Στο Γράμμο και στο Βίτσι:
Οταν ο Πωλ Ελυάρ συνάντησε τους «ήρωες του πιο δίκαιου ιδανικού»

Από Οικοδόμος

Την 1η του Ιούνη 1949 το πρακτορείο «Ελεύθερη Ελλάδα» αναγγέλλει την άφιξη στην Ελεύθερη Ελλάδα ομάδας Γάλλων διανοουμένων και πολιτικών:
«Γαλλική αντιπροσωπεία, που αποτελείται από τους κυρίους Πωλ Ελυάρ, τον ένδοξο Γάλλο ποιητή, Ιβ Φαρζ, τέως υπουργό, μέλος της μόνιμης επιτροπής του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, Ζαν Μορίς Ερμάν, ηγετικό στέλεχος του αριστερού σοσιαλιστικού κινήματος της Γαλλίας και Ανρί Μπασίς, Γραμματέα της Επιτροπής Βοήθειας για την Ελλάδα, βρίσκεται από χθες στην περιοχή της Ελεύθερης Ελλάδας. Η αντιπροσωπεία έγινε δεχτή στην Έδρα του ΓΑ από τους συν. Μήτσο Παρτσαλίδη, Πρόεδρο της ΠΔΚ, και τους υπουργούς Μήτσο Βλαντά, Πέτρο Κόκκαλη, Μήτσο Παπαδημήτρη, Κώστα Καραγιώργη, Γιώργη Τσαπακίδη, Γιάννη Βουρνά, Πασκάλ Μητρόφσκυ, Στέφανο Σαββίδη και Παρμενίωνα Αβδελλίδη. Λόχος Πεζικού του ΔΣ απέδωσε τιμές και η στρατιωτική μουσική έπαιξε τη Μασσαλιώτιδα και τον ύμνο του ΕΛΑΣ. Από σήμερα το πρωί η αντιπροσωπεία περιοδεύει στο μέτωπο.»[1]

Αναμφισβήτητα η παρουσία του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή Πωλ Ελυάρ στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας, αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό γεγονός. O Πωλ Ελυάρ (πραγματικό όνομα: Ευγένιος Αιμίλιος Πωλ Γκριντέλ), ποιητής παγκόσμιας ακτινοβολίας και κορυφαίος εκπρόσωπος της σχολής του υπερρεαλισμού,  γεννήθηκε στις 14 του Δεκέμβρη 1895. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συμμετείχε στην Αντίσταση, από τις τάξεις του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Έφυγε από τη ζωή στις 18 του Νοέμβρη 1952.

«Σκοπός του ταξιδιού μας δεν είναι να διαπιστώσουμε μονάχα τι κάνατε, παρά να βοηθήσουμε τη νίκη σας διαδηλώνοντας στον κόσμο αυτά που θα δούμε. Η λευτεριά είναι αδιαίρετη. Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα αφορούν όλους τους ανθρώπους. Ελπίζω πως θα κάνουμε ολοένα και περισσότερα για σας που είστε ήρωες του πιο δίκαιου ιδανικού και υπέροχοι αγωνιστές της λευτεριάς και της ειρήνης», ανέφερε στο χαιρετισμό του κατά την τελετή υποδοχής»[2] θα τονίσει στον χαιρετισμό του ο ποιητής, απαντώντας στην προσφώνηση του προέδρου της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης Μήτσου Παρτσαλίδη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ελυάρ ερχόταν στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί επίσκεψή του το 1946, μετά από πρόσκληση της ΕΠΟΝ.

Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) εκείνη την περίοδο έχει επιστρέψει ήδη από τη Λ.Δ. Ουγγαρίας όπου είχε νοσηλευτεί μετά τον βαρύ τραυματισμό του στο κεφάλι (με αποτέλεσμα να χάσει την όραση από το δεξί του μάτι) και δημοσιογραφεί στην καθημερινή εφημερίδα του ΔΣΕ «Προς τη Νίκη». Μαζί με τους Γιώργο Σεβαστίκογλου, σκηνοθέτη, υπεύθυνο του κινηματογραφικού συνεργείου του ΔΣΕ, Απόστολο Μουσούρη, φωτογράφου και οπερατέρ και Μάνο Ζαχαρία, σκηνοθέτη, ακολουθούν κατά βήμα τη γαλλική αντιπροσωπεία αποτυπώνοντας στο χαρτί και σε φιλμ τις εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια της περιήγησής της στις βουνοκορφές της Ελεύθερης Ελλάδας.

