Η μελέτη της ιστορίας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ελάχιστοι ήταν οι Έλληνες δωσίλογοι – γερμανόφιλοι – φιλοναζιστές που τιμωρήθηκαν παραδειγματικά μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Οι περισσότεροι δωσίλογοι – ρουφιάνοι – συνεργάτες των Γερμανών διέφυγαν στο εξωτερικό (π.χ. Αριστείδης Ανδρόνικος, Ευάγγελος Κυριάκης, Κύρος Γραμματικόπουλος, Γεώργιος Καζάνας κ.α.) ή φυλακίστηκαν για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Πολυάριθμοι Ταγματασφαλίτες – Γερμανοτσολιάδες όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν εις θάνατον από την ελληνική δικαιοσύνη, αλλά κατέλαβαν κιόλας διάφορες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Ή Ελλάδα του 1945, ή μεταπελευθερωτική Ελλάδα τής άγγλικής κατοχής πρόσφερε στην παγκόσμια κοινή γνώμη ένα πολιτικό θέαμα τραγικό. Τη στιγμή πού ή Γαλλία καταδίκαζε σε θάνατο τον στρατάρχη Πεταίν, και τον στιγμάτιζε σαν σύμβολο τής προδοσίας και του «πνεύματος του Βισύ». Τη στιγμή πού στις χώρες τής Δυτικής Ευρώπης, όπως την Ιταλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Νορβηγία, και τη Δανία, συνέχιζαν την αιματηρή κάθαρση του άγους τής εθνικής προδοσίας, για να στεριώσουν σε εθνικά και πατριωτικά θεμέλια τη νέα δημοκρατική και αντιφασιστική ζωή τους, ή Ελλάδα προήγαγε στο βαθμό του υποστράτηγου τον προδότη συνταγματάρχη Διονύση Παπαδόγκονα πού λίγες μέρες πριν την απελευθέρωση του 1944 τηλεγραφούσε στον Χίτλερ (έπί τή διασώσει του): «... Άπό τής Ίερας Γής τής ’Αρχαίας Σπάρτης ύψούται ή προσευχή μας ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ ΜΑΣ"».
Στις 27 Νοεμβρίου του 1945, το Β’ Δικαστήριο Δοσιλόγων απάλλαξε τον Νικόλαο Μπουραντά από όλες τις κατηγορίες εναντίον του, σκορπώντας κύμα αγανάκτησης, σε όλη τη χώρα, ακόμα και μέσα στο ίδιο το υπουργείο Δημοσίας Τάξης. Παρόλες τις μαρτυρίες, παρόλα τα αδιάσειστα στοιχεία για τη συνεργασία του με τους Γερμανούς, ο αρχηγός της μηχανοκίνητης ομάδας της Αστυνομίας Πόλεως, αθωώθηκε. Περιβόητος για τον ενεργό προδοτικό του ρόλο στο Μπλόκο της Κοκκινιάς, ο Μπουραντάς όχι μόνο θα αφηνόταν ελεύθερος αλλά λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν και αστυνομικός διευθυντής Αθηνών. Το 1950 θα εκλεγόταν και βουλευτής Αττικοβοιωτίας με το κόμμα της ‘Ελληνικής Αναγέννησης’, του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη, αμετανόητου συνεργάτη του Μεταξά, που βασάνιζε τους συλληφθέντες αναγκάζοντάς τους να πίνουν ρετσινόλαδο.
Διασταυρώνοντας ονόματα και στοιχεία από διάφορα ιστορικά βιβλία, φτιάχτηκε η παρακάτω λίστα, η οποία δεν είναι πλήρης.
Μέσα σε αυτή τη λίστα υπάρχουν τα ονόματα ορισμένων ατόμων που ανήκαν στους γερμανόφιλους – φιλοναζιστές – δωσίλογους που εξοντώθηκαν από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, την ΟΠΛΑ και το ΔΣΕ.
Τελειώνοντας με την παραπάνω λίστα, θα ήταν καλό να παραθέσουμε λίγες πληροφορίες για την οργάνωση ΟΠΛΑ.
Η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα) ιδρύθηκε στα χρόνια της κατοχής ως ένοπλη μυστική οργάνωση, με απόφαση του ΚΚΕ. Αρχηγός της ήταν ο Στέργιος Αναστασιάδης (1906 - 1949), μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, σύμβολο της ΟΠΛΑ ήταν το ρολόι με τους δείκτες σταματημένους στις 12 παρά 5. Η συγκεκριμένη οργάνωση επεδίωκε να παίξει το ρόλο του λαϊκού τιμωρού και του εκδικητή. Πρώτη θέση μεταξύ των θυμάτων της είχαν οι δωσίλογοι (δηλαδή οι Έλληνες που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές) και διάφορες ένοπλες ακροδεξιές οργανώσεις. Η Ο.Π.Λ.Α. κατάφερε να δημιουργήσει ένα αρκετά επιτυχημένο δίκτυο πληροφοριών. Γρήγορα απέκτησε πληροφοριοδότες σε όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες και σε πολλά ιδρύματα των κατακτητών. Δικά της άτομα είχαν καταφέρει να διεισδύσουν μέσα την Αστυνομία, τη Χωροφυλακή, τη Γενική Ασφάλεια, την Ειδική Ασφάλεια, το Υπουργείο Εσωτερικών της κατοχικής κυβέρνησης, το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, αλλά και σε διάφορες αντίπαλες οργανώσεις. Για παράδειγμα, υπήρχαν άνθρωποι της ΟΠΛΑ μέσα στην οργάνωση Χ (όπως π.χ. ο Γιάννης Βαζούρας), αλλά και σε άλλες οργανώσεις όπως ΕΔΕΣ, ΕΕ, ΠΑΤ.
Η οργάνωση Ο.Π.Λ.Α. ήταν γνωστή και ως «Εθνική Πολιτοφυλακή» και «Στενή Αυτοάμυνα».
Ενδεικτική Βιβλιογραφία :
- Στράτος Δορδανάς, «Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη», Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2011
- Τάσος Κατσαρός, «Μια απόφαση. Μάχομαι μέχρι το τέλος. Στενή Αυτοάμυνα (ΟΠΛΑ). Θεσσαλονίκη 1946-47», Β΄ έκδοση, 2011
- Σοφία Ηλιάδου – Τάχου, «Μέρες» της ΟΠΛΑ στη Θεσσαλονίκη. Τα χρώματα της βίας (1941-1945), Επίκεντρο, 2013
-Ιάσονας Χανδρινός, «Το τιμωρό χέρι του λαού», Θεμέλιο, 2012
- Ιάκωβος Χονδροματίδης, «Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα», Περισκόπιο, 2001
- ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΌΣ ΘΗΣΑΥΡΌΣ 2018, ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ: ΔΡ. ΙΑΣΟΝΑΣ ΧΑΝΔΡΙΝΟΣ, ΔΡ. ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΜΠΟΥΚΗ, ΔΡ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΚΕΡΑΣΙΑ-ΕΡΣΗ ΜΑΛΑΓΙΩΡΓΗ.
Επίσης να ευχαριστήσουμε τον panther1924 για την προσφορά του.
ή να το εκτυπώσετε (Εκτύπωση)
Αν σας άρεσε το άρθρο, μπορείτε να το διαδώσετε