Προπαγανδιστική αφίσα των φασιστών που αναφέρει: «Νίκη της Ευρώπης, δική σου ευμάρεια»
Η Δολοφονία της Ιστορίας
2ο Μέρος
Θα ακολουθήσουν γεγονότα που έστω και ακροθιγώς δεν μνημονεύτηκαν από αυτούς που θέλησαν να φτιάξουν μια αμιγώς ευρωπαϊκή ταυτότητα μνήμης που όρισε την 23η Αυγούστου ως ημέρα ενάντια του ολοκληρωτισμού και του κομμουνισμού. Έτσι με αυτήν την στρατηγική χειραγώγησης δεν αφήνουν περιθώρια για να συλλογιέται κανείς την ιστορία και τα ερωτήματα που αυτή θέτει. Οι φύλακες των ιστορικών γεγονότων, εξαιρετικά ευαίσθητοι με την σκοτεινή πλευρά των γεγονότων βάδισαν προς την λήθη. Για να σκοτώσουν την μνήμη!
Ο Chamberlain αφήνει ανεμπόδιστο τον Χίτλερ και τον σπρώχνει προς την Ανατολή. Προς την Σοβιετική Ένωση. Τρεφόταν από το μίσος του σε ότι έμοιαζε στα μάτια του κομμουνιστικό. Αποθέωση της πολιτικής αυτής ήταν η τετραμερής διάσκεψη στο Μόναχο, στις 29 Σεπτεμβρίου 1938. Οι Πρωθυπουργοί της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, χωρίς τη συμμετοχή της Τσεχοσλοβακίας, αποφάσισαν μέσα σε λίγη ώρα τον διαμελισμό της τελευταίας. Άλλωστε η Τσεχοσλοβακία για τους Βρετανούς ανήκει στην κατηγορία των «απόμακρων χωρών που ελάχιστα γνωρίζουμε» (δηλώσεις Chamberlain). Ακόμα και η Πολωνία συμφώνησε με τον διαμελισμό μια και έβλεπε πιθανά εδαφικά οφέλη από τη μοιρασιά της Τσεχοσλοβακίας.
Chamberlain, Daladier, Hitler, Mussolini, and Ciano φωτογραφίζονται πριν υπογράψουν την Συμφωνία του Μονάχου.
Και πράγματι οι εμπνευστές του Μονάχου παραχωρούν την περιοχή του Teschen στην Πολωνία. Μια Πολωνία την οποία την εποχή εκείνη την κυβερνούσε μια κληρικοστρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών στηριζόμενη στο φανατικά αντισημιτικό φασιστικό κόμμα Endeks του Ρομαν Ντμόβσκι (Roman Dmowski). Μια Πολωνία που είχε απαγορεύσει ήδη από το 1935 την πρόσβαση των Εβραιών στην δευτεροβάθμια και ανώτατη εκπαίδευση καθώς και στο δημόσιο, απαγορεύοντάς τους ταυτόχρονα την άσκηση του ιατρικού και του νομικού επαγγέλματος. Από τις αρχές δε του 1939 η κληρικοστρατιωτική δικτατορία της Πολωνίας απαγόρευσε στους Εβραίους να ασκούν οποιοδήποτε ελεύθερο επάγγελμα οδηγώντας τους στην πείνα. Τα μέτρα αυτά αποτελούσαν το πολωνικό ισοδύναμο των χιτλερικών νόμων της Νυρεμβέργης.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στην συμφωνία του Μονάχου, το υπόλοιπο έδαφος της ταπεινωμένης Τσεχοσλοβακίας ως προς την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της εγγυόταν-τι ειρωνεία- οι Πρωθυπουργοί της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, και της Ιταλίας. Ταυτόχρονα Τσάμπερλαιν και Χίτλερ υπογράφουν μια συμφωνία ότι του λοιπού δεν θα ξαναγινόταν πόλεμος μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας.
Ήταν μια σελίδα όλο κι όλο αυτό το σύμφωνο μη επίθεσης το οποίο ο Τσάμπερλαιν κουνούσε επιδειχτικά στο αεροδρόμιο του Λονδίνου όταν επέστρεψε από το Μόναχο, δηλώνοντας με καμάρι ότι «έφερε την ειρήνη του αιώνα»
Όμως ο Chamberlain στέλνει και μηνύματα στους φασίστες της Ισπανίας δηλώνοντας: «Σύντομα θα υπάρξει μια διευθέτηση στην Ισπανία κατά το πνεύμα της διευθέτησης του Μονάχου».( C. Bowers. My Mission to Spain.Watching the Rehearsal for World War 2.Λονδίνο 1954 σελ 393)
Και ο Μουσολίνι στο ίδιο πνεύμα με τον Chamberlain δηλώνει ότι η Ισπανική δημοκρατία « Θα υποκύψει σύντομα. Διότι η ήττα της Πράγας καθιστά αναπόφευκτη και την ήττα της Βαρκελώνης» ( Ciano”s Diary 19371938 London 1955 σελ 165.)
Στην Ισπανία οι δημοκρατικοί συνειδητοποιούν ότι είναι χαμένοι. Ότι Βρετανία και Γαλλία αδιαφορούν για τον φασισμό και ότι ουδόλως τους απασχολεί η δημοκρατία στην Ισπανία ή αλλού.