Χαρακτηριστικά τα δυο ντοκουμέντα από το Αρχείο του ΚΚΕ και τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Πρόκειται για ένα χειρόγραφο ραδιοτηλεγράφημα και μια φωτογραφία. Το ραδιοτηλεγράφημα (ΑΣΚΙ) φέρει αυξ. αριθμό 116 και υπογραφή το αρχικό (πιθανότατα ψευδώνυμου) Μ. και παραλήπτη κάποιον Γ. Ο αποστολέας ζητάει να διαπιστευτούν οι τέσσερις προαναφερόμενοι. Αντιγράφουμε: «Γ. Μαζί με γάλλους Κυριακή θα περάσουν για Γράμμο Καραγιώργης και Κόκκαλης και 4 δημοσιογράφοι κινηματογραφιστές, οι Μπόσης, Μουσούρης, Σεβαστίκογλου και Μάνος. Φρόντισε για άδεια. Μ.»

Η γαλλική αντιπροσωπεία έφτασε στην Ελλάδα, μέσω Αλβανίας και τη συνόδευε ο Κότσο Τζιότζιο, εκπρόσωπος του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας. Για δυο βδομάδες θα περιηγηθεί στα πεδία των μαχών, στο Γράμμο και το Βίτσι, όπου ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας μάχεται κατά συντριπτικά υπέρτερων αριθμητικά δυνάμεων και θα συγκλονιστεί από το μεγαλείο ψυχής και τον ηρωισμό των μαχητών-μαχητριών του. Θα επισκεφτεί τα νοσοκομεία,  μικρές και μεγάλες μονάδες του ΔΣΕ, την έδρα του Γενικού Αρχηγείου, θα παραβρεθεί σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις για τους μαχητές και τους κατοίκους των χωριών. Ο ίδιος ο Ελυάρ θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου και θα απευθύνει με τηλεβόα μήνυμα στους στρατιώτες του κυβερνητικού στρατού.

Μια συγκινητική στιγμή από την επίσκεψη της αντιπροσωπείας στο Γράμμο ήταν η τελετή κατά την οποία απονεμήθηκε στον Ελυάρ μετάλλιο από νεκρό μαχητή του ΔΣΕ.

«Η γαλλική αντιπροσωπεία με τους αητούς του Γράμμου

Στο πυκνό δάσος που ποτέ μια αχτίνα ήλιου δεν περνάει, είναι ένα ίσωμα σαν πλατεούλα κι ένας διάδρομος ανάμεσα απ’ τα δένδρα. Ελατοκλώναρα ολόγυρα και συνθήματα. Εκεί συγκεντρώθηκαν τα τμήματα της IX Μεραρχίας. Λίγο πιο κάτω μια χαραδρούλα κι από κει ο εχθρός. Δεξιά, αριστερά απ’ το διάδρομο, παραταγμένοι οι μαχητές και οι μαχήτριες. Μια ομάδα με ομοιόμορφη στολή παρουσιάζει όπλα. Η μουσική παίζει τον ύμνο του ΕΛΑΣ. Περνάει η αντιπροσωπεία, ο υπουργός σ. Κόκκαλης και η διοίκηση της Μεραρχίας χαιρετίζοντας. Στην πλατεούλα με γρηγοράδα και τάξη το τμήμα. Δίνονται παραγγέλματα. Ο στρατηγός σ. Παλαιολόγου παίρνει αναφορά και δίνει στον υπουργό. Και ύστερα ξεσπάνε τα τραγούδια, τα συνθήματα, οι φωνές και τα χειροκροτήματα. Οι φαντάροι ακούν το βουητό σα νεροποντή. Ακούν τον αχό του τραγουδιού σα μήνυμα ειρήνης.

