Στην φωτογραφία του Dmitri Kessel εικονίζεται ο Νικηφόρος μαζί με τον Μιχάλη Παπαζήση τον Οκτώβρη του 1944.
Αμέσως μετά το αιματηρό συλλαλητήριο της 3ης Δεκέμβρη του 1944 ο Νικηφόρος διατάχθηκε να κινηθεί με το Σύνταγμά του και να εισέλθει στην Αθήνα. Το 2ο Σύνταγμα µε στρατιωτικό διοικητή τον ταγµατάρχη Μιχάλη Παπαζήση και καπετάνιο τον ανθυπολοχαγό ∆ηµήτριο ∆ηµητρίου ήταν μία από τις καλύτερες και πιο άρτια εξοπλισμένες μονάδες του ΕΛΑΣ και η ηγεσία του ΕΑΜ προσδοκούσε πολλά από αυτή σε ενδεχόμενη σύγκρουση με τις κυβερνητικές δυνάμεις.
---------------------------------------
Αποσύρουμε το άρθρο γιατί στην υπόθεση αυτή υπάρχουν και άλλα στοιχεία που δεν συμπεριλήφθηκαν και τα οποία φωτίζουν πλευρές του ζητήματος. Οι περισσότερες, αντιφατικές στο θέμα "ποιος φταίει". Σίγουρα ο καθένας εκτιμά διαφορετικά τις διάφορες αναφορές πάνω στο ζήτημα. Το σίγουρο όμως είναι ότι υπήρχε η συμφωνία της Καζέρτας.
"1) Ολαι αι ανταρτικαί δυνάμεις αι δρώσαι εν Ελλάδι τίθενται υπό τας διαταγάς της Ελληνικής Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος.
2) Η Ελληνική Κυβέρνησις θέτει τας δυνάμεις ταύτας υπό τας διαταγάς του Στρατηγού Σκόμπι, όστις ονομάσθη υπό του Ανωτάτου Αρχιστρατήγου Στρατηγός Διοικών τας Δυνάμεις εν Ελλάδι.
3) Συμφώνως προς προκήρυξιν εκδοθείσαν παρά της Ελληνικής Κυβερνήσεως, οι αρχηγοί των Ελλήνων ανταρτών θα απαγορεύσουν πάσαν απόπειραν των υπ' αυτών μονάδων να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας. Τοιαύτη πράξις θα χαρακτηριστή ως έγκλημα και θα τιμωρηθή αναλόγως.
4) Οσον αφορά τας Αθήνας, ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί, εκτός από τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπι, Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις (...)".
Όλα τ' άλλα είναι "λεπτομέρειες" υποταγμένες στο γενικό πλάνο.
Το παρακάτω συμπέρασμα όμως εξακολουθεί να ισχύει.
"Τα παραπάνω αναδεικνύουν το ζήτημα της στάσης σημαντικής μερίδας των αξιωματικών του αστικού στρατού που είχαν ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Η στάση αυτή βεβαίως δεν ήταν ενιαία. Ένας αριθμός τους συντάχτηκε με το λαϊκό κίνημα και μετά από την Κατοχή και το Δεκέμβρη, στον αγώνα του ΔΣΕ. Ωστόσο, η γενικότερη στελέχωση ενός ένοπλου λαϊκού στρατού, όπως ο ΕΛΑΣ, ήταν επόμενο να δημιουργήσει ρήγματα όταν η ταξική πάλη οξυνόταν και εξ αντικειμένου η σύγκρουση γινόταν για το «ποιος-ποιον». Οι επαγγελματίες αξιωματικοί ήταν απαραίτητοι και κρίσιμος κρίκος για το πέρασμα στρατιωτικών δυνάμεων από τον αστικό σ’ ένα λαϊκό στρατό. Αποτελούσαν επίσης πολύτιμο και αναντικατάστατο δυναμικό σε συνθήκες πολεμικών συγκρούσεων, ως ειδικοί στην τέχνη του πολέμου. Το πρόβλημα βρισκόταν για επίλυση στην ηγεσία του ΚΚΕ και καθοριζόταν από τη στρατηγική στόχευση που είχε".
ή να το εκτυπώσετε (Εκτύπωση)
Αν σας άρεσε το άρθρο, μπορείτε να το διαδώσετε