Αποφάσισα σήμερα να μη μιλήσω για τον πόλεμο.
Να μη σας θυμίσω τις φωτιές και τα γκρεμισμένα σπίτια, τα οργισμένα γεφύρια που κείτονται απειλητικά πάνω στο "γαλάζιο Δούναβη".
Σκέφτηκα να κάνω και γω την προσωπική μου "εκεχειρία", γιατί μέσα μου νιώθω μια ακαταμάχητη διάθεση να θυμηθώ το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων. Να ξαναφέρω στο μυαλό μου τους φανταχτερούς επιτάφιους που στόλιζαν τα κορίτσια της γειτονιάς, τις αυλές των εκκλησιών που πλημμύριζαν μυρωδιές μαγκιώρες, ανοιξιάτικες. Κατιφέδες, φούλια, ζουμπούλια, βιολέτες. Και μέσα στο κέντρο της εκκλησίας ο σταυρωμένος Χριστός, οι γυναίκες να προσκυνούν, οι πρόσκοποι να κρατούνε την τάξη και οι χωροφύλακες να απωθούν τις ανυπόμονες προσκυνήτριες, απλώνοντας πότε πότε και τα "τρυφερά" τους χέρια στο μέρος εκεί των προτεταμένων γυναικείων μαστών για λόγους ευνόητους: "Μη σπρώχνετε σας παρακαλώ, θα προσκυνήσετε όλες, υπάρχει χρόνος". Χωρίς, βέβαια, να σταματάει η ευγενική κίνηση της απώθησης πάντα εκεί στο μέρος των προτεταμένων μαστών!
Και πάνω στα ελληνικά βουνά το αίμα του Εμφύλιου να κατρακυλάει στις καμένες πλαγιές, οι Αμερικάνοι στρατηγοί να επιθεωρούν τους νέους ελληνικούς"παρθενώνες", τα άγονα ξερονήσια του Αιγαίου να στενάζουν κάτω από το βάρος του διωγμού και των βασανισμών. Και τα σπίτια των διωγμένων άδεια, μίζερα, χωρίς μυρωδιές και πασχαλιάτικα λουλούδια, μόνο με τη σκιά του σταυρωμένου Χριστού στη μέση της ορφανής τραπεζαρίας. Και άντε να περάσει κι αυτό το Πάσχα, να τελειώσει ο Εμφύλιος να στεγνώσει το αίμα πάνω στο Γράμμο και το Βίτσι, στη Μουργκάνα και στην Αλεβίτσα. Να μεγαλώσουν τα παιδιά, να πάνε στο στρατό και να μπουν ένα πρωί στα καράβια για το μεγάλο ταξίδι της Ανατολής, τραγουδώντας με βραχνές, φοβισμένες φωνές: "Ο στρατός μας που πήγε στην Κορέα, πολεμώντας για τα ιδανικά, είχε βάψει τους κίτρινους στο αίμα δείχνοντάς τους τι θα πει ελευτεριά".
Ο πόλεμος της Κορέας!
Και το άλλο το Πάσχα που οι επιτάφιοι πήραν επάνω τους και στολίζονταν χωρίς το αίμα του Εμφύλιου και τις πληγωμένες "καρτ - ποστάλ" που έστελναν οι μαχητές της μακρινής Κορέας, τα αναστάσιμα μηνύματα δεν μπόρεσαν να στεγνώσουν από τα κρυφά δάκρυα των άλλων πολέμων και της ψυχρής απειλής.
Καμιά αλλαγή στις εικόνες. Βιετνάμ, Καμπότζη, Αφρική, Κούβα, Ιράκ. Πεινασμένα παιδιά, διωγμένοι άνθρωποι, πρόσφυγες, καινούρια όπλα, δοκιμές καινούριων θανάτων, παρελάσεις με τανκς, απειλές εισβολών, θερμών επεισοδίων. Ο φόβος από το βορρά, ύστερα ο φόβος από την Ανατολή, το ΝΑΤΟ, η ματωμένη Κύπρος. Και πάλι οι Αμερικάνοι στρατηγοί να επιθεωρούν την πατρίδα. Να στήνουν βάσεις πάνω στους ελληνικούς κατιφέδες. Να στομώνουν τα ζουμπούλια κάτω από τις αρβύλες των πεζοναυτών. Τα φούλια να μένουν αζήτητα. Η ανεργία να πληθαίνει, οι μισθοί να πέφτουν, ο εφιάλτης της Ενωμένης Ευρώπης να χτυπάει την πόρτα μας. Η Σοβιετική Ενωση να πληγώνεται από έξω και από μέσα και να πέφτει προδομένη. Να διαλύεται το όνειρο. Η Γιουγκοσλαβία να παίρνει φωτιά. Και πάλι οι Αμερικάνοι στρατηγοί να επιθεωρούν και τα διατάσσουν. Και πάλι το αίμα να κατρακυλάει στα βουνά. Τώρα όχι της μακρινής Κορέας, ούτε του εξωτικού Βιετνάμ. Τώρα να κατρακυλάει εδώ. Δίπλα, στη γειτονιά μας.