Δύο κόσμοι ανταμώθηκαν για μια φορά ακόμα στις 2.30 η ώρα στις 8 του Ιούνη. Ο ένας τραβάει προς τον τάφο, το σκοτάδι. Ο άλλος προς το φως, τη ζωή, σκορπώντας γύρω χαρά, τραγούδια. Ύστερα σιγή. Τίποτα δε σαλεύει. Ο στρατηγός προχωράει στον Ελυάρ. Χαιρετά και καρφιτσώνει το παράσημο «Λιτόχωρο» και αργά, καθαρά, χτυπητά, σα να θέλει να φτάσουν τα λόγια ως τα κατάβαθα της ψυχής, να πετάξουν ως τις άκρες της Γης, λέει: «Η Λεύτερη Ελλάδα, μέσω της IX Μεραρχίας, σας προσφέρει το παράσημο "Λιτόχωρο", παρμένο απ' το νωπό τάφο του ήρωα νεκρού μας ταγματάρχη Ανδρεάδη (ήταν από τους πρωτεργάτες της μάχης του Λιτόχωρου).» (...)

Ύστερα μας μιλάει ο Ελυάρ: Σύντροφοι, σας ευχαριστώ για το μετάλλιο. Νιώθω πως δεν αξίζω. Μα το δέχομαι γιατί θα το φορώ στ' όνομα όλων των Γάλλων που παλεύουν και πάλεψαν όπως εσείς. Σας δίνω όρκο πως το μήνυμα του νεκρού συντρόφου σας Ανδρεάδη θα γίνει γνωστό σ' όλο τον κόσμο. Όλοι οι τίμιοι Γάλλοι ξέρουν τη δύναμη και τη λάμψη του αγώνα σας. Η νίκη που κερδίζεται μ' αίμα και δάκρυα θα δώσει πιο όμορφη ζωή σ' όλους τους λαούς. Γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο στρατόπεδα, όπως και στη χώρα σας. Κείνο που πολεμάει για τη ζωή και κείνο που πολεμάει για θησαυρούς.»[3]

Στις 18 Ιούνη του 1949 ο Πωλ Ελυάρ θα παραβρεθεί και θα μιλήσει  στο Εθνικό Ουγγρικό Συνέδριο για την Ειρήνη, στη Βουδαπέστη. Η ομιλία του ήταν αφιερωμένη στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.


"Δε μου ήταν δυνατό να μιλήσω για οτιδήποτε άλλο, παρά γι’ αυτό που έζησα δυο βδομάδες στην Ελλάδα. Δυο βδομάδες που ήταν για μένα ολόκληρη ζωή, που θ’ αποτελέσει το σημαντικότερο μέρος της ζωής μου. Επιστρέφω από μια χώρα όπου η ζωή δεν έχει τίποτα το κοινό με την υποταγή. Σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα μπορούσε να αιστανθεί κανένας πιο έντονα ότι ο αγώνας για λευτεριά και ειρήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δρόμος του πολιτισμένου ανθρώπου. Σε κανένα μέρος του κόσμου δε θα μπορούσε να καταληφθεί από έναν τέτοιο σεβασμό μπροστά στα νικηφόρα νιάτα του ανθρώπου, μπροστά σε μια τέτοια εμπιστοσύνη στον άνθρωπο.

Υπάρχουν δύο πραγματικότητες στην Ελλάδα. Η μία είναι των δημίων και της φρίκης και η άλλη της ελπίδας και των ηρώων... Και αν ρωτήσεις όλες αυτές τις μαυροφορεμένες γυναίκες που βρήκαν καταφύγιο στην Ελεύθερη Ελλάδα, πάντα θ' ακούσεις την ίδια τραγική απάντηση. «Χωροφύλακες σκότωσαν τους δικούς μου, έδειραν, βίασαν γυναίκες, έκαψαν το χωριό, ο γιος μου σκοτώθηκε κλπ.» Δεν είναι πια αυτά παράπονα, αλλά η εξιστόρηση της πιο βαριάς προσβολής που μπορεί να γίνει στον άνθρωπο. Το φως σχεδόν έσβησε στα μάτια αυτών των γυναικών που τόσο πόνεσαν και που τόσο υπέφεραν. Όμως τα χείλη γελούν ακόμα για να σας βεβαιώσουν: «Θα σωθεί η χώρα μας. Πρέπει να τσακιστεί ο φασισμός. Αν το πείτε στη δική σας χώρα, τότε και η δική μας θα σωθεί.»