«Το αποτέλεσμα του ισπανικού πολέμου κρίθηκε και αποφασίστηκε στο Λονδίνο, στο Παρίσι, τη Ρώμη, το Βερολίνο, πάντως όχι στην Ισπανία». Έγραψε ο Τζορτζ Όργουελ.
Στις 21 Σεπτέμβρη του 1938, ο Σοβιετικός υπουργός Εξωτερικών Λιτβίνωφ, προέβη σε δημόσια δήλωση από το βήμα της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη βγάζοντας στην ουσία στην φόρα την συμφωνία που πρότεινε στην Βρετανία και που όπως γράφει ο Ουίστον Τσώρτσιλ -o οποίος μεταφέρει τα λόγια του Λιτβίνωφ- «έμεινε χωρίς απάντηση»:
« Η Τσεχοσλοβακία υφίσταται σήμερα την επέμβαση ενός γειτονικού κράτους, το οποίο δημόσια και με θορυβώδεις εκδηλώσεις, απειλεί εναντίον της επίθεση…. Ένα γεγονός τόσο σημαντικό όσον υπήρξε η εξαφάνιση της Αυστρίας άφησε ασυγκίνητη την Κοινωνία των Εθνών. Η σοβιετική κυβέρνηση, που έχει συνείδηση της σημασίας αυτού του γεγονότος, τόσο για το σύνολο της Ευρώπης όσο και για την Τσεχοσλοβακία την ίδια, και μάλιστα μετά το Ανσλους, ήλθε σε επίσημες συνεννοήσεις με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Επρότεινε στις δυνάμεις αυτές να αρχίσουν αμέσως συζητήσεις για τις πιθανές συνέπειες της προσαρτήσεως της Τσεχοσλοβακίας και να αποφασίσουν από κοινού την εφαρμογή προληπτικών μέτρων. Με μεγάλη μας λύπη διαπιστώσαμε ότι δεν εξετιμήθη η πραγματική αξία της προτάσεως αυτής, ενώ αν εδίδετο συνέχεια στην πρότασή μας θα είχαμε απαλλαγεί από την αγωνία που κατέχει σήμερα πιεστικά τον κόσμο ολόκληρο….» Ουίν. Τσώρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος - Απομνημονεύματα», εκδόσεις: Ελληνική Μορφωτική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκη, τόμος Α΄, σελ. 264265.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν η μόνη χώρα που τασσόταν σταθερά κατά του διαμελισμού της Τσεχοσλοβακίας και που δεν σταμάτησε να ζητάει την συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών ενάντια στον Χίτλερ. Όμως παρά τις εκκλήσεις και τις προτάσεις της, όλοι κρατάνε απομονωμένη την Σοβιετική Ένωση. Οι δρόμοι εξακολουθούν να είναι κλειστοί. Οι πολιτικές διπλωματικές κινήσεις των δυτικών χωρών ακολουθούσαν άλλη λογική: Να «σπρώξουν» τον Χίτλερ προς Ανατολάς, δίνοντας του και κοινά σύνορα με τα Βαλκάνια, για να γλιτώσουν -όπως νόμιζαν- οι ίδιοι.
«Δεν υπήρξε επιθυμία να ζητηθή η βοήθεια των Ρώσων εναντίον του Χίτλερ, και η στάση μας απέναντί τους ήταν αδιάφορη - για να μην είπω περιφρονητική - που ο Στάλιν διετήρησε πάντοτε την ανάμνησή της. Τα γεγονότα ακολούθησαν την πορεία τους ωσάν να μην υπήρχε η Σοβιετική Ρωσία. Και τούτο μας εκόστισε ακριβά αργότερα». Ουίν. Τσώρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος - Απομνημονεύματα», εκδόσεις: Ελληνική Μορφωτική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκη, τόμος Α΄, σελ. 266.
Ο Γάλλος στρατηγός Γκαμελέν (Gustave Gamelin) έλεγε: «Οι κύριοι αυτοί θέλαν αντί του πολέμου ενάντια στη χιτλερική Γερμανία πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ» (Camelin: Servir La Guerre σελ 199).
Ο πρώην υπουργός εξωτερικών (είχε διαφωνήσει με τον Chamberlain και την πολιτική κατευνασμού από το 1938) της Βρετανίας, Ιντεν, την εποχή εκείνη δήλωσε:
«Η έλλειψη αγάπης προς τον κομμουνισμό δε πρέπει να μας κάνει να μη βλέπουμε το γεγονός πως η Ρωσία δεν είναι ούτε επιθετική ούτε επεκτατική δύναμη»
Και ο Harold Ickes, Υπουργός Εσωτερικών Υποθέσεων των ΗΠΑ, έγραφε την εποχή εκείνη στο ημερολόγιό του: «Η Αγγλία ήλπιζε να προκαλέσει σύγκρουση ανάμεσα στη Ρωσία και την Γερμανία και να μη διακινδυνέψει η ίδια... Η Γαλλία θα αναγκαστεί επίσης να απαρνηθεί την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη προς όφελος της Γερμανίας, ελπίζοντας να τη δει να εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση» (Ickes H. L. (1955) «The Secret Diary of Harold Ickes», τόμος 2, 1936-1939 σελ. 705)
Και πράγματι η συμφωνία του Μονάχου προκαλεί ανησυχία στην Σοβιετική Ένωση, τόση που ο Στάλιν αφενός αρχίζει να βάζει σε απόλυτη προτεραιότητα τα σοβιετικά κρατικά συμφέροντα, και όχι την συνεννόηση με τα Δυτικά Κράτη ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για έναν αντιφασιστικό συνασπισμό, και αφετέρου σταματάει τις αποστολές πολεμικού υλικού στην Ισπανία κάτι που αποκαρδιώνει τους Ισπανούς μαχητές που εξακολουθούν να κρατούν περίπου το ένα τρίτο της χώρας. Και θα το κρατήσουν ως την πρώτη μέρα του Απριλίου του 1939 προσπαθώντας να αντέξουν για να εντάξουν το Ισπανικό πρόβλημα στον επερχόμενο πόλεμο, έστω κι αν από τον Μάρτιο είχαν ξεσπάσει ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτούς που θέλανε μια διαπραγμάτευση με τους φασίστες και αυτούς που επέμεναν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων.
