Καίτη Οικονόμου
Η θρυλική Ντιριντάουα, του αγώνα και του θεάτρου.

"Είμαι ευχαριστημένη που μπόρεσα να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα του λαού μας για τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που πιστεύουμε εμείς, την πραγματική. Είμαι περήφανη που κάτι πρόσφερα σ' αυτό τον αγώνα", έλεγε η Καίτη Οικονόμου, η "θρυλική" στον κόσμο του θεάτρου, των θεατρόφιλων και της Εθνικής Αντίστασης Ντιριντάουα, όπως ήταν γνωστή, στην πρώτη, μετά τη μακρόχρονη απουσία της από τη σκηνή, συνέντευξή της στο "Ρίζο", τον Απρίλη του 1988. Σήμερα, η "γυναίκα - λάστιχο", η ηθοποιός, η χορεύτρια, εκείνη με τα μεγάλα τσακίρικα μάτια, η αγωνίστρια, δεν υπάρχει πια. Το πρωί της Παρασκευής 9 Φεβρουαρίου 1996 άφησε την τελευταία της πνοή, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία περίπου 75 ετών. Το 1966 η Καίτη Ντιριντάουα εγκατέλειψε το θέατρο. "Είναι η μοίρα του ηθοποιού", έλεγε στο "Ρίζο", "να τον λησμονούν όταν αποσύρεται. Βγήκα στη σκηνή 6 - 7 χρονών παιδί και πέρασα τόσα και τόσα... Αλλοι θορύβησαν πολύ γύρω από το πρόσωπό μου... Οι αντίπαλοι του αγώνα του λαού μας".

Μέχρι, όμως, να εγκαταλείψει ό,τι πολύ αγάπησε, όχι όμως περισσότερο από τον αγώνα - "αγάπησα τον αγώνα περισσότερο απ' το θέατρο", έλεγε - είχε γίνει μύθος της σκηνής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, σε παιδική ηλικία έχασε τον πατέρα της και αναγκάστηκε να κατηφορίσει στην Αθήνα. Ξεκίνησε πολύ μικρή τη βιοπάλη, στο "Μικρό Ζάππειο", χωρίς μεροκάματο. Αργότερα δούλεψε σε βαριετέ και σε "μπουλούκια", μέχρι που ο Αττίκ την προσέλαβε στην περίφημη "Μάντρα" του. Ηταν το 1937. Οσο για το όνομά της... ο Λάσκος και ο Αττίκ έμελλε να γίνουν "νονοί" της.

"Είχαμε πάει περιοδεία στην Αίγυπτο", διηγείται στο "Ρ". Και συνεχίζει: "Είχε τελειώσει ο πόλεμος των Ιταλών στην Αβησσυνία και οι μάχες στην πόλη Ντιριντάουα . Ημουνα μικρή, ακόμα, ευλύγιστη και μαυροτσούκαλο και μ' έβγαλαν Ντιριντάουα".

Μετά την επιστροφή της, με το νέο όνομα πια, συνεχίζει τη συνεργασία της με τον Αττίκ αλλά σύντομα γίνεται πρωταγωνίστρια στο θίασο του θεατρικού επιχειρηματία της εποχής Ανδρέα Μακέδου. Εκεί δούλεψε μέχρι το 1942. Παραστάσεις με την Αλκη Ζέη και την Ντιριντάουα παρακολούθησε ο Αρης Βελουχιώτης

Νωρίτερα γνώρισε τον Κώστα Πετρουτσόπουλο, ο οποίος όπως αποδείχθηκε είχε μια περίεργη δεύτερη σκοτεινή ζωή. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ο Πετρουτσόπουλος υπηρέτησε στο Β’ Γραφείο του Α’ Σώματος Στρατού λίγο έξω από το Αργυρόκαστρο. Φεύγοντας οι Άγγλοι τον Απρίλιο του 1941, άφησαν πίσω τους ορισμένους πυρήνες για να κάνουν σαμποτάζ και κατασκοπεία εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών. Μεταξύ αυτών, ήταν ο υπολοχαγός Πρέστον που τον σκότωσαν Ιταλοί καραμπινιέροι στη συμπλοκή που έγινε στην οδό Ακομινάτου, απέναντι από το Εθνικό Θέατρο, όταν πήγαν να τον συλλάβουν. Μαζί με τον Πρέστον ήταν οι αξιωματικοί Μακ Ναμπ και Ρίκετ, που είχε φιλοξενήσει στο σπίτι του ο Πετρουτσόπουλος. Με τους δύο αξιωματικούς συνελήφθησαν άλλοι 32 Άγγλοι στρατιωτικοί κι αρκετοί Έλληνες που συνεργάζονταν μαζί τους. Για τις συλλήψεις αυτές θεωρήθηκε υπεύθυνη τότε και η Ντιριντάουα.

