Πτυχές της ιστορίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ)

Ο ένοπλος αγώνας του λαού μας στα χρόνια 1946-1949, δεν ήταν απλώς ένας αγώνας δίκαιος, συνέχεια των αγώνων της περιόδου της Εθνικής Αντίστασης ενάντια στη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή, ενάντια στην ένοπλη επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών το Δεκέμβρη του 1944, αλλά αγώνας ταξικός, αντιιμπεριαλιστικός με την ευρύτερη διεθνιστική έννοια. Στρεφόταν όχι μόνο ενάντια στις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών για την Ελλάδα, και στο ντόπιο αντιδραστικό αστικό καθεστώς που είχε εγκαθιδρυθεί στηριγμένο στα δικά τους όπλα, αλλά και στις γενικότερες στρατηγικές επιδιώξεις τους στα Βαλκάνια, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Ενα καθεστώς που οδήγησε το λαό στον ένοπλο αγώνα και στον εμφύλιο πόλεμο, αφού δεν μπορούσε διαφορετικά να εδραιώσει την αστική εξουσία. Ζήτημα το οποίο δε σταμάτησε να απασχολεί την πλουτοκρατία και τα κόμματά της, ούτε στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, όπως απασχολούσε επίσης και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κοινωνικοπολιτική συμμαχία του ΕΑΜ. Ουσιαστικά σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας.

Η μελέτη και γνώση της ιστορίας του ΔΣΕ και γενικότερα της περιόδου '40 - '49 είναι, μπορούμε να πούμε χωρίς επιφυλάξεις, σχεδόν υποχρεωτική. Είναι υποχρεωτική γιατί προσφέρει άφθονα διδάγματα για τα τωρινά και κυρίως για τα μελλοντικά καθήκοντα των κομμουνιστών...

...Μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας, το 1946, συγκροτούνται Ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών (ΟΔΕΚΑ) με περιορισμένους σκοπούς: Προστασία της ζωής του λαού απ' τις εγκληματικές διώξεις του κράτους.

Τέτοιες ομάδες αναπτύχθηκαν σε Πιέρια, Ολυμπο, Θεσσαλία, Βέρμιο, Πάικο, Κεντρική Μακεδονία, Χάσια, Βοΐο, Γράμμο, Βίτσι, Ηπειρο, Ρούμελη, Δυτική Μακεδονία, Μωριά.

Δεκάδες στην αρχή, εκατοντάδες πιο ύστερα, πήραν άλλοι για πρώτη και άλλοι για δεύτερη φορά τον τιμημένο δρόμο του βουνού, για να γλιτώσουν από το μοναρχοφασιστικό αγριανθρωπισμό. Περήφανοι αγωνιστές της αντίστασης που παρέδωσαν τα τιμημένα όπλα τους μετά τη Βάρκιζα, ξανατράβαγαν τα γνώριμα γι' αυτούς μονοπάτια της λευτεριάς.

Ετσι ξαναγεννήθηκε το καινούργιο αντάρτικο, ενάντια στους εγχώριους και ξένους νέους καταχτητές.

Στις 31 του Μάρτη, το 1946, στο Λιτόχωρο δίνεται το πρώτο οργανωμένο χτύπημα. Σημαίνει η καμπάνα του καινούργιου ένοπλου αγώνα. Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι. Οι 33 του Λιτόχωρου άρχισαν να πληθαίνουν. Παιδιά του λαού, παιδιά της φτωχολογιάς ξανάπιαναν τα άρματα.

Γεννιέται ο ΔΣΕ. Στα μέσα του Ιούνη 1946 δημιουργούνται τα τοπικά αρχηγεία Μακεδονίας, Θεσσαλίας, στις περιφέρειες Ολύμπου, Κισσάβου, Πιερίων, Βοΐου, Γράμμου, Χασίων...

Η δημιουργία και δράση της Σχολής Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ :

"Πτυχές της ιστορίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ)
μεσα απο το αφιερωμα του Ριζοσπαστη"
Η ΑΛΛΗ, ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ...

Το αφιέρωμα του "Ριζοσπάστη", για τη τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (1946 - 1949) πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία των 50 χρόνων απο την ίδρυση του ΔΣΕ.

Οι σχετικές δημοσιεύσεις κράτησαν τέσσερις ολόκληρους μήνες, από τις 27 Οκτώβρη 1996, έως τις 21 Φλεβάρη 1997 και κάλυψαν τα βασικά γεγονότα και τις εξελίξεις μιας σχετικά μεγάλης και ιδιαίτερα κρίσιμης, ιστορικής περιόδου της νεώτερης ιστορίας της χώρας, απο τις πρώτες στιγμές της απελευθέρωσης της Ελλάδας απο το φασιστικό ζυγό, μέχρι τα τέλη του 1949.

Το αφιέρωμα, αν και δεν αποτελεί μια ολοκληρωμένη και πολύ περισσότερο την τελική καταγραφή της ιστορίας, για την τραγική αυτή περίοδο, αποτελεί μια πρώτη, συνολική αποτίμηση και εκτίμησή της, συμβάλλει ουσιαστικά στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και αναδείχνει τον σκληρό, αλλά ηρωϊκό και δίκαιο αγώνα του ΔΣΕ, τις αξίες και τα ιδανικά, που φλόγιζαν τις ψυχές των μαχητών και των μαχητριών του.