Ωστόσο ο Χίτλερ στις 19-3-39, βάσιμα πεπεισμένος ως γνώστης της μυστικής διπλωματίας (μέθοδος εκ του ασφαλούς και του αφανούς) ότι καμία δύναμη της Δύσης δεν θα εμπλέκονταν στην αναζήτηση «ζωτικού χώρου» στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και ότι κανείς δεν θα αμφισβητούσε σε αυτήν την κυριαρχία του, καταλαμβάνει ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Συνέβη δηλαδή εκείνο ακριβώς που προείπε ο Λιτβίνοφ στην συνέντευξη του στις 17 Μαρτίου του 1938.
Παρόλα αυτά η κυβέρνηση Ε. Μπένες της Τσεχοσλοβακίας δε δέχτηκε τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Χίτλερ καταπάτησε την Συμφωνία του Μονάχου και οι ευρωπαϊκές «δημοκρατίες» ως σωστοί μέντορες του περιορίζονται στις κλασικές τυπικές διαμαρτυρίες. Κωμωδία. Αλλά είπαμε: Η Δύση χρησιμοποιεί τον Χίτλερ ως φράγμα απέναντι στην Σοβιετική Ένωση.
Με την κατάκτηση αυτή οι φασίστες βάζουν χέρι σε όλο τον όγκο του εξελιγμένου βιομηχανικού πλούτου της Τσεχοσλοβακίας, του μηχανολογικού εξοπλισμού, της ανεπτυγμένης χημικής βιομηχανίας, τα εργοστάσια της «Σκόντα» που παρήγαγαν ατμομηχανές, μηχανήματα και κάθε είδους όπλα, καθώς και ολόκληρο το τσεχοσλοβακικό οπλοστάσιο το οποίο ήταν το μεγαλύτερο της κεντρικής Ευρώπης, κάτι που επέτρεψε στον Χίτλερ να εξοπλίσει άμεσα είκοσι ολόκληρες μεραρχίες.
Η Τσεχοσλοβακία είχε επιπλέον στην κατοχή της μεγάλες ποσότητες χρυσού και συναλλάγματος που κατέληξαν στο Γ' Ράιχ, από εκεί στις Ελβετικές τράπεζες και τέλος στις τσέπες της διεθνούς αγοράς, που χωρίς αυτήν ήταν αδύνατο να αγοραστούν πρώτες ύλες άρα να υπάρξουν εμπορικές ανταλλαγές και ροή του αντίστοιχου συναλλάγματος. Ο φασισμός υποσχόταν αστρονομικά κέρδη.
Μάλιστα τον Ιούνιο του 1939 η Τράπεζα της Αγγλίας επέτρεψε (!) μετά από αίτημα των Γερμανών (!) κατακτητών της Τσεχοσλοβακίας να μεταφερθούν 800.000 ουγκιές χρυσού από τον λογαριασμό του τσέχικου κράτους στις νέες αρχές της Πράγας!!
Χωρίς την εκλεκτή καπιταλιστική χρηματαγορά που ανέλαβε ευγενή καθήκοντα, όπως αυτό της αυστηρής μυστικότητας των συναλλαγών, και χωρίς τους εξυπηρετικούς κλεπταποδόχους τραπεζίτες, χρηματοδότηση του πολέμου δεν θα υπήρχε.
Στη συνέχεια ο Χίτλερ κατέλαβε την περιοχή Μέμελ της Λετονίας και τη λιθουανική πόλη Κλαϊπέντα, για το καθεστώς της οποίας ήταν εγγυήτριες δυνάμεις οι Βρετανία - Γαλλία και επέβαλε στη Ρουμανία υποδουλωτικό «οικονομικό» σύμφωνο. Ένα μήνα μετά, τον Απρίλη του 1939, η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία ανενόχλητη!
Προπαγανδιστική αφίσα των φασιστών που αναφέρει: «Η Νέα Ευρώπη είναι αήττητη»
Στις 22 Μαΐου του 1939 Γερμανία και Ιταλία υπογράφουν το Χαλύβδινο Σύμφωνο όπου προβλεπόταν «συνεργασία στον στρατιωτικό και οικονομικό τομέα καθώς και πλήρης στρατιωτική υποστήριξη μεταξύ τους επί επικειμένου πολέμου». Η συμφωνία υπογράφηκε με χαλύβδινες πένες που είχαν κατασκευαστεί στο εργοστάσιο Κρουπς και για το λόγο αυτό ονομάστηκε «Χαλύβδινη Συμφωνία».