Αυτή είναι η μία πραγματικότητα. Ένας ολόκληρος κόσμος ορθώνεται και βροντάει τ' άρματα, γεμάτος πίστη στη νίκη. Είναι μια στρατιά γιγάντων ηρώων που μισεί τον πόλεμο και που δεν πιστεύει παρά στα όπλα του. Νέοι και γέροι. Έλληνες και Σλαβομακεδόνες, αξιωματικοί και μαχητές αδελφικά ενωμένοι αγωνίζονται ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην τελευταία φρουρά της βαρβαρότητας. Ο ΔΣΕ είναι ένας στρατός της ειρήνης. Είδα τόσο στο μέτωπο όσο και στα μετόπισθεν με τι σεβασμό προς τον άνθρωπο φέρεται και στους αιχμαλώτους."[4]

Με την επιστροφή του στη Γαλλία ο Πωλ Ελυάρ θα αποτυπώσει σε μια σειρά ποιημάτων, με γενικό τίτλο «Ελλάδα, ρόδο του λόγου μου», τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας. Έξι από αυτά τα ποιήματα κυκλοφόρησαν το 1949 στο Παρίσι, σε ένα λεύκωμα, με τίτλο «Grece, ma rose de raison», εικονογραφημένο με έξι χαρακτικά της Ζιζής Μακρή, το οποίο τύπωσε στο χέρι, σε 50 αντίτυπα, ο σύντροφός της και γλύπτης Μέμος Μακρής και τα οποία διακινήθηκαν χέρι - χέρι, για την ενημέρωση των προοδευτικών Γάλλων διανοουμένων για τον αγώνα του ΔΣΕ.

Ο Γράμμος

Ο Γράμμος είν' λίγο τραχύς
οι άνθρωποι τον γλυκαίνουν
Τους βάρβαρους σκοτώνουμε
μικραίνουμε τη νύχτα
Κι απ' το μπαρούτι πιο κουτοί
μας αγνοούν οι εχθροί μας
Δεν ξέρουν τίποτα απ' τον άνθρωπο
ούτε απ' την έξοχη τη δύναμή του
Η καρδιά μας στιλβώνει την πέτρα.

Πωλ Ελυάρ
(Απόδοση στα ελληνικά: Ελένη Μπιμπίκου – Αντωνιάδη)


[1] Εφημερίδα “Προς τη Νίκη”, αρ. φύλλου 106, 2 του Ιούνη 1949   

[2] Εφημερίδα “Προς τη Νίκη”, αρ. φύλλου 107, 3 του Ιούνη 1949   

[3] Εφημερίδα “Προς τη Νίκη”, αρ. φύλλου 117, 13 του Ιούνη 1949   

[4] Εφημερίδα “Προς τη Νίκη”, αρ. φύλλου 125, 21 του Ιούνη 1949 

Πωλ Ελυάρ
Ο μεγάλος επαναστάτης ποιητής

Ο ποιητής συμμετέχει σε διάφορα συμβούλια και αποστολές για την Παγκόσμια Ειρήνη και επισκέπτεται αρκετές φορές την Ελλάδα.
Στις 9 Δεκέμβρη του 1944 γράφει το ποίημα “Αθήνα”, το οποίο ξεκινάει ως εξής:

Έλληνε λαέ βασιλιά απελπισμένε / Να χάσεις άλλο πια δεν έχεις παρά τη λευτεριά / Τον έρωτά σου για την λευτεριά και την δικαιοσύνη / Και τον άπειρο σεβασμό του ίδιου του εαυτού σου…