Μάλιστα, Αθηναίοι που γέμιζαν κάθε φορά το θέατρο «Αλκαζάρ» (απέναντι από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης) το καλοκαίρι του 1942, δημιουργούσαν σε βάρος της επεισόδια και κάθε εμφάνισή της, τη συνόδευαν με σφυρίγματα αποδοκιμασίας στέλνοντας παράλληλα και υβριστικές επιστολές. Ένα βράδυ, καθώς εκτελούσε κάποιο νούμερο στη σκηνή, ακούστηκαν έντονες αποδοκιμασίες και η λέξη «Βουλγάρα».

Η Καίτη Οικονόμου αμέσως διέκοψε την σκηνή και φώναξε δυνατά: «Είμαι Ελληνίδα. Ζήτω η Αγγλία!»

Το ίδιο βράδυ συνελήφθη από τους Ιταλούς. Δικάστηκε σε φυλάκιση ενός χρόνου και μπήκε φυλακή.

Στη φυλακή έμεινε τελικά για έξι μήνες. Μετά την κατάρρευση των Ιταλών η Ντιριντάουα ξανάρχισε να παίζει, αλλά και να αγωνίζεται μέσα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά τα Δεκεμβριανά βρέθηκε σ' έναν ΕΑΜίτικο θίασο με τους: Γιαννίδη, Βεάκη, Παπαθανασίου, Παϊζη, Μανέλη, Ζέη, Οικονομίδη, που γύριζε την Ελλάδα. Με τη «Συμφωνία της Βάρκιζας» γύρισαν στην Αθήνα και εξαφανίστηκαν όλοι από προσώπου γης.

Η Καίτη Ντιριντάουα κρυβόταν επτά μήνες, μέχρι που ο επιχειρηματίας του θεάτρου "Ερμής" - το σημερινό "Βέμπο" - της πρότεινε να δουλέψει. Από εκείνη την περίοδο η ηθοποιός, πάντα συγκινημένη, θυμόταν την επίθεση των χιτών μέρα πρεμιέρας.

"Μπαίνοντας στο θέατρο, αντί για καλή επιτυχία, άκουγα να μου λένε καλή ψυχή".

Η Καίτη Ντιριντάουα εκείνο το βράδυ, από σκηνής, για δεύτερη φορά μετά την Κατοχή - οπότε και συνελήφθη από τους κατακτητές - είπε το μεγάλο "Οχι". Στη στημένη από την Ασφάλεια προβοκάτσια να τη φωνάζουν "θεατές", "Βουλγάρα, Βουλγάρα", απάντησε "Είμαι Ελληνίδα πολύ περισσότερο από σας".

Από αυτή τη στιγμή, αν και κατάφερε να διαφύγει, άρχισε η δίωξη και βγήκε στην παρανομία. Το 1947, Μεγάλη Εβδομάδα, βρέθηκε στο Μεταγωγών. Για τη συμμετοχή της στην Αντίσταση εξορίστηκε μαζί με άλλους αντιστασιακούς, πρώτα στο Μακρονήσι, μετά στη Χίο και στο Τρίκερι. Τα πόδια της σακατεύτηκαν, οξεία ρευματική αρθρίτιδα και για αρκετά χρόνια δεν μπορούσε να παίξει παρά τις προσπάθειές της.

Το 1953 επανέρχεται στο θέατρο και συνεργάζεται στον Θίασο Κούλη Στολίγκα – Κώστα Χατζηχρήστου. Με τον διάσημο «Θύμιο» παντρεύτηκε το 1955 και απέκτησε μια κόρη, τη Μαριαλένα. Η Καίτη Ντιριντάουα συνέχισε τις εμφανίσεις και μετά τη γέννηση της κόρης της, ως συνθιασάρχης, μέχρι το 1966 οπότε αποσύρεται από το σανίδι. Εχοντας προβλήματα υγείας λόγω των κακών συνθηκών διαβίωσης στις εξορίες και μην αντέχοντας πια κι άλλες ταλαιπωρίες, βγήκε στη σύνταξη.

Το τελευταίο θεατρικό που πρωταγωνίστησε ήταν η επιθεώρηση «Γελάτε Ανένδοτα», καλοκαίρι του 1965, μαζί με τους Κώστα Χατζηχρήστο, Βασίλη Αυλωνίτη και Νίκο Σταυρίδη. Με τον Κώστα Χατζηχρήστο χώρισε και τυπικά το 1975.

Ταλαιπωρούμενη από αναπνευστικά προβλήματα, η Καίτη Ντιριντάουα έφυγε από τη ζωή στα 76 της από ανακοπή της καρδιάς. Τα μεγάλα, μαύρα μάτια της σφάλισαν για πάντα και πήραν μαζί τους τη λάμψη της δόξας και το μέγεθος του αγώνα.

Το παραπάνω κείμενο με αφορμή την επέτειο του θανάτου (Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 1996) της λαϊκής αγωνίστριας, ηθοποιού και εξαιρετικής μητέρας Καίτης Ντιριντάουα.
Κείμενα πάρθηκαν από τον Ριζοσπάστη.