Στις 20 Ιουνίου του 1939, Αγγλία και Γερμανία είχαν συνεχείς διπλωματικές επαφές, με τον Hudson οι Άγγλοι, με τον Wohltat οι Γερμανοί . Σκοπός της Αγγλίας όμως ήταν να προστατεύσει τα συμφέροντά της από τις ΗΠΑ δίνοντας κάποιες σφαίρες επιρροής στην Γερμανία, και μίλησαν για τις δυνατότητες που προσέφεραν οι αποικίες της Βρετανίας στην Αφρική, η Κίνα και η Ρωσία «τρεις μεγάλες περιοχές όπου θα μπορούσανε η Γερμανία και η Βρετανία να βρουν μεγάλες δυνατότητες για χρησιμοποίηση των δυνάμεων τους…. ενώ η Βρετανία συμφωνούσε να παραιτηθεί και από τις εγγυήσεις που είχε αναλάβει απέναντι στην Πολωνία». (Από τις 31 του Μάρτη 1939 τις οποίες έτσι κι αλλιώς δεν τήρησε.)
Οι Βρετανοί δηλαδή πρότειναν μια συνεργασία κρατώντας όμως την ηγεμονία, θέτοντας περιορισμούς. Οι Γερμανοί όμως ήθελαν την επιστροφή των αφρικανικών αποικιών τους και όχι συνδιαχείριση.
Ο Υποκόμης υπουργός εξωτερικών Halifax δηλώνει για αυτές τις διαπραγματεύσεις: ""Σε αυτήν την νέα προσέγγιση, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε το αποικιακό πρόβλημα, το πρόβλημα των πρώτων υλών, των εμπορικών φραγμών, το ζήτημα του ζωτικού χώρου (της Γερμανίας ), τον περιορισμό των εξοπλισμών και οποιοδήποτε άλλο ζήτημα που επηρεάζει τις ζωές όλων των ευρωπαίων πολιτών". ( Υποκόμης Halifax: Ομιλίες Εξωτερικής Πολιτικής 1934-1939, Oxford University Press, Λονδίνο, 1940, σ.. 296.)
Τον Ιούλη του 1939, Αγγλία και Ιαπωνία υπογράφουν συμφωνία, στην οποία η Βρετανία αναγνώριζε τις ιαπωνικές κατακτήσεις στην Κίνα και οι ΗΠΑ παρέτειναν για 6 μήνες την ακυρωμένη προηγούμενη εμπορική συμφωνία τους με τους Ιάπωνες, σταθεροποιώντας έτσι την επίθεση της Ιαπωνίας στην Σοβιετική Ένωση που είχε ήδη ξεκινήσει από τον Μάιο. Οι φασίστες του Χίτλερ είχαν από καιρό ενημερώσει τους Ιάπωνες πως, αν ήθελαν την πλούσια Σιβηρία «τα χέρια τους ήταν ελεύθερα».
Εν τω μεταξύ η βρετανική κυβέρνηση την ίδια ώρα που συζητεί με τους φασιστές αποφασίζει να απαντήσει στις εκκλήσεις της Σοβιετικής ένωσης και να κάνει διαπραγματεύσεις, υποτίθεται για αντιχιτλερική συμμαχία. Έτσι έστειλε στην Μόσχα για να κουβεντιάσουν με τους Ρώσους όχι τον υπουργό εξωτερικών ή κάποιον διπλωμάτη εξουσιοδοτημένο από την κυβέρνηση Chamberlain , αλλά διπλωματικούς υπαλλήλους δευτέρας κλάσεως χωρίς κυβερνητικές εξουσιοδοτήσεις, χωρίς δικαίωμα υπογραφής ή δέσμευσης, με επικεφαλής έναν υπέργηρο συνταξιούχο πρώην ναύαρχο παντελώς άγνωστο που ουδέποτε ασχολήθηκε με την πολιτική και άκουγε στο όνομα Σερ Ρέτζιναλντ Έιλμερ Ράνφουρλι Πλάνκεττ-Ερνλ-Ερλ-Ντραξ. Ο ναύαρχος ακρωνύμιο!
Αυτός, ξεκίνησε από την Βρετανία στις 5 Αυγούστου όχι φυσικά με αεροπλάνο, ούτε με κανένα πολεμικό πλοίο, ας πούμε ένα καταδρομικό, αλλά με ένα παμπάλαιο φορτηγό με το όνομα Σίτι οφ Έξετερ που "έτρεχε" με 13 κόμβους.!! Με το ζόρι έφτασε στο Λένινγκραντ πέντε ολόκληρες μέρες μετά!! Κι όμως οι Ρώσοι κατάπιαν την προσβολή και τον Ντραξ υποδέχτηκε ο Υπουργός Άμυνας της Σοβιετικής Ρωσίας Βοροσίλοφ και ο Υπουργός Ναυτικών Κουζνετσόφ. Μα μόλις τελείωσε η υποδοχή, το γεύμα και οι διατυπώσεις ο Βοροσίλοφ ζητά να γνωστοποιήσουν τις σχετικές γραπτές εντολές των κυβερνήσεων ώστε να αρχίσουν τις διαπραγματεύσεις παραδίδοντας πρώτα την δικιά του.