Τον Ιούνιο του 1949 ανεβαίνει   στον Γράμμο, θέλοντας να βρεθεί στο πλευρό των Ελλήνων ανταρτών. Παίρνει την ντουντούκα και αρχίζει να απαγγέλει ποιήματα στους αντάρτες. Βλέποντας τις τραγικές συνθήκες μέσα στις οποίες πολεμούσαν οι αγωνιστές τους Δημοκρατικού Στρατού και γνωρίζοντας από κοντά τον ηρωικό τους αγώνα γράφει ποιήματα για τις γυναίκες αγωνίστριες και τις μανάδες και ξαναπαίρνει την ντουντούκα για να απευθύνει έκκληση στους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού.

Στις ελληνίδες αδελφές μου (Γράμμος, Ιούνης ’49)

Αδελφές μου της ελπίδας, ω, γυναίκες γενναίες,
Έχετε κλείσει συμφωνία ενάντια στο θάνατο
Ω, αθάνατες αγαπημένες μου,
Παίζετε τη ζωή σας
Για να θριαμβεύσει η ζωή
Είναι κοντά η μέρα, ω, αδελφές μου του μεγαλείου,
Που θα κοροϊδεύουμε τις λέξεις πόλεμος και μιζέρια
Γιατί θα έχετε νικήσει

 Προσεύχονται οι χήρες και οι μανάδες

….Με τα όπλα και με το αίμα
λυτρώστε μας από το φασισμό
Νανουρίζαμε ολάκερο το φως
και τα στήθη μας φούσκωναν γάλα
Αφήστε μας να πάρουμε τουφέκι
να βάλουμε σημάδι τους φασίστες…

[Συλλογή: «Ελλάδα, τριαντάφυλλο του λογισμού μου»]

Έκκληση του Πωλ Ελυάρ στους στρατιώτες του Εθνικού Στρατού στο μέτωπο του Γράμμου (Ιούνης 1949)

Γιοι της Ελλάδας,

Απευθύνομαι σ’ εσάς τους αγρότες, τους εργάτες, τους διανοούμενους που υπηρετείτε αναγκαστικά στο στρατό μιας κυβέρνησης που δεν σας εκπροσωπεί. Και πρώτα απ’ όλα θέλω να σας διαβεβαιώσω πως ήρθα για να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια την εδώ κατάσταση και πως μοναδικός λόγος που με παρότρυνε σ’ αυτό είναι το ζωηρό ενδιαφέρον μου για την αλήθεια αλλά και το πάθος μου για την ειρήνη. Ένας εμφύλιος πόλεμος όπως ο δικός σας είναι ο πιο φοβερός απ’ τους πολέμους και οι μόνοι που ωφελούνται είναι εκείνοι που σας οδήγησαν σ’ αυτόν.

Αυτό που είδα στην ελεύθερη Ελλάδα είναι ο ακατανίκητος Λαϊκός Στρατός του οποίου η αγάπη για την πατρίδα και την ελευθερία ενώνει αδελφικά τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες του. Κανένας ξένος δεν υπάρχει στις γραμμές τους, εφόσον το όραμά τους είναι η ανεξαρτησία και το μεγαλείο, σε ευτυχία και ειρήνη, της χώρας τους. Είδα την αθώα καρδιά τους, τα τίμια μάτια τους και κάτω απ’ τον γαλάζιο ουρανό τους να χορεύουν και να τραγουδάνε σαν παιδιά. Είδα όμως και το μέτωπό τους να σκοτεινιάζει με τη σκέψη ότι έχουν απέναντί τους τους αντιπάλους στη μάχη τα αδέλφια, τους γονείς και τους πατεράδες τους. Όμως πολλές περιοχές πρέπει ακόμα να ελευθερωθούν, πολλά ερείπια να ανορθωθούν, πολλή χέρσα γη να καλλιεργηθεί και κυρίως να επιτευχθεί η απελευθέρωση απ’ τα μαρτύρια.

