Αλεξάνδρα Βλάσση-Θεοδωρικάκου (1929-2014)
Δημήτρης Θεοδωρικάκος (1924-2004).

Η συγγραφέας και ποιήτρια Αλεξάνδρα Βλάσση-Θεοδωρικάκου γεννήθηκε το 1929 στη Μενδενίτσα Λοκρίδας. Οι γονείς της Βασιλική και Θανάσης Βλάσσης ήταν φτωχοί αγρότες, καλλιεργητές ξένων χωραφιών.

Από 13 χρονών πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, (σαν ΕΠΟΝίτισσα), όπως και όλη η οικογένειά της. Μέσα σε συνθήκες άγριου κυνηγητού και διώξεων για τους αγωνιστές, κατατάχτηκε στο ΔΣΕ το 1947 σε ηλικία μόλις 16,5 χρόνων.

Πολέμησε με το τάγμα του Κρόνου, έμαθε στο αντάρτικο το θάνατο του πατέρα της, έφθασε στην Πάρνηθα όπου και πιάστηκε αιχμάλωτη, μαζί με μια άλλη ανήλικη συναγωνιστριά της. Είδε τους συναγωνιστές της να σκοτώνονται ένας - ένας.
Σημ:(Στις 15 - 20 Απρίλη 1948 ο αστικός στρατός ξεκινάει μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Στερεά. Αποφασίζεται οι μεγαλύτερες δυνάμεις της 2ης Μεραρχίας να ελιχθούν στο χώρο της Ρούμελης, ενώ το τάγμα, του νεκρού ήδη, Κρόνου να ελιχθεί προς την Πάρνηθα. Επιλέγεται η διαδρομή από Λοκρίδα - Ριτσώνα - Σχηματάρι - Πάρνηθα. Οι δυνάμεις του ΔΣΕ εντοπίζονται γρήγορα και μαχόμενες καθημερινά φτάνουν έως τον Αυλώνα. Υποχωρούν προς Ριτσώνα, επιστρέφουν Σχηματάρι, όπου εξοντώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά. Από όσους συνελήφθησαν, δεν εκτελούνται μόνο δύο ανήλικες αντάρτισσες, που περνάνε στρατοδικείο.)

Αλλάζοντας πατρώνυμο και επίθετο, ξεγέλασε τους διώκτες της, κλείστηκε στις φυλακές Αβέρωφ για ένα χρόνο στη βράση των εκτελέσεων. Πέρασε στρατοδικείο με το άλλο επίθετο και κατάφερε να αθωωθεί.

Με την ίδρυση της ΕΔΑ το 1951, εντάχθηκε στη νεολαία της ΕΔΝΕ. Το 1953, την Πρωτομαγιά, μαζί με πενήντα τρεις νέους και νέες του Πειραιά, συνελήφθη και εστάλη εξορία, στο Τρίκερι αρχικά και στη συνέχεια στον Αι-Στράτη.

Το 1954, πέρασε ξανά στρατοδικείο. Το 1955, αδειούχα από την εξορία, συνδέθηκε στον Πειραιά με το παράνομο τότε ΚΚΕ.

Το 1961, αφέθηκε ελεύθερη με απόφαση του εφετείου Αθηνών. Από τότε συμμετείχε ενεργά και οργανωμένα, με το ΚΚΕ, σ' όλους τους δημοκρατικούς αγώνες και τις κατακτήσεις του λαού μας. Μια περιπετειώδης ζωή, που δείχνει ότι η γενναιότητα και η αποκοτιά δεν είναι μόνο ανδρική αρετή, αλλά και γυναικεία...

Τα τελευταία χρόνια έγραψε πέντε βιβλία και δυο ποιητικές συλλογές. Έφυγε από τη ζωή στις 8 Μάρτη 2014 σε ηλικία 85 ετών ενώ λίγες μέρες πριν, υπέγραψε το σημείωμα που βρίσκεται στο εσώφυλλο του cd «Θυμάμαι…» (από το ποιητικό έργο της, σε μουσική του Τάκη Φάβιου) που κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατό της.

Ήταν παντρεμένη με τον Δημήτρη Θεοδωρικάκο, με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά, την Αργυρώ και τον Παναγιώτη (Ναι αυτόν, τον γραμματέα της ΚΝΕ τη φορτισμένη περίοδο 1990-1991, τον συνεργάτη επικοινωνίας του Κώστα Λαλιώτη, τον υπουργό της ΝΔ και θαυμαστή του Κυριάκου Μητσοτάκη).

«Οι μνήμες πρέπει να μένουν ζωντανές συνεχόμενες, σημειωμένες σε χαρτί για να διαβάζουν οι νεότεροι που τόσο διψούν να μάθουν. Να διαβάζουν για να αποκτούν γνώση για τα πέτρινα χρόνια που πέρασε η χώρα μας και όχι για να μισούν. Το μίσος πρέπει να σβήσει για να μπορέσει να λάμψει η χαρά στις καρδιές των ανθρώπων, ν’ ανθίσει ειρήνη, χαρά, προκοπή για τις καινούργιες γενιές.
Αλεξάνδρα Βλάσση Θεοδωρικάκου».

Ο Δημήτρης Θεοδωρικάκος γεννήθηκε το 1924 στον Κότρωνα Λακωνίας. Από τα εφηβικά χρόνια του ενστερνίστηκε τις ιδέες του Κομμουνιστικού Κόμματος και οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ.

Στην Κατοχή υπήρξε δραστήριος ΕΠΟΝίτης, αντάρτης του ΕΛΑΣ και συμμετείχε σε πολλές αποστολές στα βουνά της Πελοποννήσου.

Στα «πέτρινα χρόνια» που ακολούθησαν την Απελευθέρωση πιάστηκε, φυλακίστηκε στην Αίγινα και εξορίστηκε στην Ικαρία, στο Μακρονήσι και στον Αϊ Στράτη.

Στις δεκαετίες του '50 και του '60, αδειούχος εξόριστος, συνέχισε την οργανωμένη δράση του στις γειτονιές του Πειραιά, μέσα από την παράνομη Οργάνωση του ΚΚΕ.

Το 1967 τον συνέλαβε η χούντα των μαύρων συνταγματαρχών και τον έστειλε άρρωστο στη Γυάρο.

Παρά τις αλλεπάλληλες διώξεις, δημιούργησε οικογένεια με την συναγωνίστριά του στο κίνημα και σε όλες τις δοκιμασίες της ζωής Αλεξάνδρα Βλάσση - Θεοδωρικάκου.

Ο Δημήτρης Θεοδωρικάκος με τη δική του σκέψη και την ανιδιοτελή κοινωνική και πολιτική δράση του και μετά τη μεταπολίτευση, είχε σταθερή αναφορά στις ιδέες και τις αξίες του κομμουνιστικού κινήματος έως το τέλος της ζωής του.

Οι αφάνταστες ταλαιπωρίες υπέσκαψαν την υγεία του - επί 7 χρόνια, ως νεφροπαθής, έκανε αιμοκάθαρση - τον οδήγησαν στο θάνατο.

Πέθανε στις 6 Ιούλη 2004 στη Νίκαια Πειραιά και κηδεύτηκε στο Σχιστό. Στο επάγγελμα ήταν εκτελωνιστής.