Ο απίθανος Ντραξ δεν έχει όχι γραπτή εντολή, άλλα ούτε στυλό που θα τον βοηθούσε να κρατά σημειώσεις. Και το μόνο που πρότεινε ήταν, η Σοβιετική Ένωση να αναλάβει μονομερείς (!) υποχρεώσεις, και να βοηθήσει οποιονδήποτε γείτονά της σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του από την Γερμανία, χωρίς αναλάβουν οι άλλες χώρες καμιά συγκεκριμένη υποχρέωση. Επιδίωξαν μ' αυτή την ταχτική να παρασύρουν την ΕΣΣΔ σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και μετά να την αφήσουν μόνη της όπως έκαναν λίγο αργότερα και με την Πολωνία. Κωμωδία!! Και μάλιστα την ώρα που η Σοβιετική Ένωση βρίσκεται ήδη σε εμπόλεμη κατάσταση.
Από τις 11 Μαΐου του 1939, σχεδόν την ώρα που ο στρατηγός Φράνκο οργάνωσε στρατιωτική παρέλαση για να γιορτάσει τη νίκη του, που άνοιξε με τους φασίστες του ιταλικού εκστρατευτικού σώματος και ολοκληρώθηκε με φασίστες Γερμανούς της λεγεώνας Κόνδωρ, η Ιαπωνία εισβάλει στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης από την Μογγολία, με σκοπό καταλάβει τη πλούσια Σιβηρία μέχρι τη Λίμνη Baikal.
Ήταν ένας ακήρυχτος πόλεμος από πλευράς Ιαπωνίας (Επιχείρηση Nomonha) που μαινόταν μέχρι την 15η Σεπτεμβρίου του 1939. Οι ευρωπαίοι τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Τα στρατεύματα του Στάλιν, υπό τον στρατηγό και μελλοντικό Διοικητή του Κόκκινου Στρατού Georgy Zhukov, σπρώχνονται εκεί. Σε ό, τι αφορά το στρατηγικό αντίκτυπό του, ο πόλεμος της Σοβιετικής Ένωσης με την Ιαπωνία ήταν μία από τις πιο καθοριστικές μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά σχεδόν κανείς δεν έχει ποτέ ακούσει για αυτό. Γιατί; Και τι θα είχε συμβεί αν τότε είχε ηττηθεί η Σοβιετική Ένωση;
Η ήττα αυτή ήταν που έκανε την Ιαπωνία να στραφεί στους πόρους της Νοτιοανατολικής Ασίας, ειδικά στο πετρέλαιο και στον ορυκτό πλούτο των Ολλανδικών ανατολικών Ινδιών, τις οποίες άρπαξε από τα χέρια των ευρωπαίων αποικιοκρατών, σκορπώντας πρόσκαιρη χαρά στις ΗΠΑ.
Και είναι τότε που ο Στάλιν απομονωμένος από όλους και με έναν Ιαπωνικό στρατό να έχει εισβάλει στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης, με έναν πόλεμο σε εξέλιξη, υπογράφει το σύμφωνο μη επίθεσης με τον Χίτλερ στις 23 Αυγούστου του ‘39. Σύμφωνο που επιτρέπει στην ΕΣΣΔ να τσακίσει την Ιαπωνία (55.000 νεκροί Ιάπωνες και πρώτη ήττα της Ιαπωνίας), που άφησε ταυτόχρονα το Τόκιο διπλωματικά απομονωμένο ακόμα και από τους φασίστες συμμάχους του, βοήθησε στην αναδιοργάνωση του στρατού, γλίτωσε την Σοβιετική Ένωση από έναν πόλεμο σε δυο μέτωπα ταυτόχρονα και έδωσε το χρόνο ώστε να μεταφερθούν οι βιομηχανικές υποδομές στην ενδοχώρα. Παράλληλα η συμφωνία επέτρεψε στην Σοβιετική Ένωση να ανακτήσει τα εδάφη της Λευκορωσίας και τις δυτικής Ουκρανίας που είχε αρπάξει η Πολωνία το 1918 όταν εισέβαλε στην Ρωσία με άλλες δεκατρείς χώρες με σκοπό να τσακίσουν την κομμουνιστική επανάσταση. Ο πληθυσμός αυτών των περιοχών ήταν Ρώσοι και Ουκρανοί. Ταυτόχρονα ο Χίτλερ με όπλο το σύμφωνο προσπάθησε να εκβιάσει τις δυτικές δυνάμεις για περισσότερες παραχωρήσεις. Αν δεν τις έκαναν τότε θα μπορούσε να ενοποιήσει τις παραγωγικές και οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπη κάτω από την κυριαρχία του και μετά ισχυρός να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Τα γεγονότα έτσι ακριβώς εξελίχτηκαν.
O Churchill γράφει για το σύμφωνο μη επίθεσης ή το «σοβιετικό αίνιγμα» όπως το αποκαλεί, στο έργο του «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος»: «Η αξιοπιστία μας (των Βρετανών) είχε πέσει πολύ χαμηλά. Μια εξ ολοκλήρου διαφορετική εξωτερική πολιτική ήταν τώρα αναγκαία για την ασφάλεια της Ρωσίας…»
Και όμως. Η συμφωνία αυτή παρουσιάστηκε σαν ένδειξη φασιστοκομμουνιστικής συνεργασίας (τα δυο άκρα) από τους δολοφόνους της ιστορίας. Η ταμπέλα μπήκε και χρησιμοποιείται από ανιστόρητους και προπαγανδιστές ως σήμερα.