Σας ικετεύω όλους εσάς που βρίσκεστε απ’ τη μεριά των δεσμοφυλάκων και των δήμιων να αναλογιστείτε τους αθώους που κάθε μέρα πληρώνουν το δικό σας μέλλον με το αίμα τους. Σας ικετεύω να αναλογιστείτε τη φρίκη της Μακρονήσου και των φυλακών της χώρας σας, όπου χιλιάδες πατριώτες, βέβαιοι για τη νίκη τους, περιμένουν κάθε μέρα τα βασανιστήρια και το θάνατο.

Όπου κι’ αν πήγα είδα παντού εδώ στο μέτωπο, στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν, τους αιχμαλώτους συναδέλφους σας να απολαμβάνουν τον πιο μεγάλο σεβασμό και την ανθρωπιά και να διατρέφονται ακριβώς όπως και οι αντάρτες, είδα να περιποιούνται τους τραυματίες σας με την ίδια φροντίδα όπως και εκείνους του Δημοκρατικού Στρατού. Αυτοί οι αιχμάλωτοι, που κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι, είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στα σπίτια τους ή να ενταχθούν στο Δημοκρατικό Στρατό. Οι πιο πολλοί διαλέγουν τη δεύτερη λύση.

Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία που ένα στρατός αισθάνεται τόσο δυνατός, τόσο βέβαιος για τη νίκη ώστε να είναι σε θέση να δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Είναι επίσης που ένας στρατός δείχνει τόσο πρόθυμος να προσφέρει την ειρήνη, όσο περισσότερο αυξάνουν οι δυνάμεις του. Η μόνη νίκη που εύχεται αυτός ο στρατός είναι η καθολική ενότητα του λαού και το τέλος των δεινών του πολέμου που έχουν επιβάλλει οι αγγλοσάξονες ιμπεριαλιστές.

Σ’ ολόκληρο τον κόσμο οι απλοί άνθρωποι αγωνίζονται για την ειρήνη. Ο γενναίος ελληνικός λαός, γεμάτος δόξα βρίσκεται στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα.

 Τελειώνουμε τη μικρή αυτή αναφορά στον Πωλ Ελυάρ, με ένα ακόμη ποίημά του…


Ρίμα της δύναμης του έρωτα (13 Απρίλη 1947)

Μέσα από τα βάσανά μου όλα στο θάνατο ανάμεσα και μένα
Στην απελπισία μου ανάμεσα και τη δίψα της ζωής
Είναι το άδικο και των ανθρώπων η μιζέρια
Που αχώνευτα μου είναι είναι ο θυμός μου
Είναι τ’ αντάρτικα που ‘χουν για χρώμα το αίμα της Ισπανίας
Είναι τ’ αντάρτικα που ‘χουν για χρώμα της Ελλάδας τον ουρανό
Το ψωμί το αίμα ο ουρανός και το δικαίωμα στην ελπίδα
Για όλους όσους αθώους μισούν το Κακό
Το φως πάντα είναι έτοιμο να τρεμοσβήσει
Η ζωή πάντα ετοιμάζεται να γίνει κοπριά
Μα η άνοιξη ξανά γεννιέται κι ούτε αυτό ποτέ τελειώνει
Απ’ τη μαυρίλα μπουμπούκι ένα αναπηδά κι έρχεται η ζέστη
Κι η ζέστη θα νικήσει τους εγωπαθείς
Δε θ’ αντέξουν οι άτροφες αισθήσεις τους
Κι ακούω τη φωτιά γελώντας να μιλά για υποθερμία
Ακούω έναν άνδρα να λέει ότι δεν πόνεσε
Συ που της σάρκας μου υπήρξες αισθητή συνείδηση
Συ που πάντα μου αγαπώ συ που μ’ έχει εφεύρει
Δεν άντεχες τον καταναγκασμό ούτε την ύβρη
Τραγουδούσες κι ονειρευόσουν τη γήινη ευτυχία
Λεύτερη να ‘σαι ονειρευόσουν εγώ σε συνεχίζω.