Κι εγώ είχα αποφασίσει να μη μιλήσω σήμερα για τον Πόλεμο. Να μιλήσω για το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων. Για το Πάσχα των στολισμένων επιταφίων και των μοσκοβολημένων δρόμων. Να μιλήσω για τα αστραφτερά κόκκινα αβγά της μάνας μου, που έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή και να της στείλω ένα χαιρετισμό, για να της πω πως όλα εδώ κάτω πάνε καλά και να μη στεναχωριέται. Να της πω, πως εδώ ούτε πεινάμε, ούτε πόλεμο έχουμε. Να της πω ψέματα, δηλαδή, γιατί πολύ πόνεσε και από τους πολέμους που έζησε και από την πείνα που πολλές φορές είδε να φτερουγίζει απειλητική στα δικά μας παιδικά μάτια. Δεν τα κατάφερα όμως, γιατί όπου και να πήγαινε το μυαλό μου όλο και κάποιον πόλεμο θα έβρισκα μπροστά μου, και δίπλα σ' αυτόν τους Αμερικάνους στρατηγούς να επιθεωρούν της ζωής μου τα όνειρα. Να ορίζουν το μέλλον του τόπου μου και να μου "δείχνουν τι θα πει ελευτεριά" τεντώνοντας το ματοβαμμένο τους δάχτυλο πάνω από όλη την ανθρωπότητα. Ακόμα και τώρα που ετοιμάζονται να χτυπήσουν οι καμπάνες ειρηνοφόρες και να μας αναγγείλει το γνωστό απολυτίκιο πως ο Χριστός ανέστη "Θανάτω θάνατον πατήσας".
Εδώ όμως είναι το μεγάλο λάθος, ο θάνατος δεν "πατιέται" με το θάνατο. Με τη ζωή "πατιέται" και την αντίσταση. Ας είναι, λοιπόν, αυτό το αναστάσιμο μήνυμα του φετινού Πάσχα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Αλλιώς ο θάνατος δεν πατιέται! Και οι Αμερικάνοι στρατηγοί θα συνεχίσουν να μας επιθεωρούν, με τεντωμένο το ματοβαμμένο τους δάχτυλο!
Οπου και να πήγαινε το μυαλό μου όλο και κάποιον πόλεμο θα έβρισκα μπροστά μου, και δίπλα σ' αυτόν τους αμερικάνους στρατηγούς να επιθεωρούν της ζωής μου τα όνειρα. Να ορίζουν το μέλλον του τόπου μου και να μου "δείχνουν τι θα πει ελευτεριά" τεντώνοντας το ματοβαμμένο τους δάχτυλο πάνω από όλη την ανθρωπότητα. Ακόμα και τώρα που ετοιμάζονται να χτυπήσουν οι καμπάνες ειρηνοφόρες και να μας αναγγείλει το γνωστό απολυτίκιο πως ο Χριστός ανέστη "Θανάτω θάνατον πατήσας". Εδώ όμως είναι το μεγάλο λάθος, ο θάνατος δεν "πατιέται" με το θάνατο. Με τη ζωή "πατιέται" και την αντίσταση. Ας είναι, λοιπόν, αυτό το αναστάσιμο μήνυμα του φετινού Πάσχα, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Από Ριζοσπάστη - Σάββατο 10 Απρίλη 1999
Υποστηρίξτε την σελίδα μας στο Facebook
κάνοντας "κλικ" στον παρακάτω σύνδεσμο, ευχαριστούμε.
Εθνική Αντίσταση-ΔΣΕ στο Facebook
Αν σας άρεσε το άρθρο, μπορείτε να το διαδώσετε
ή να το εκτυπώσετε (Εκτύπωση)
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Στείλτε ιδέες, προτάσεις, κριτικές για τον ιστότοπό μας.