Με το σύμφωνο αυτό η Σοβιετική Ένωση αποτραβήχτηκε σε μια καταδικασμένη εκ των πραγμάτων ουδετερότητα και ένας «Γελοίος πόλεμος» πήρε την θέση των εγγυήσεων και της κήρυξης πολέμου στις 3 Σεπτεμβρίου που προσέφεραν στα χαρτιά οι δυτικές δυνάμεις στην Πολωνία, πρώην σύμμαχο των Γερμανών που μαζί καταβρόχθισαν την Τσεχία.
Ο ίδιος ο Χίτλερ δήλωσε πως το σύμφωνο μη επίθεσης με την Σοβιετική Ένωση δεν ήταν παρά «μια συμφωνία με τον Σατανά για να εξορκίσουμε το δαιμόνιο». Και το πράγμα φαινόταν ότι πήγαινε κατά κει αν κρίνουμε από την περίοδο αυτή που η Βρετανία και Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο στην Γερμανία μια και είχε εισβάλει στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου, και που έμεινε γνωστός ως ο “Γελοίος Πόλεμος” (Drole de Guerre) γιατί παρά την κήρυξη πολέμου, αυτοί που τον κήρυξαν οι σύμμαχοι Βρετανοί και Γάλλοι, δεν έπαιρναν μέρος σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας για περίπου οχτώ μήνες που τον είχαν κηρυγμένο, δίχως όμως να τον διεξάγουν αφήνοντας του Πολωνούς να αμύνονται μόνοι τους!
Ο Αλφρεντ Γιοντλ, (Alfred Jodl) Στρατηγός, επιτελάρχης της Ανώτατης Διοίκησης της Βέρμαχτ, στη δίκη της Νυρεμβέργης δήλωσε για το «Γελοίο Πόλεμο»: «Δεν καταρρεύσαμε ήδη από το 1939 μόνο και μόνο επειδή κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Πολωνία οι εκατόν δέκα γαλλικές και βρετανικές μεραρχίες στη Δύση παρέμειναν απολύτως ανενεργές μπροστά στις εικοσιτρείς γερμανικές μεραρχίες.»
Ήταν σαφές πως με τούτο τον «γελοίο πόλεμό» τους οι Δυτικοί έλεγαν στο Χίτλερ: προς ανατολάς το πεδίο είναι ελεύθερο.
Μα ούτε και οι φασίστες προχώρησαν σε κάποια πολεμική ενέργεια.. Αντίθετα ούτε για μια στιγμή δε σταμάτησαν τις προσπάθειες κυρίως με την διπλωματική μέθοδο του πήγαινε έλα, μια μέθοδο αόρατη που δεν αφήνει γραπτά ίχνη, με σκοπό να οικοδομηθεί ενιαίο μέτωπο με την Δύση ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, μα στη βάση της αναγνώρισης της Γερμανίας ως ηγεμονικής δύναμης της Ευρώπης.
Λίγες μέρες μετά την εισβολή των φασιστών στην Πολωνία, η Σοβιετική Ένωση γνωρίζοντας ότι η ασφάλειά της δεν εξασφαλιζόταν από το σύμφωνο μη επίθεσης του Χίτλερ, ζητάει από την Φιλανδία σύναψη συμφώνου για αμοιβαία ασφάλεια και βοήθεια- ταυτόχρονα το ίδιο έκανε και με την Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία που υπέγραψαν- και ζήτησε και ορισμένες διαρρυθμίσεις στα σύνορα με την παραχώρηση με συμβόλαιο μερικών εδαφών και του λιμανιού του Χάνκο που θα εξασφάλιζαν την άμυνα του Λένινγκραντ που βρίσκεται 32 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Φιλανδία και του Μουρμάνσκ, μια και ο μόνος δρόμος για να επιτεθούν οι φασίστες στο Λένινγκραντ ήταν από το έδαφος και από την θάλασσα της Φιλανδίας. Κάτι που έγινε ένα χρόνο αργότερα με την φασιστική «Επιχείρηση Βόρειο Σέλας». Ωστόσο η Φιλανδία δεν δέχτηκε το σύμφωνο αφού πρώτα ήρθε σε συνεννόηση και με την Βρετανία και με την φασιστική Γερμανία.
