βουλή ψήφισε την ένταξη της Εσθονίας στη Σοβιετική Ενωση. Μέχρι που, μετά την επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ενωσης (22 του Ιούνη 1941), η Εσθονία κατακτήθηκε. Στην εξουσία ήρθε κυβέρνηση αστική, συνεργάτες των Γερμανών, πρόγονοι πολλών από τους σημερινούς διοικούντες.

Ανάλογες εξελίξεις υπήρξαν και στις άλλες δύο Βαλτικές χώρες, στη Λετονία και στη Λιθουανία. Κι εκεί πραγματοποιήθηκαν επαναστάσεις. Κι αυτές οι χώρες είχαν ενταχθεί στη Σοβιετική Ενωση.

Ετσι, τα περί κατάκτησης των τριών Βαλτικών χωρών αποδείχνονται παραμύθια.

Και, βέβαια, διάφοροι προπαγανδιστές «ξεχνούν» ότι μόνο για την απελευθέρωση της Λετονίας έδωσαν τη ζωή τους 150.000 Σοβιετικοί. Ανάλογοι είναι οι αριθμοί της θυσίας για την Εσθονία και τη Λιθουανία.

Οι περιοχές και χώρες (Δυτική Ουκρανία, Δυτική Λευκορωσία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία), που ενώθηκαν με τη Σοβιετική Ενωση κατά το 1940, ήταν ακριβώς αυτές που είχαν αφαιρεθεί από τη Σοβιετική Ρωσία αδίκως και με τα όπλα των Γερμανοπολωνών και της Αντάντ το 1918 - 1921. Και ενώθηκαν με την ΕΣΣΔ, μαζί τους και η Βεσαραβία που είχε κατακτηθεί (και αυτή στον εμφύλιο πόλεμο) από την αστική τάξη της Ρουμανίας.

«Ξεχνούν» ακόμη ότι στις 22 του Μάρτη 1939, δηλαδή 5 μήνες προτού να γίνει το «Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ», η Γερμανία κατέλαβε τη λιθουανική πόλη Κλαϊπέντα, για το καθεστώς της οποίας ήταν εγγυήτριες δυνάμεις οι Βρετανία - Γαλλία!! Εννοείται ότι και πάλι οι «εγγυήτριες» έκαναν τα στραβά μάτια...

Η ταξική πάλη περιλαμβάνει και πολλά βρώμικα πράγματα. Μέσα και πένες που υπηρετούν τα συμφέροντα της απερχόμενης τάξης, τα συμφέροντα του παλιού, δεν έχουν πολλά περιθώρια να αντιπαρατεθούν με το νέο επί της ουσίας και με βάση την αλήθεια. Και κάνουν όσα κάνουν, αν και τα παραπάνω που προαναφέρθηκαν είναι πολύ λίγα μπροστά στο σύνολο αυτών που διαδραματίζονται.

Πηγές: xatzikostas.gr / Ριζοσπάστης Κυριακή 15 Φλεβάρη 2009