Από τις προηγούμενες δεκαετίες η έννοια της αλληλεγγύης καλλιεργείται στον ελληνικό λαό τόσο σε πρακτικό όσο και συνειδησιακό επίπεδο, ως απόρροια της σκληρής ελληνικής πραγματικότητας. Οι διεκδικήσεις και οι κοινωνικοί αγώνες ομάδων όπως οι μικρασιάτες πρόσφυγες, αγρότες, εργάτες των βιοτεχνιών-βιομηχανιών, χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, στην προσπάθεια βελτίωσης των όρων της διαβίωσής τους, είχαν δημιουργήσει μία ζωντανή και αγωνιστική εργατική τάξη.

Παράδειγμα της αλληλεγγύης σε λαϊκό επίπεδο αποτελεί η οργάνωση «Εργατική Βοήθεια Ελλάδος» (Ε.Β.Ε.), δημιουργείται το 1924. Οργάνωση που σύμφωνα με λεγόμενα του Π.Σ. Καραγκίτση «…ήταν απαραίτητη στους αγώνες της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των παλαιών πολεμιστών… βοηθούσε όσους φυλακίζονταν, όσους στέλνονταν εξορία, τις οικογένειες αυτών των θυμάτων, καθώς και τις οικογένειες των σκοτωμένων…»1.

• Η οργάνωση Εθνική Αλληλεγγύη - του Κώστα Πουλόπουλου.
• Οι γυναίκες ήταν ψυχή της «Εθνικής Αλληλεγγύης».