Στις 19-10-39 Αγγλία-Γαλλία αντί να αντιμετωπίσουν την συνεχιζόμενη προκλητικότητα των φασιστών και να εμπλακούν σε πόλεμο που αυτές είχαν κηρύξει με σκοπό να υπερασπιστούν την Πολωνία, υπογράφουν συμφωνία συμμαχίας με την Τουρκία, στην ουσία ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Βέβαια η κυβέρνηση Chamberlain ήταν ακόμα και εκείνη την στιγμή πρόθυμη να «παραιτηθεί και από τις εγγυήσεις που είχε αναλάβει απέναντι στην Πολωνία και «εξακολουθούσε να είναι διατεθειμένη να έρθει σε συμφωνία με τον Χίτλερ.» (Donald Cameron Watt: How War Came. London 1989 σελ 215)
Για να συμφωνήσει η Τουρκία αναγκάστηκε η Γαλλία να της παραχωρήσει την συριακή επαρχία της Αλεξανδρέττας (Ισκεντερούν). Σημαντική λεπτομέρεια: Πρέσβης της Γερμανίας στην Τουρκία εκείνη την εποχή και ως το 1944 ήταν ο Αντικαγκελάριος (!) παρακαλώ του Γ΄ Ράιχ Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen). Καθόλου τυχαίο δεν ήταν που ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας έπαιζε ρόλο πρέσβη στην Τουρκία. Η χώρα αυτή ήταν το φυλάκιο και ο κοινός αντισοβιετικός παράγοντας όλων των Δυτικών χωρών ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, η κύρια βάση της επιδρομής από το νότο για να αρπάξουν τα πετρέλαια του Καυκάσου. Ήταν ο τόπος συνεργασίας ανάμεσα τους για το διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης.
Γι αυτό και οι Τούρκοι είχαν υπογράψει και ένα σύμφωνο « αμοιβαίας εμπιστοσύνης και φιλίας ανάμεσα στο Γερμανικό Ράιχ και την Τουρκική Δημοκρατία, διατηρώντας τα δικαιώματα τους …αναλαμβάνουν να σεβαστούν την ακεραιότητα και το απαραβίαστο των αντίστοιχων εδαφών τους…».
Και αφού οι Γερμανοί εγγυόταν το απαραβίαστο τον Τουρκικών συνόρων έδωσαν και δάνειο 100 εκατομμυρίων μάρκων στην Τουρκία για να χρηματοδοτήσει την αγορά όπλων…από την Γερμανία. Το δάνειο, τα όπλα δηλαδή, θα τα εξοφλούσε η Τουρκία στην Γερμάνια με χρωμίτη που χρησιμοποιείται στη βιομηχανία κραμάτων. Όταν δε η Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ, ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Σουκρής Σαράτσογλου υποδέχτηκε με «μεγάλη έξαψη» τον Franz von Papen αναφωνώντας: «Ce n est pas une gouerre, ce n est pas croisade». Δεν είναι ένας πόλεμος είναι μια σταυροφορία. Μάλιστα οι Τούρκοι διατηρούσαν «στρατιωτικές αποστολές» στο Ανατολικό Μέτωπο υπό τον στρατηγό Αλή Φουάντ Ερτέν.
Στις 30-11-1939 άρχισε ο φινλανδοσοβιετικός πόλεμος στον οποίο οι Αγγλογάλλοι -που είχαν κηρυγμένο πόλεμο ενάντια στην Γερμανία δίχως όμως να τον διεξάγουν-οργάνωσαν πολεμική επιχείρηση εναντίον των στρατευμάτων της Σοβιετικής Ένωσης. Επενέβησαν στη Φινλανδία και ετοίμαζαν μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις πυροβολικού και αεροπορίας στην Συρία με σκοπό το βομβαρδισμό των σοβιετικών εγκαταστάσεων πετρελαίου στο Μπακούμ.
Στις ΗΠΑ με πρωτοβουλία του Ρούζβελτ δημιουργήθηκε η «επιτροπή βοηθείας της Φιλανδίας» με πρόεδρο τον Χούβερ. Η κυβέρνηση μάλιστα έδωσε δάνειο 10 εκατ. δολαρίων στην Φιλανδία. Σύμφωνα με αριθμούς που έδωσε ο Πρωθυπουργός Τσάμπερλαιν στην Βουλή των Κοινοτήτων (19/3/1940) η Αγγλία παρέδωσε στη Φιλανδία 144 αεροπλάνα, 185.000 οβίδες, 50.000 χειροβομβίδες, 15.700 βόμβες αεροπλάνων κ.α. Ενώ η Γαλλία σύμφωνα με δηλώσεις του Πρωθυπουργού Νταλαντιέ (12/3/1940) έστειλε 175 αεροπλάνα, 472 κανόνια, 795.000 οβίδες, 5.100 μυδράλια και 200.000 χειροβομβίδες.
Ταυτόχρονα οι Γάλλοι αρχίζουν να συγκεντρώνουν στρατεύματα και βομβαρδιστικά στην αποικία τους την Συρία, υπό την ηγεσία του στρατηγού Βεϋγκάν (Maxime Weygand) για να επιτεθούν στην Σοβιετική Ένωση με σκοπό να καταστρέψουν τις πετρελαιοπηγές της στο Μπακούμ. Τα πετρέλαια στο Μπακούμ «ανήκαν» πριν την σοσιαλιστική επανάσταση στις οικογένειες Νόμπελ και Ρότσιλντ.O στρατηγός Βεϋγκάν πιστός στην αποστολή του, διορίστηκε υπουργός της κυβέρνησης του Βισύ ενώ όταν παλαιότερα η Πολωνία του Józef Piłsudski είχε εισβάλει στην Σοβιετική Ρωσία το 1919 για να βοηθήσει στο πνίξιμο της οκτωβριανής επανάστασης, ήταν τεχνικός σύμβουλος της γαλλο-βρετανικής αποστολής στην Πολωνία.
Επίσης ο Γάλλος στρατηγός Bernard Serrigny και πρόεδρος της εμπορικής ένωσης Βιομηχανίας πετρελαίου στο βιβλίο τουL'Allemagne face à la guerre totale γράφει: «Στην πραγματικότητα το Μπακούμ με την παραγωγή του των 23 εκατομμυρίων τόνων πετρελαίου παίζει κυρίαρχο ρόλο. Αν καταφέρουμε να κατακτήσουμε τον Καύκασο ή αν αυτά τα διυλιστήρια τα παραδώσουμε απλά στις φλόγες, από την αεροπορική μας δύναμη το τέρας θα κατέρρεε άναιμο». (σελ 228) Ο στρατηγός Σερινί ήταν από τους τέκτονες, λίγο αργότερα του φασιστικού Γαλλικού Κράτους του Βισύ.
Ο Σαρλ ντε Γκωλ γνωστός και ως Général De Gaulle παρατηρεί στο βιβλίο του Mémoires de Guerre Τόμος I στην σελ 29 πως «αγγλογάλλοι κυβερνήτες σκεπτόντουσαν λιγότερο τον αγώνα ενάντια στον χιτλερισμό και περισσότερο την επίθεση τους ενάντια στην ΕΣΣΔ , το βομβαρδισμό του Μπακούμ».
Είπαμε το πρώτιστο των μελημάτων των καπιταλιστικών αποικιοκρατικών κρατών είναι η καταστροφή της ΕΣΣΔ και δευτερευόντως η αποκατάσταση της ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσά τους. Όμως όλα αυτά αποτελούν ένα ενοχλητικό μέρος της ιστορίας και γι αυτό πολλοί είναι αυτοί που δεν «θυμούνται».
Ωστόσο τα σχέδια Βρετανών και Γάλλων δεν πρόλαβαν να διεκπεραιωθούν αφού στις 12 Μαρτίου του 1940 η Σοβιετική Ένωση είχε κατακτήσει μια ασφαλή ζώνη γύρω από το Λένινγκραντ και έτσι πρότεινε ειρήνη στην Φιλανδία. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα δήλωσε ο Τσάμπερλαιν μιλώντας στη Βουλή (19/3/1940 μετά την συνθηκολόγηση της Φιλανδίας): «...Οι προετοιμασίες προχωρούσαν με την ανώτατη δυνατή προσοχή και το σώμα θα ήταν έτοιμο να ξεκινήσει στις αρχές του Μαρτίου...δύο μήνες πριν από την ημερομηνία που είχε ορίσει ο στρατάρχης Μάνερχαϊμ (σ.σ του Φιλανδικού στρατού) για την άφιξη του...». Επρόκειτο για ένα στρατό 100.000 ανδρών.
Ο φιλανδοσοβιετικός πόλεμος από άποψη ωμών πολιτικών τακτικισμών και πολεμικής στρατηγικής ήταν απαραίτητος για την ΕΣΣΔ. Διασφάλισε την άμυνα του Λένινγκραντ και ματαίωσε μια συνδυασμένη επίθεση όλων εναντίων της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή μια επανάληψη της 18ης Δεκεμβρίου του 1918 όπου οι πρώτες Δυτικές μεραρχίες αποβιβάστηκαν στην Οδησσό με σκοπό να τσακίσουν την εργατική επανάσταση.
Όμως από άποψη ιδεολογική, αυτός ο προληπτικός πόλεμος που εξαπολύθηκε από την Σοβιετική ένωση, έστω και αν δεν έγινε για να επιβάλει τις επιθυμίες της στον φιλανδικό λαό, έστω και αν εκ των υστερών η τακτική αυτή δικαιώθηκε από τα πράγματα, ήταν μια ήττα σε ιδεολογικό επίπεδο και έσπειρε σύγχυση μέσα στις γραμμές των αντιφασιστών παντού στην Ευρώπη. Διότι για τους ιδεολόγους αντιφασίστες δεν είχε σημασία πως έπρατταν τα «δημοκρατικά» κράτη αλλά πως έπραττε ένα εργατικό διεθνιστικό κράτος.
Στις 3 Μαρτίου του 1940 και ενώ Γερμανοί, Βρετανοί και Γάλλοι εξακολουθούν να αδρανούν στρατιωτικά, ο διπλωμάτης Samner Welles φτάνει στο Βερολίνο ως απεσταλμένος του Roosevelt, όπου και συναντήθηκε με τον Χίτλερ. Ο τελευταίος για να συνάψει ειρήνη με την Δύση και για να επιτεθεί μόνο στην Σοβιετική Ένωση έθεσε ως όρους: να επιστραφούν οι αφρικανικές αποικίες της Γερμανίας, να αποστρατιωτικοποιηθούν το Βρετανικό Γιβραλτάρ, η Μάλτα, η Σιγκαπούρη και τα Βαλκάνια και να αναγνωριστεί η Γερμανική κατοχή και ηγεμονία στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Η Βρετανία αντέδρασε μα ούτε οι ΗΠΑ δέχονταν να μην έχουν κανέναν ενεργό ρόλο στην Ευρώπη έτσι οι ύστατες διπλωματικές μεσολαβήσεις απέτυχαν.
Ο Γκερινγκ δείχνει έργα τέχνης στον Γουέλς κατά την επίσκεψη του στη Γερμάνια
ή να το εκτυπώσετε (Εκτύπωση)
Αν σας άρεσε το άρθρο, μπορείτε να το διαδώσετε